เกริ่นเรื่อง
“กูถามจริงกูไปทำอะไรให้มึงนักหนา มึงถึงได้เข้ามาราวีชีวิตกูแบบนี้”
ผมถามเพราะผมอยากจะรู้จริงๆว่าอะไรที่ทำให้มันเจ้าคิดเจ้าแค้นผมเสียเหลือเกิน
“มึงจะมาดราม่าห่าอะไร”
“กูแค่อยากรู้ เพราะกูคิดเท่าไหร่มันก็ไม่สมเหตุสมผลที่มึงจะมาทำกูแบบนี้ ครั้งแรกที่เจอกันมึงทำน้ำต้มยำรดตัวกูมึงก็ไม่ขอโทษแถมยังจะชกกูอีก ครั้งที่สองมึงก็หาเรื่องกูทั้งๆที่กูไม่ได้ทำอะไรให้มึงด้วยซ้ำ ที่กูพูดมาทั้งหมด มีตอนไหนบ้างที่กูไปกวนตีนมึงก่อน”
ผมยืนนิ่งรอฟังคำตอบ แต่ดูเหมือนจะไม่มีคำตอบสำหรับผม เพราะผมเห็นมันทิ้งตัวหลับตานอนนิ่งๆ ผมถามเพราะต้องการหลุดพ้นเรื่องบ้าๆแบบนี้ ผมเสียเวลาโดยใช่เหตุมาหลายวันแล้ว ผมไม่ได้ไปสอนมวย ไม่ได้ไปดูงานพิเศษ เงินเก็บผมก็ใช่ว่าจะมีเยอะในขนาดที่ว่าไม่ทำงานแล้วยังพอใช้ ผมต้องหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ไม่มีเวลามานั่งเล่นกับมันหรอก
“ภีมกูขอเถอะหลังจากวันนี้ไป มึงช่วยปล่อยกูไปตามทางของกูได้ไหมวะ ต่างคนต่างอยู่เหมือนที่เคย กูไม่มีเวลามากพอที่จะมาเล่นกับมึงแล้ว ถ้ามึงอยากให้กูซักผ้าให้กูก็จะทำ แต่เสร็จแล้วมึงต้องให้กูไป”
“มึงพล่ามเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย มึงคิดว่ากูจะยอมง่ายๆหรือไง”
มันเดินทำปรี่มาหาผมก่อนจะผลักผมให้เซถอยไปอีกทาง ผมอยากจะสวนมันคืนบ้าง แต่ก็อยากให้มันปล่อยผมไปมากกว่า “แล้วมึงจะเอายังไง”
“ดูเหมือนมึงอยากจะไปซะเหลือเกิน”
“ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะต้องอยู่”
“ปากดีนักมึง เอางั้นก็ได้มึงอยากไปก็ไปแต่มึงจำไว้ กูจะไม่ยอมหยุดแค่นี้ เออน้องเกดเพื่อนมึงดูท่าจะชอบกูมากเนอะมึงว่าไหม”
“สัส!!! อย่าคิดแม้แต่ที่จะแตะต้องเพื่อนกู”
ผมพูดพลางเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมัน แต่มันกลับมองผมอย่างยียวน
“มึงจะยุ่งเหี้ยอะไร เพื่อนมึงอยากได้กูเป็นผัว กูก็จะใจดียอมเป็นผัวเพื่อนมึงไง ทำไมมึงข้องใจอะไร!!!”
“ห้ามแตะต้องเพื่อนกู!!!”
ผมพูดแล้วปล่อยมืออกจากคอเสื้อมัน ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ตัวผมกำลังสั่น ผมโมโหมัน ผมอยากจะกระทืบมันใจจะขาด ทำไมมันต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับผมด้วย ทำไมต้องดึงคนที่ผมรักเข้ามาเกี่ยวด้วย
“งั้นกูมีเงื่อนไข”
ผมมองไอภีมอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจ คำว่าเงื่อนไขของมันแค่ได้ยินผมก็รู้แล้วว่าต้องเป็นเงื่อนไขเหี้ยๆเป็นแน่
“อะไร”
“ถ้ามึงไม่อยากให้กูแตะต้องเพื่อนมึง มึงก็ยอมยกตูดมึงให้กูซิ เป็นไงทำได้ไหม!!!!"
................................................................
Guest
