=br=
สวัสดี เราชื่อพรีม อายุ21ปีสูง160 หนัก42 เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ขาว เพราะพ่อแม่เป็นคนเหนือ ปากนิดจมูกหน่อย. หน้าตาเราจัดว่าโอเคใช้ได้เลยละ เรียนอยู่ปี3มหาลัยแห่งหนึ่งเป็นนักเรียนทุน เราอยู่กับแม่2คน พ่อเสียเมื่อ3ปีก่อนด้วยอุบัติเหตุ จึงทำให้ครอบครัวเราเริ่มลำบากมากขึ้นจากที่ลำบากอยู่แล้ว แต่ยังมีพ่อที่ค่อยเป็นหลักของครอบครัว โชคดีหน่อยที่เราเรียนหัวดี เลยได้ทุนเรียนต่อ ตั้งแต่พ่อเสียแม่ก็ทำขนมขาย พอมีรายได้ใช้จ่ายไปวันๆ บ้านก็เป็นบ้านไม้เล็กๆไม่ใหญ่มาก โชคดีที่พ่อสร้างไว้ให้ เราก็จะช่วยแม่ทำขนมขายบ้างทำงานพาร์ทไทม์ด้วยเรียนด้วยเพื่อให้ได้มีเงินพอใช้จ่ายมากขึ้นเพื่อช่วยแม่อีกทาง เราไม่มีเพื่อนสนิทหรอก ดูเหมือนไม่ค่อยมีใครคบแหนะ ที่มหาลัยมีแต่คนรวยๆ แต่เราก็ไม่เดือดร้อนอะไร
แม่ : พรีม มากินข้าวได้แล้วลูก เดี๋ยวไปเรียนสาย
เรา : จ้ะแม่ โห้วว วันนี้มีผัดผักบุ้งหมูกรอบของโปรดหนูด้วย
แม่ : จ้ะ งั้นก็กินเยอะๆ เร็วเข้าเดี๋ยวแม่ไปดูขนมก่อน (แม่ทำกับข้าวให้เราก่อนไปเรียนทุกๆวัน วันนี้มีผัดผักบุ้งหมูกรอบกับไข่เจียวมันดูไม่ได้พิเศษ แต่มันคือกับข้าวที่อร่อยที่สุดด เรากินจนอิ่มก็เดินไปกอดแม่ที่ทำกับขนมเตรียมขายอยู่)
เรา : หนูไปเรียนก่อนนะจ้ะแม่ เดี๋ยวจะรีบกลับมาช่วย
แม่ : วันนี้มีทำงานนิเรา
เรา : จริงด้วย งั้นเดี๋ยวหนูจะรีบกลับมาเก็บกวาดล้างให้นะจ้ะ ขอให้แม่ขายดิบขายดีนะจ้ะ
แม่ : จ้าไปได้แล้วตั้งใจเรียนตั้งใจทำงานละลูก
เรา : ค้าาแม่ ฟอดดด(หอมแก้มแม่ก่อนจะเดินออกจากบ้านมาที่ป้ายรถเมย์เพื่อไปเรียน พ่อกับแม่มักบอกเราเสมอว่ายังมีคนลำบากกว่าเราอีกมาก เราจะลำบากมากกว่าคนพวกนั้นถ้าเราไม่รู้จักขยันทำงาน)