จบ "ระแวงรัก"
52
ตอน
11.7K
เข้าชม
40
ถูกใจ
0
ความคิดเห็น
17
เพิ่มลงคลัง

1… 

เช้าอีกวันที่สำนักงานบริหารจัดการอาคารมะลิซ้อนเซ็นเตอร์  ซึ่งเป็นวันที่สามของการทำงานของอาภรณ์กับสถานที่แห่งนี้หล่อนก็มาเช้าเหมือนเช่นสองวันที่ผ่านมา 

พอมาถึงในสำนักงานด้านในที่หล่อนนั่งทำงานอยู่นั้นหลังจากที่เดินผ่านประตูเข้ามาได้  หล่อนก็เกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อยกับอากาศรอบห้องที่ค่อนข้างเย็นกว่าปรกติอันเนื่องมาจากเครื่องปรับอากาศของห้องได้ถูกเปิดเอาไว้ 

 

ใครเข้ามาเปิดแอร์ห้องนี้ทิ้งไว้นะ 

?” 

พนักงานฝ่ายธุรการคนใหม่ของฝ่ายอาคารย่นหัวคิ้วแล้วตั้งคำถามในใจตนเองเพราะจำได้  เมื่อวานนี้ก่อนกลับบ้านนั้นหล่อนออกเป็นคนสุดท้ายของห้องแล้วก็จำได้อย่างแม่นยำว่า  ได้ปิดสวิทซ์ของเครื่องปรับอากาศกับมือของตนเองชัดๆ 

แล้วทำไมเครื่องปรับอากาศถึงได้เปิดไว้ล่ะ  หล่อนถามในใจตนเองด้วยความสงกาฉงนฉงายความรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง 

แต่แล้วคำตอบก็เปิดเผยให้หล่อนรับทราบได้อย่างไม่ต้องเคลือบแคลงสงสัยแต่ประการใดอีก  เมื่อเหลือบไปเห็นร่างของนรวรนอนหลับฟุบคาโต๊ะของหล่อนอยู่พอดี 

 

คุณวอนคะ 

... 

คุณวอน 

... 

ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ 

?” 

อาภรณ์สะกิดที่ไหล่ออกเสียงเรียกคนที่กำลังหลับอยู่ 

 

หืออ 

...” 

คนถูกปลุกครางเสียงรับก่อนที่จะขยับตัวผงกศีรษะมอง  เมื่อมองเห็นว่าเป็นใครที่กำลังปลุกเขาแล้วนั้นก็เปิดยิ้มจางแล้วเอ่ยเสียงงัวเงีย 

 

ขอโทษทีมายึดโต๊ะของคุณเป็นที่นอน 

 

กล่าวจบก็ขยับตัวลุกออกจากตรงที่นั่งหลับนกอยู่นั้น 

 

ทำไมถึงมานอนที่นี้ล่ะคะ 

... 

หรือว่ามาแต่เช้ามากเลยงีบฆ่าเวลา 

?” 

อาภรณ์ถามอย่างชวนอีกฝ่ายพูดคุยด้วยมากกว่ามิได้เจาะจงจะตั้งใจถามที่ต้องการคำตอบแต่ประการใดทั้งสิ้น  พลางขยับตัวเข้านั่งประจำที่ยังโต๊ะทำงานประจำของตนแต่ทว่าคนถูกถามกลับทำเสียงเข้มตอบ 

 

ผมไม่ได้มาเช้าหรอกครับคุณได๋ 

 

 

อ้าวแล้วทำไม... 

?” 

ความเคยปากของการสนทนาโดยทั่วๆไปมากกว่าที่ทำให้หล่อนเอ่ยตั้งกระทู้ถามนั้นออกไปทั้งที่ไม่อยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้  เพราะเนื่องจากหูของหล่อนเริ่มจับกระแสเสียงที่พูดของนรวรได้แล้วว่าเขาอยู่ในอารมณ์ใดต่อการพูดคุยครั้งนี้ 

 

ผมยังไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่เมื่อคืนนี้ 

... 

น่าจะถูกต้องกว่า 

 

 

เรื่องอะไรล่ะคะ 

... 

ขอโทษค่ะไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณ 

?” 

พนักงานฝ่ายธุรการคนใหม่ของสำนักนักงานฝ่ายจัดการอาคารมะลิซ้อนเซ็นเตอร์ชะงักคำถามที่มีต่อผู้ช่วยผู้จัดการและหัวหน้าช่างอาคารทันทีเมื่อเหลือบไปเห็นใบหน้าอันค่อนข้างเครียดของเขาก่อนที่จะเอ่ยขอโทษ 

นรวรสั่นหน้าแล้วก็ถอนใจก่อนเอ่ยเสียงอย่างละโหยความรู้สึก 

 

ไม่เป็นไรหรอกคุณได๋ 

... 

ผมไม่ถือหรอกคนหยั่งผมเรื่องใดที่สามารถบอกได้ผมก็บอกกล่าวกันอย่างเต็มที่อยู่แล้วไม่มีปิดบังอะไรหรอก 

... 

เชิญถามได้เลย 

 

 

ค่ะ 

 

อาภรณ์รับคำอย่างสั้นๆไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้อีกแล้วเพราะเกิดความละอายใจแต่นรวรก็เป็นฝ่ายบอกออกมาเอง 

 

สาเหตุที่ผมไม่ได้กลับบ้าน 

... 

ก็เนื่องจากสาเหตุที่ค่อนข้างจะเลวร้ายมากที่สุดในชีวิตของผมที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้น่ะแหละ 

!” 

 

หมายความว่าคุณวอนทะเลาะกับภรรยาที่บ้าน 

...?” 

นรวรหงึกหน้ารับพลางบอกเสียงละห้อย 

 

ใช่ 

... 

อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็ว่าได้ 

 

 

แล้วทำไมคุณวอนไม่อธิบายเหตุผลให้ภรรยาฟังล่ะคะ 

?” 

อาภรณ์แน่ะนำอย่างหวังดีให้อีกฝ่ายฟังด้วยความเห็นใจ 

คนที่กำลังอยู่ในอาการทุกข์โศกต่อชีวิตครอบครัวเม้มปากพลางส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะทำอะไรมากไปกว่านี้ได้ก่อนที่จะเล่าเสียงเฉื่อยๆให้คนที่เห็นใจเขาฟังว่า 

 

ผมพยายามทั้งอธิบายทั้งขอโทษขอโพยจนปากแทบจะฉีกถึงใบหูแล้วเขาก็ยังไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งสิ้นเลย 

... 

เอาแต่เงียบขรึมร้องไห้อย่างเดียว 

... 

แล้วบอกผมให้ไปเสียพ้นๆจากตัวเขาๆไม่อยากพบหน้าผมอีกแล้ว 

... 

เฮ้ออ 

...!” 

 

อย่างนั้นคุณวอนก็ลำบากแย่เลยสิคะนี่ 

?” 

 

ทำไงได้ล่ะครับ 

... 

ทุกอย่าง 

...” 

นรวรพูดด้วยความรู้สึกลำบากใจอีกครั้ง 

“... 

มันเกิดจากตัวผมเองทั้งสิ้น 

... 

จากความบ้าแรดของตัวเองที่ไม่รู้จักหักห้ามใจตัวเองเสียบ้างปล่อยให้หลงระเริงไปกับเรื่องพรรณ์หยั่งว่ามากเกินไป 

...” 

 

ค่ะ 

 

 

แต่ที่ผมเสียใจมากที่สุดก็คือ 

... 

การทะเลาะกันทุกครั้งเขาจะโวยวายเป็นอย่างมากซึ่งผมคิด 

ว่าแบบนั้นผมยังสามารถรับได้มากกว่า 

... 

แต่ครั้งนี้นี่เขาเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดจาหรือโวยวายอะไรทั้งสิ้นเลย 

... 

มันยิ่งทำให้ผมเห็นถึงความเลวทรามของตัวเองมากไปยิ่งขึ้น 

 

 

เดี๋ยวก็คงค่อยๆเคลียร์กันได้มั้งคะ 

?” 

ได๋หรืออาภรณ์พยายามพูดปลอบใจเพื่อให้นรวรเกิดความสบายใจแต่เขากลับถอนใจแล้วกล่าวว่า 

 

สงสัยชีวิตครอบครัวของผมคงล่มสลายคราวนี้ล่ะครับ 

!” 

 

อุ๊ย 

... 

คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ 

... 

ถึงได๋จะไม่เคยใช้ชีวิตคู่กะใครมาก่อนก็ตามที 

... 

แต่ได๋ก็พอจะรู้ว่าผัวเมียกันก็เหมือนลิ้นกับฟันนั่นแหละต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นสิ่งธรรมดา 

... 

แต่ถ้าได้มีการปรับความเข้าใจซึ่งกันและกันแล้ว 

... 

ยังไงได๋คิดว่าก็ยังน่าที่จะปรับความเข้าใจกันได้อยู่ดีขอให้ค่อยๆพูดกันด้วยเหตุผลเถอะค่ะ 

 

 

ขอบคุณคุณได๋มากครับที่ช่วยปลอบใจผม 

... 

แม้มันจะค่อนข้างริบหรี่กับความเป็นจริงแต่ผมก็หวังว่ามันคงจะเป็นอย่างที่คุณพูดปลอบให้ฟัง 

 

 

ยังไงได๋ก็ขออวยพรอีกครั้งนะคะให้คุณวอนสามารถปรับความเข้าใจกับภรรยาได้ในเร็ววันค่ะ 

 

นรวรยิ้มเซียวรับความหวังดีของเพื่อนร่วมงานในบริษัทคนใหม่ 

 

ขอบคุณในคำอวยพรอีกครั้งก็แล้วกันครับ 

... 

ยังไงผมต้องขอตัวก่อนจะได้ไปล้างหน้าตาแล้วจะได้ปฏิบัติงานตามหน้าที่ต่อไป 

 

อาภรณ์ส่งยิ้มให้อีกครั้ง 

 

เชิญค่ะ 

... 

ทำใจให้สบายๆนะคะ 

 

แล้วนรวรก็หันหลังเดินออกไป 

... 

*              *              * 

หลังจากที่ได้จัดการกับธุระส่วนตัวอันเป็นกิจวัตรในช่วงเช้าของคนทุกผู้นามที่ตื่นนอนมาใหม่ๆเวลาเช้าในห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้วนรวรก็เดินเรื่อยๆมาที่ชั้นแปดของอาคารซึ่งเป็นลานจอดรถเสียเป็นส่วนใหญ่ 

แต่ทางฝ่ายบริหารอาคารก็ได้กันพื้นที่ส่วนหนึ่งจัดให้ไว้เป็นห้องของบริษัทแม่บ้านที่เข้ามารับเหมาทำความสะอาดให้กับพื้นที่ส่วนกลางทั้งหมดได้ใช้สอยโดยแยกเป็นห้องเก็บเครื่องมือส่วนหนึ่งห้องพักของพนักงานเหมดหรือแม่บ้านอีกส่วนหนึ่งและที่ซักล้างทำความสะอาดผ้าขี้ริ้วรวมทั้งไม้ม๊อบอุปกรณ์ที่ใช้ในการทำงานอีกส่วนหนึ่งด้วย 

การที่เขาเดินมาตรงนี้เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเดินมาด้วยสาเหตุอะไรทั้งที่โดยทุกๆวันของการทำงานนั้นเริ่มแรกหลังจากเข้างานตามเวลาแล้วเขาจะต้องไปห้องช่างที่ตั้งอยู่ชั้นเจ็ดด้านหน้าทางจะผ่านเข้าไปออฟฟิศด้านในที่เป็นห้องของพนักงานธุรการบัญชีและผู้จัดการฝ่ายอาคารเสียก่อนเพื่อทำการตรวจรายชื่อการเข้าออกทำงานของ 

ช่างเวรอาคารฯ 

, 

รปภ 

. 

และเหมดรวมทั้งอ่านรายงานจากพวกที่ว่ามาแล้วซึ่งเขามีหน้าที่ในการตรวจการทำงานของบรรดาพวกเขาเหล่านั้นอีกทีนั่นเองด้วยและใช้เวลาในการนี้อย่างน้อยก็ต้องมีสิบนาทีขึ้นแต่ทว่าเช้านี้การที่เขาไม่ได้ทำเหมือนเช่นทุกวัน 

ก็เพราะเนื่องจากในจิตใจใต้สำนึกของเขามันไม่ยอมรับกับเหตุการณ์อันเป็นประจำวันของชีวิตเอาเสียเลยความรู้สึกนึกคิดมันคอยแต่คิดถึงแต่เหตุการณ์อันค่อนข้างเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเมื่อวานนี้อย่างเดียวเลยก็ว่าได้ 

ไม่ว่าจะเป็นของตัวเองคู่ชีวิตอันเปิดเผยได้และที่สำคัญก็คือคู่แอบพิศวาสที่บัดนี้ได้กลายเป็นคนที่หาชีวิตไม่ไปแล้วอีกคนด้วยและการคิดถึงคู่แอบพิศวาสขึ้นมานี่เองที่ทำให้เขาต้องเดินทอดน่องเรื่อยๆจนมาถึงยังชั้นแปดซึ่งเป็นห้องพักของร่าเริงเดินขึ้นบันไดมาในใจของเขาก็ใช้ความคิดประหวัดไปถึงหล่อนซึ่งตายไปแล้วด้วยความรู้สึกเครียดๆว่า 

 

ใครหนอ 

... 

ทำไมมันถึงได้ใจร้ายฆ่าเธอได้อย่างโหดเหี้ยมเสียเหลือเกิน 

... 

บ้าฉิบหายเลยไอ้ฆาตกรระยำ 

... 

แม่งนอกจากจะทำให้มีคนตายแล้วยังจะมาเสือกทำให้คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างกูต้องพลอยซวยเกือบติดร่างแหติดคุกติดตะรางไปแล้วไหมล่ะ 

... 

แต่ที่แน่ๆตอนนี้ครอบครัวกูคงแตกสลายล่มไปอย่างไม่เป็นท่าแล้ว 

... 

ใครวะแม่งกูอยากรู้ตัวเหลือเกิ้น 

... 

โคตรแม่งเอ้ยถ้ารู้ตัวว่าใครล่ะก็กูจะเอาเรื่องแม่งจริงๆให้ตายห่าสิ 

!...” 

บึ้กก 

! 

เสียงของแข็งอย่างหนึ่งกระทบเข้าที่ด้านหลังของนรวรในขณะที่เขากำลังใช้ความคิดอย่างค่อนข้างจะเครียดและดุเดือดระหว่างที่กำลังเดินขึ้นโผล่ตัวมาจนถึงบริเวณหน้าลิฟท์ชั้นแปดแล้วซึ่งเขาก็ไม่รู้มันคืออะไรหรือใครกันแน่ที่แอบเล่นงานเขานี้ 

แต่ที่แน่ๆมันทำให้เขาหัวคะมำพร้อมกับร่าง  ที่ลงไปนอนเค้เก้กับพื้นหน้าลิฟท์อย่างไม่เป็นท่าอย่างทันท่วงที 

 

แม่งฆ่าเมียกู 

... 

กูจะเล่นงานมึงให้ตายไอ้สัตว์ 

!...” 

ผู้ที่แอบทำร้ายด้านหลังของนรวรโผล่ตัวออกมาพร้อมส่งเสียงขู่คำรามเกรี้ยวกราดลั่นด้วยใบหน้าที่ถมึงทึงบ่งบอกอารมณ์ของคนผู้นั้นได้ดีว่าคงกำลังอยู่ในความรู้สึกที่เดือดพล่านจนยากจะระงับได้แล้วพลางเงื้อไม้หน้าสามอย่างสุดเหยียดแขนซึ่งทีแรกคงใช้แอบตีตัวเขามาก่อนนั่นเอง 

หมายจะซ้ำให้สาแก่ใจของตนแต่ทว่าเขาผู้แอบทำร้ายคนอื่นยังไม่ได้กระทำต่อได้ดังที่ตั้งใจไว้ก็ถูกเข้าขวางกั้นและร้องเสียงหลงจากเหมดที่ชื่อชงโคเสียก่อน 

 

อย่าพี่สำรอง 

... 

อย่าไปทำผู้ช่วย 

... 

เขาไม่รู้เรื่องอะไรหรอก 

... 

เชื่อฉันเถอะนะ 

!...” 

 

ไม่จริง 

... 

มันนั่นแหละเป็นคนทำ 

... 

ไม่งั้นตำรวจเขาจะเอาตัวมันไปสอบสวนเหรอ 

?” 

สำรองซึ่งถูกชงโคกอดรัดตัวไว้ไม่ให้เข้าไปทำการตีนรวรซ้ำได้อีกยังคงฮึดฮัดดิ้นรนไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของหล่อนพลางร้องเสียงหลงเถียงต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายแบบที่เรียกกันได้ว่าเถียงคำไม่ตกฟากเลยทีเดียว 

 

แต่ตำรวจเขาก็ปล่อยคุณวอนออกมาแล้วนี่ 

... 

ก็หมายความว่าคุณวอนเขาไม่ได้ทำหรอกเชื่อฉันเถอะพี่สำรอง 

... 

นี่รปภ 

. 

เข้ามาช่วยจับตัวเขาไว้หน่อยสิฉันจะไม่ไหวแล้วนะ 

...” 

ขณะที่พยายามอธิบายเพิ่มเติมให้คนที่กำลังอยู่ในภาวะคลั่งแค้นฟังนั้นท้ายเสียงของหล่อนก็หันไปโวยวายเอากับพนักงานรักษาความปลอดภัยซึ่งคอยดูแลด้านการจอดรถอยู่ชั้นนั้นและได้เข้ามาดูสถานการณ์ด้วยท่าทางที่งกๆเงิ่นๆทำอะไรไม่ถูก 

จวบจนถูกเหมดชงโคโวยวายเอาแล้วนั่นแหละรปภ 

. 

ผู้นั้นถึงได้นึกจะทำอย่างไรขึ้นมาได้จึงรีบเข้าไปจับตัวของมือมืดที่แอบตีพนักงานของฝ่ายอาคารที่ทำหน้าที่ในการตรวจงานของพวกตนอีกทีด้วยท่าล็อคอย่างถูกต้องตามที่ได้รับการฝึกหัดมาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยก่อนที่จะให้มาประจำการทำงานยังอาคารแห่งนี้อีกที 

หลังจากสำรองถูกยึดตัวไว้อย่างแน่นหนาจากพนักงานรักษาความปลอดภัยแล้วชงโคก็รีบมาพยุงร่างของนรวรที่กำลังยักแย้ยักยันยืนขึ้นพลางถามด้วยความเป็นห่วง 

 

เป็นไงบ้างคะคุณวอน 

?” 

 

ไม่เป็นไร 

... 

ขอบคุณมากชงโค 

!” 

นรวรบอกพลางขยับหลังของตนเองไปมาเพื่อคลายความเจ็บปวดจากการโดนตีจากคนที่ถูกล็อคอยู่ในเวลานี้แล้วขณะที่คนถูกจับตัวยังส่งเสียงด้วยความเกรี้ยวกราดและโกรธแค้นไม่หาย 

 

ปล่อยกูสิโว้ย 

... 

ไอ้ระยำ 

... 

ปล่อยกู 

... 

กูจะไปเล่นงานไอ้คนเหี้ยๆที่มันทำกับเมียกูนั่น 

... 

กูบอกให้ปล่อยไงล่ะวะ 

... 

โธ่แม่ง 

!...” 

 

อย่าดิ้นสิคุณ 

... 

ถ้าคุณไม่เชื่อผมนี่ 

... 

ผมจะหักแค้นคุณก่อนนะ 

... 

อย่าดิ้นซีวะ 

... 

บอกให้หยุดไง 

... 

อยากแขนหักเหรอ 

?” 

รปภ 

. 

ซึ่งล็อคแขนของสำรองไว้อยู่นั้นเอ่ยขู่ด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เอาจริงเอาจังจนสำรองซึ่งมีรูปร่างเล็กกว่าคนที่ทำการจับตัวเขาอยู่นี่มากนักต้องหยุดตามที่ถูกขู่อย่างทันท่วงที 

นรวรซึ่งหลังขยับเนื้อตัวจนหายเมื่อยปวดดีแล้วก็เดินเข้าไปจนเกือบจะใกล้กับคนที่แอบทำร้ายร่างเขาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ก่อนที่จะมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างเปิดเผยไม่มีการหลบตาอีกฝ่ายแม้แต่น้อยก่อนเอ่ยเสียงเข้มอย่างจริงจังว่า 

 

คุณสำรองครับ 

... 

ไม่ว่าคุณจะเชื่อคำพูดของผมหรือไม่ก็ตามทีแต่ผมขอบอกอย่างลูกผู้ชายได้เลยว่า 

... 

ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าร่าเริงอย่างแน่นอน 

... 

ให้ผมไปสาบานที่ไหนก็ได้ 

?...” 

สายตาภายใต้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันเนื่องจากความรู้สึกหงุดหงิดและฉุนเฉียวระคนโกรธแค้นของสำรองที่เวลานี้นั้นเขาได้ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยของอาคารแห่งนี้คงล็อคแขนไว้อยู่อย่างค่อนข้างแน่นได้มองไปยังร่างของนรวรเขม็ง 

ขณะที่คนถูกมองก็มองตอบฝ่ายสามีผู้หญิงที่เขาแอบมีความสัมพันธ์อันล้ำลึกด้วยอย่างไม่ยี่หระเพราะเนื่องจากเขามั่นใจในความบริสุทธ์ใจของตนเองต่อคำกล่าวหาของอีกฝ่าย 

 

มีอะไรกันรึครับผู้ช่วย 

?” 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว