ฉันเกลียดเธอ (I can't)
.
.
.
.
.
.
3 year laters
.
.
.
"ฮึก...จองกุก ม..ไม่เป็นไรนะ นายยังมีแทนะ"
"อ...ออกไปให้ไกลๆฉัน"
"ห...ห้ะ ท...ทำไม นายเป็นอะไร"
"ก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจ ออกไปให้ไกลๆฉันเดี๋ยวนี้!"
"ฮึก...นายหมายความว่ายังไงกันแน่ ช่วยพูดให้ฉันเข้าใจที!"
"หึ! เลิกสร้างภาพได้แล้ว ฉันรู้อยู่แล้วว่าเป็นเธอ และ...มันก็เป็นจริงๆ ฉันรู้มาตลอด ออกไปให้ห่างๆฉัน ฉันเกลียดขี้หน้าเธอ เกลียดยันโคกเหง้าศักราช เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเธอ ตั้งแต่แรกพบสบตา ทำไม! เธอรักฉันทำไม! แล้วทำไมต้องฆ่าจีอึนด้วย ทำไม!"
"ท...แทไม่ได้เป็นคนฆ่า จีอึนเป็นเพื่อนฉันนะ! ถึงฉันจะรักนายมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้หรอก ไม่มีทาง!"
พรึบ!
กระดาษจดหมายขู่มากมายถูกปาเข้าใส่ตัวแทฮยอง ลายมือที่เหมือนกับเขาจนน่าเหลือเชื่อ พร้อมกับกระดาษอีกใบที่ทำให้มือเขาสั่นคลอน แทบจะล้มทั้งยืน ผลตรวจลายมือจากเชือกที่จีอึนใช้ผูกคอนั้น เป็นลายมือเขา...
"ช่วยอธิบายทีสิ! ทำไม ลายมือเธอ ถึงไปติดอยู่ที่เชือกของจีอึน ทำไมล่ะ ทำไม!"
แทฮยองนิ่งอึ้งไป ก่อนจะสบตาจองกุก ที่น้ำตาไหลรินเป็นสาย แต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น สีหน้าที่มองกลับมาด้วยความเกลียดชังของจองกุก ทำให้แทฮยองเจ็บลึกเข้าไปอีกราวกลับมีมีดแหลมคมแทงเขาซ้ำๆอย่างเลือดเย็น
"ท...แทไม่ได้เป็นคนทำจริงๆนะ จองกุก...ฮึก...เชื่อแทนะ ขอร้องล่ะ"
"ออกไปให้พ้นหน้าฉัน"
"จ...จอง"
"ก่อนที่ศพต่อไปจะเป็นเธอ"
คำพูดแผ่วเบาที่ออกมาจากสีหน้าเลือดเย็นที่กำลังมองไปที่หลุมศพของแฟนสาวของเขา ทำให้แทฮยองทั้งเจ็บ และกลัว จนกระทั่งต้องเดินห่างออกมา ถึงแม้จะอยากอธิบายมากมายแค่ไหนก็ตาม หากจีอึนฟื้นตื่นขึ้นมาก็คงจะดี ใครกันแน่ ที่เป็นคนฆ่าเธอ...
ตอนนี้น้ำตาของแทฮยองไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก มันเป็นความเจ็บปวดที่ถาถมเข้ามาไม่หยุดยั้ง เพื่อนสนิทสุดที่รักของเขาตายไป เพราะใครก็ไม่รู้ และยังถูกคนที่แอบรักมานานเกลียดยิ่งกว่าอะไร เรื่องนี้มันเกินกว่าที่เขาจะรับเอาไว้ไหวแล้วจริงๆ
Guest
