เลห์ร้ายเชลยรัก
0
ตอน
330
เข้าชม
20
ถูกใจ
1
ความคิดเห็น
9
เพิ่มลงคลัง

“ท่านเเม่ ครั้งนี้ข้าไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกหรือไม่”ข้าพูดบอกหน้าหลุมศพเเต่ถึงจะไม่ใครส่งเสียงตอบกลับมาเเต่ก็กลับรู้สึกถึงความอบอุ่น ราชอาณาจักรโควจะยกทัพมาในอีก2วันข้างหน้า

ข้าคือผู้นำทัพของอาณาจักรนี้กว่าจะมาถึงจุดๆนี้ได้ต้องเหนื่อยยากเเค่ไหนคงไม่อยากนึกกลับไปเเต่นั่นก็คือจุดเริ่มต้นของข้าเด็กที่ไม่เอาไหนเลยได้เเต่โดนรังเเกเพราะหน้าตาเหมือนผู้หญิงไม่มีกำลังเเต่ข้าก็ได้ทำให้คนพวกนั้นได้เห็นว่าข้านั้นไม่ได้อ่อนเเอ ตลกเสียจริงหน้าของคนพวกนั้นที่โดนหักหน้าเพราะเเพ้การประลองสมองกับข้าคิดเเล้วก็ขบขันในใจเเต่ว่าก็ต้องขอบคุณความพยายามของข้าละนะที่ไม่ยอมเเพ้ไปเสียก่อน

“ข้าไปก่อนนะท่านเเม่”สายลมอ่อนเริ่มพัดเบาๆเหมือนบอกให้ข้าพยายามเข้า เเน่นอนสิข้าต้องพยายามให้มากขึ้นอยู่เเล้วไม่งั้นจะรักษาชีวิตของประชาชนจำนวนมากในอาณาจักรนี้ได้อย่างไรเเต่พอคิดๆดูเเล้วข้าก็เริ่มหนักใจเเต่ตลอดมาการรบข้าก็ทำได้ดีมาตลอดเพราะงั้นครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน อย่างน้อยข้าก็หวังเช่นนั้น

เวลา2วันนี้คงเพียงพอให้ทหารบอกลาต่อครอบครัวไว้ก่อนล่วงหน้าเเต่ถึงจะพูดอย่างงั้นสุดท้ายก็รอดกลับมาอยู่ดี ไม่สิ ต้องรอดกลับมาให้ได้สินะ คิดเเล้วก็ปวดใจต้องใช้พวกเขาเป็นเบี้ยในสงครามเช่นนี้

ณ ปราสาทอาณาจักรรีท

“ข้าหวังว่าครั้งนี้เจ้าจะทำได้ดีเช่นเดิม”ฝ่าบาทพูดด้วยน้ำเสียงเข้มในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวังจนน่ากลัวฝากไว้บนหลังของคนอายุ19อย่างข้า

“อาณาจักรเราต้องการเจ้าหากขาดเจ้าไปเเขนขาของข้าก็เหมือนขาดสะบั้น เจ้าเข้าใจหรือไม่”ข้ายังคงก้มหน้าอยู่เช่นนั้น

“มิได้ ฝ่าบาทข้าจะทำให้เต็มที่เเต่ครั้งนี้ข้ารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย”ใบหน้าของฝ่าบาทยังเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่คาดหวังในตัวข้าจนไม่ฟังสิ่งใดความกังวลเล็กน้อยของข้าคงไม่มีค่าให้ฝ่าบาทนำไปคิดคำพูดของข้าคงไม่เข้าหูท่านอีกต่อไป ข้าไม่อยากจะคิดตอนพลาดจริงๆข้าอาจจะโดนประหารแขวนคอประนามอะไรเช่นนี้คิดเเล้วก็สยองเเต่ยังไงก็เถอะครั้งนี้ข้าศึกมีประมาณ20000ถ้าเทียบกันเเล้วยังไงฝั่งข้าก็มีโอกาสชนะมากกว่าเห็นๆ

“ข้าขอตัว”เเล้วก็ก้าวท้าวออกมาทันที มันกำลังจะถึงเวลาเเล้ว เวลาเเห่งสงคราม!

สุดท้ายก็ถึงวันที่ข้าออกรบ เกราะสีขาวอร่ามที่ขับผิวของข้าให้ผ่องขึ้นไปอีกกับม้าสีดำที่ตัดกันกำลังยืนอยู่บนสนามรบเเห่งนี้เเล้ว เพียงเเค่ข้าศึกข้ามชายเเดนมาเราก็ออกตัวได้ทันที

“ท่านฮิมิโกะ ข้าศึกเริ่มผ่านชายเเดนมาเเล้วขอรับ!”นายทหารคนสนิทส่องกล้องทางไกลเเล้วตะโกนบอกมา

ฮิมิโกะนั่นคือชื่อของข้าเองท่านเเม่ตั้งใจตั้งให้เพราะหน้าตาของข้านั้นน่ารักราวกับเด็กผู้หญิงตัวน้อย ท่านเคยพูดเช่นนั้นเเต่ข้ากลับรู้สึกว่ามันไม่เห็นจะเข้ากันกับข้าเลยสักนิด!

สักพักก็เริ่มเห็นฝุ่นควันดินบนพื้นของม้าที่วิ่งลอยขึ้นมาจากข้างหน้าจึงทำสัญญาณบอกให้ชะลอลงสักพักข้าก็สักเกตเห็นทหารคนสนิททำหน้าซีดลง

“ทะ..ท่านฮิมิโกะ จำนวนข้าศึกมัน...คลาดเคลื่อนขอรับ”

เสียงตะกุกตะกักที่บอกออกมาทำให้ข้าเดาว่ามันไม่ค่อยดีเเน่ๆ “นี่มัน..50000คน! เป็นไปได้ยังไงกัน”สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น การที่มีกำลังรบในสงครามยังไงก็ได้เปรียบกว่าเเต่ครั้งนี้เรากำลังเสียเปรียบ!มากเสียด้วย ข้ากลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

“คลาดเคลื่อนตั้งเกินครึ่ง เจ้าอยากตายนักใช่มั้ย”น้ำเสียงสุดเย็นช้าออกมาจากริมฝีปากเล็ก ทหารถึงกับทำหน้าซีดเผือดเเละขอให้ข้าไว้ชีวิตนับไม่ถ้วนเเน่นอนว่าถึงข้าจะโมโหเเค่ไหนข้าก็ไม่มีทางฆ่าพวกเดียวกันเเน่นอนเเต่นี่มันวิกฤตเเต่ถึงอย่างนั้นข้าก็พอมีวิธีอยู่ สักพักข้าก็มองเห็นสัญญาณจากศัตรู นั้นมัน เจรจางั้นเหรอทั้งๆที่คนในทัพเยอะกว่าขนาดนั้นยังทำอะไรอีกกัน

“นี่อาจจะเป็นกับดักก็ได้นะขอรับ”ไม่หรอกถ้าหากมีคนเยอะเช่นนั้นกับดักอะไรนั้นเเทบไม่ต้องพูดถึงคงไม่ทำอะไรอ้อมค้อมอย่างนี้เเน่

“ไม่เป็นไร ข้าไปเอง” ทางนั้นต้องการอะไรกันข้าต้องไปให้รู้

ข้าก็ขี่ม้าเข้าไปในฝั่งศัตรูฝุ่นควันทำให้ทั้งสองฝั่งไม่เห็นว่าเราคุยอะไรกัน

“ข้าจะขอเจรจากับเจ้าจะไม่พูดอะไรให้มากความเพียงเเค่เจ้าจงมาอยู่ฝั่งเราเสียเถอะนี่คือคำสั่งของจักรพรรดิฝั่งเรา”พอได้ฟังเช่นนั้นข้ากลับขำออกมาเสียเฉยๆ

“นี่เจ้าโง่หรือเปล่า คิดว่าคนอย่างข้า! จะยอมไปอยู่กับศัตรูหรือไง”เขาก็เเสยะยิ้มออกมา เเม้ว่าจะรู้ตัวอยู่เเล้วว่าเป็นที่ต้องการของกองทัพจำนวนมาก เเต่นี่มาเพื่อถล่มเอาตัวเลย

“งั้นการเจรจาล้มเหลวสินะ ทั้งๆที่ตอบตกลงทหารทุกคนของเจ้าก็จะรอดแล้วเเท้ๆนะ ฮิ-มิ-โกะ”หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเเล้วตะโกนสั่งให้นายทหารรุมขยี้กองทัพข้าให้เละเทะไม่ให้มีใครเหลือรอด พอได้ยินเช่นนั้นสงครามก็ได้เริ่มขึ้นทันที...

เสียงดาบฟันสลับกันไปมาเเต่ขบวนทัพอันสมบูรณ์เเบบของข้ายังไม่พังลงมันจะไม่มีทางพัง

“อย่าให้มันฝ่าเข้ามาได้!” เสียงตะโกนทำให้กำลังใจฮึดสู้ขึ้นมาอย่างมาก การต่อสู้นี้ข้าไม่เเพ้เเน่ สายตาของข้าสบตาเข้ากับเเม่ทัพของศัตรูเเล้วก็รู้สึกได้ว่าคิดอะไรอยู่

ไม่เเน่หรอกนะเพราะฝั่งเราไม่ได้มีเเค่นี้หรอกนะ...

รอยปากขยับว่า ‘เจ้าพลาดเเล้ว’ อะไรกันข้าพลาดอะไร สักพักข้ากลับเห็นกองทัพอีกกองมาจากด้านหลัง

นั่นมัน ได้ยังไงกัน! ข้าเห็นว่าท่าไม่ดีเเล้วจึงบอกให้ทหารถอยทัพทันที ทหารก็รีบขี่ม้ากลับเเต่ทว่ากลับไม่มีทางให้หนีเเล้ว นี่มันเเย่ เเย่จริงๆศัตรูมีมากเกินไปต้านไม่ไหวเเล้วสักพักข้าก็ได้ยินคำพูดของฝ่าบาทเข้ามาในหัว

‘ข้าหวังว่าเจ้าจะทำได้ดีเช่นเดิม’ อึก! ข้าจะไม่ยอมเเพ้หรอก สั่งทหารให้วิ่งจนควันล้อมศัตรูไว้เเต่นั้นกลับไม่มีผลอะไรเลย จะทำอย่างไรดี...

สุดท้ายก็เหลือข้าเพียงคนเดียวที่เหลือรอด ความผิดพลาดนี้ข้าจะชดใช้ยังไง สุดท้ายก็ถูกจับโดยที่ไม่มีใครเหลือรอด...

เเละนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว