อันยอง!!! หวัสดีเพื่อนๆแฟน GOT 7 ทุกท่านที่เขามาเยี้ยมชม นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการล้วนๆ มีความจิ้นมากเลยอยากแต่งเป็นนิยายอ่ายให้ได้ จิ้นตามที่เราอยากให้เป็น
เนื้อหาของนิยายเป็นแค่จิตนาการสมมุติเท่านั้น ไม่ได้เกิดขึ้นจริง และบุคคลในภาพก็ไม่ได้เกียวข้องกับเนื่องหาในนิยายด้วย โปรใช้
วิจารณญาณ ในการอ่านนิสนึง ^ ^
"Some people are meant to fall in love
with each other but not meant
to be together "
กันต์พิมุกต์ ภูวกุล (แบมแบม)
ผมก็แค่เด็กนักเรียนม.5 ธรรมดาๆที่อยากใช้ชีวิตในช่วงมัธยมอยากปกติสุข
แต่!!...มันไม่ง่ายอย่างงั้นเมื่อผมดันไปมีเรื่องกับแก๊งหนุ่มฮอตที่สุดของโรงเรียนเข้า และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชีวิตเด็กม.ปลายของผมมันก็ไม่ปกติอีกต่อไป T T
“หมับ!!!.....ปะ...ปล่อยผมนะ!!” ผมร้องบอกเมื่อถูกคนตรงหน้าคว้าจับที่ข้อมือแถมยังส่งแรงบีบจนผมเจ็บ
“หึ!😏...ใครที่คิดจะมีเรื่องกับกูไม่มีวันอยู่อย่างสงบหรอก...จำไว้!!” คนตรงหน้าบอกก่อนจะสะบัดมือที่จับผม จนผมเซล้มลงไปกับพื้น
ต้วน อี้เอิน ( มาร์ค)
ใครที่คิดจะมามีเรื่องกับแก๊งผมมันไม่มีทางอยู่อย่างสงบในโรงเรียนนี้แน่ ใครๆต่างก็รู้กิตสรรพของผมว่าเป็นคนยังไง หน้าตาหล่อร้ายแบบนี้อย่าคิดจะมาลองดีเป็นอันขาด
“ปึก!!...โอ้ย!!...นี้คุณชนแล้วจะเดินหนีหรอ” ผมหันกลับไปมองเด็กแว่นคนนึงที่มันกล้าขึ้นเสียงใสผม
“เดินไม่ระวังเอง!!” ผมพูดสั้นๆแล้วหันหลังจะเดินหนี
“หมับ!!....สะกดคำว่าขอโทษไม่เป็นไง...ไม่มีมารยาท” เด็กนั่นคว้าจับแขนเสื้อผมไว้ไม่ให้ผมเดินหนีก่อนจะด่าผมได้เจ็บแสบมา
“หมับ!!...โอ๊ย!!....ไม่เคยมีใครกล้าว่าฉันมาก่อน!!..และนายเป็นใครถึงได้มีสิทธห๊ะ!!” ผมคว้าเข้าไปที่ข้อมือของเด็กแว่นและออกแรงกระชากให้เข้ามาใกล้ๆ
หวัง เจียเอ่อร์ (แจ็คสัน)
ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอโหดข้างบนอะหรือก็คือไอมาร์นั่นละ!!...เห็นผมขี้เล่นๆแบบนี้ก็อย่าคิดที่จะมาลองดีนะ เพราะผมรับประกันได้เลยว่า!...จบ ไม่ สวย แน่ 😏
“อ่าวน้อง😊 ที่ช่วยลูกแมววันนั้นนิ เรียนที่นี้ด้วยหรอ” แจ็คสันถามเด็กแว่นที่เค้าจำได้ว่าเมื่อสองวันก่อนปีนขึ้นไปช่วยแมวที่ติดบนต้นไม้จนตัวเองได้รับบาดเจ็บเพราะแมวข่วน
“พี่เป็นใครคับ?” แบมแบมมองหน้าแจ็คสันด้วยความสงสัยว่ารู้ได้ไงว่าเค้าช่วยแมวและอีกอย่างเค้ามั่นใจมากว่าเค้าไม่มีทางที่จะรู้จักคนหน้าตาดีแบบนี้แน่
“555+...นี้น้องเรียนโรงเรียนนี้จริงป่าวเนี้ย ไม่รู้จักพี่จริงดิ?” แจ็คสันระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าครั่งพลางมองเด็กแว่นตรงหน้าที่ทำหน้างง ก่อนจะอึ่งเล็กน้อยที่เด็กแว่นนี้ไม่รู้จักเค้าจริงๆ
“ผมไม่รู้จักพี่หรอกครับ ผมว่าพี่อาจจะทักคนผิด ผมขอตัว” แบมแบมรีบเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่รู้เลยว่าแจ็คสันมองตามแผ่นหลังและยกยิ้มขึ้นมาเหมือนนึกกอะไรสนุกๆออก
อิมแจบอม (JB)
หนึ่งในสมาชิกของแก๊งและเป็นถึงประธานนักเรียนที่ไม่มีใครกล้ายุ่งมากที่สุด เพราะดูจากบุคลิกที่ดูเข้าถึงยากของพี่แกเลยทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าที่จะทักหรือพูดคุย ยกเว้นสาวๆที่พากันคลั่งไคล้ ถึงแม่จะโดนเจบีเย็นชาใส่แต่นั้นกลับยิ่งทำให้พวกสาวๆติด
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม” ผมมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร คราวหลังก็อย่าซุ่มซ่ามจนมันแตกอีกละ” ผมบอกพลางยกมือขึ้นไปลูบหัวคนตัวเล็กด้วยความลืมตัว
“ครับ😊” คนตัวเล็กตอบรับสั้นๆพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างมาให้ผม ณ เวลานั้นมันเหมือนโลกทั้งโลกของผมหยุดหมุนไปชั่วขณะใครจะไปคิดว่าร่างเล็กๆจะมีอิทธิพลต่อใจผมขนาดนี้
ปาร์ค จินยอง
ผมก็แค่พี่รหัสที่ขอดูแลน้องรหัสอย่างไอเด็กแว่นนี้ก็พอ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเค้าจะไม่รู้นะว่าตัวเองมีเสนห์ขนาดไหนถึงได้ทำอะไรบ๊องๆต่อหน้าผม
ผมหวังว่าคงไม่มีใครได้เห็นอีกมุมนึงของเด็กแว่นยามที่ไม่มีแว่นตาหนาเตอะบดบังอยู่บนหน้าเหมือนผมหรอกนะ
“พี่จินยองไม่กินหรอคับ? มันจะละลายหมดแล้วนะ ไอติมนะ” แบมแบมบอกพี่หรัสที่มั่วแต่นั่งจ้องหน้าตนเองจนไอศกรีมในถ้วยจะละลายหมดแล้ว
“กินสิ” แต่มองนายกินแล้วมันเพลินจนลืมนะ😅ไอศกรีมของนายน่าอร่อยว่าของฉันอีก...เอามาแบ่งซะดีๆ” จินยองบอกไปแบบนั้นทำให้แบมแบมจ้องมองมาที่เค้าก่อนจะรีบบอกว่าไอศกรีมมันน่ากินแล้วเอื่อมมือไปตักของแบมแบมเข้าปาก
ชเว ยองแจ
ผมก็แค่เพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื้อกับเพื่อนตัวเองก็เท่านั้น..ใครจะมองว่าไอแบมมันเป็นเด็กเนิร์ดเด็กแว่นผมไม่สนใจ....ผมชอบมันเพราะว่ามันเป็นของมันแบบนี้...ซุ่มซ่ามเอยอะไรเอยผมถือว่าเป็นเสนห์เลยละ...และอีกย่างผมว่าคุณยังไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของมันยามที่ไม่มีแว่นตาหนาเตอะนี้บดบัง
"ทำไมอะฉันไม่เคยมองนายเป็นเพื่อน...เพราะฉันคิดกับนายมากกว่านั้น โถ่!! ไม่ได้ๆพูดออกไปแบบนั้นไอแบมมันโกรธผมแน่นอน” ผมโวยวายกับตัวเองลั่นหน้ากระจกที่ผมใช้ซ้อมพูดก่อนจะไปพูดจริงๆกับร่างบางแต่คงไม่ต้องไปแล้วละ เพราะว่ายังไงมันก็ไม่เวิร์คเห้อ 😩
คิม ยูคยอม
แม้ภายนอกผมจะทำเป็นรังเกียจ รังแกร่างบางสาระพัดแต่ผมบอกเลยว่า ข้างในลึกๆผมไม่ได้คิดแบบที่ผมแสดงออกสักนิด
“แบมฉันบอกนายว่าอะไร!” ผมเลิกคิ้วถามพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆร่างบางที่พยายามขยับถอยหนีผม
“นะ...นายถอยออกไปก่อน!!” ร่างบางบอกด้วยเสียงตะกุกตะกักพลางมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ
“หืม🤨...นายกล้าสั่งฉันงั้นหรอพี่ชาย😏” ผมพูดขึ้นแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะเดินเข้าไปใกล้
Guest
