กุหลาบป่า "ดอกโศก"

กุหลาบป่า...ดอกโศก

นานมาแล้ว สมัยที่ฉันยังเป็นกิ่งกุหลาบป่ากิ่งเล็กๆ ฉันอาศัยอยู่ในเครือกุหลาบของครอบครัวฉันในป่าลึก ที่นี่มันแสนจะห่างไกลแสงสี วันๆ มีแต่ความเงียบ นานๆครั้งจะมีกระรอกเดินผ่านมาบ้าง หมูป่าบ้าง นกบินมาเกาะบ้าง แต่ฉันก็ชอบเจ้าเต่าทองตัวเล็กๆ สีสวยๆ นะ ฉันว่ามันน่ารักดี แต่ฉันแสนจะเกลียดเจ้าหนอนสีเขียวยึกยือ มันชอบมาแทะใบของเครือพวกฉัน แต่เราก็ผลัดใบใหม่ได้ตลอดเวลา สรุป ชีวิตฉันมันก็มีแค่นี้แหละ

ฉันอ่านเจอในหนังสือว่าในเมืองหลวงมีแต่เรื่องสนุกน่าตื่นเต้น มีแต่สิ่งสวยงามเต็มไปหมด เมื่อเริ่มแตกกิ่งออกตุ่มเป็นดอกเล็กๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็ตัดสินใจที่จะออกไปเผชิญโลกในเมืองหลวง ก็ฉันแสนจะเบื่อเครือกุหลาบที่ห่างไกลความเจริญนี้เต็มทนแล้วนะสิ ฉันไม่รอช้า แม้ว่าตุ่มดอกจะยังเขียวอี๋อยู่ก็ตาม ฉันตัดสินใจแล้ว อย่างแน่วแน่

และวันหนึ่ง โชคของฉันก็มาถึง เจ้านกพิราบตัวน้อยได้บินผ่านมา ฉันจึงตัดสินใจที่จะขอโดยสารไปด้วย เขาก็แสนจะใจดีพาไปโดยไม่รอช้า

เราเดินทางรอนแรมกันมานานหลายวัน และในวันที่เจ็ด เมื่อท้องฟ้าสางก็มองเห็นเมืองอยู่ไม่ไกลนัก ฉันแสนจะตื่นเต้น และเมื่อเขาพาโฉบลงต่ำฉันก็กลั้นใจกระโดดลงมาอย่างน่าหวาดเสียว เฮ้อ แต่ก็รอดมาได้และลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย แต่ฉันก็ต้องรีบทำแผลที่ข้อต่อของใบที่สองอย่างระมัดระวัง

ฉันตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่แค่ชั่วคราว เพราะรู้ว่าถึงยังไงฉันก็ต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวของฉันอยู่ดี หรือว่าบางที...บางทีฉันอาจจะมีเงินพอที่จะซื้อที่แปลงสวยๆ แล้วชวนคนอื่นๆมาอยู่ด้วย เหมือนที่เคยให้สัญญากับน้องๆ กิ่งเดียวกันไว้ (พวกเขาดูตื่นเต้นมาก และรอคอยการกลับมาของฉันอยู่)

ว่าแล้วฉันก็ตัดสินใจหยั่งรากเล็กๆ ลงชอนไชและเกาะผืนดินไว้

ที่เมืองหลวงนี้ฉันสนุกกับเหล่าเพื่อนดอกไม้กลุ่มต่างๆ สนุกกันสุดเหวี่ยงจนลืมป่าของฉันไปเลย แต่ว่าที่ๆ เราอยู่นี้ดินมันมีสารพิษ ! ฉันเองก็ไม่รู้ตัวเลย และความที่มัวแต่เล่นสนุกอยู่ จึงไม่ได้กังวลถึงความอันตรายร้ายกาจของมันเท่าไหร่ และนับวันรากของฉันก็ยิ่งหยั่งลึกจนยากเกินที่เคลื่อนย้ายได้

พออยู่นานไปสารพิษสีดำก็เริ่มดูดซึมจากรากเข้าไปสู่ลำต้นของพวกเรา วันแล้ววันเล่า บางต้นก็เหี่ยวแห้งและตายไปในที่สุด บางต้นรู้ตัวทันก็รีบอพยพแยกย้ายกันไปที่อื่น แต่ฉันผู้มาจากต่างถิ่น ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ฉันกลัวเพราะอะไรก็ไม่มีสาเหตุ ความกังวลทำให้ฉันเริ่มเล่นกับเพื่อนๆ ไม่สนุก แต่ฉันก็ไม่สามารถไปที่ไหนได้

ต่อมาไม่นานกลีบดอกของฉันก็เริ่มผลิบาน แทนที่มันจะเป็นสีชมพูสดใส มันกลับเป็นสีด่างๆ เหี่ยวๆ และกำลังจะกลายเป็นสีดำ โอ้... นี่ฉันกำลังจะตายแล้วหรือ ฉันเฝ้ารอสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างเป็นกังวล

แต่ว่า มีอยู่วันหนึ่งได้มีมนุษย์คนหนึ่ง เขาได้หลงเข้ามาเที่ยวในที่ๆ สกปรก และอับชื้นที่ๆเราอยู่กัน (อย่างแออัด) เพียงเพราะว่าเขาต้องการดอกไม้สวยๆ ไปปลูกในแปลกของเขาที่บ้าน และมันต้องเป็นดอกไม้พันธุ์พิเศษเท่านั้น

และเขาก็ได้มาเจอฉันที่ กำลังใช้สีชมพูทาบนกลีบดอกอยู่ เพราะว่าฉันต้องการจะปิดบังความไม่สบายที่เริ่มปรากฏ!

“โอ้  ฉันรู้ว่าเธอต้องสวยมาก่อนแน่เลย และเธออาจจะสวยเหมือนเดิมได้ ไปอยู่กับฉันเถอะนะแล้วฉันจะหาน้ำสะอาดๆ ปุ๋ยดีๆ ให้เจ้ากุหลาบป่า” เขาพูดกับฉัน

วินาทีนั้นฉันดีใจจนบอกไม่ถูก แต่ก็มองหาหนทางที่จะไปกับเขาไม่เจอเลย เพราะว่ารากของฉันได้ชอนไชหยั่งลึกลงในดินเสียแล้ว ยังไม่พอ สุขภาพลำต้นก็ไม่ดี ดอกก็มีแต่สีชมพูฉาบไว้แค่นั้น ใบก็ยังเป็นรูๆ แต่โชคดีที่เขามองข้ามสิ่งเหล่านั้น และพยายามดึงฉันขึ้นมา แต่เขาเอามาแค่พลั่วอันเล็กๆ เท่านั้น

เขาใช้พลั่วขุดรอบๆ ต้นและเริ่มดึงฉันขึ้นมา ฉันอยากจะออกไปแต่ว่ารากฉันหยั่งลึกเกินไป ฉันทั้งเจ็บและรากก็ขาด! เวลาผ่านไปนาน แต่เขาก็ยังตั้งหน้าตั้งตาดึงฉันอยู่แบบนั้น จนหนามของฉันได้ครูดไปบนมือเขาจนเลือดออก เขาเจ็บจนน้ำตาไหล แต่ก็ยังไม่ละความพยายามที่จะดึงฉันขึ้นมา ด้วยความที่อยากได้ฉันเหลือเกิน และพลั่วของเขาก็หัก! เพราะว่าขุดไปโดนก้อนหินรอบๆ ต้นฉัน

เขาเสียใจมาก แต่ก็คิดว่าคุ้มถ้าได้ฉันมา !

ในที่สุดความพยายามของเขาก็สำเร็จ เขาขุดฉันขึ้นมาได้ ทั้งร่างของฉันบอบช้ำ รากขาดรุ่งริ่ง ดอกก็สีถลอกออกจนเห็นเป็นบางจุดเปิดเผยว่าสีของฉันจริงๆ แล้วมันไม่ได้สวยอย่างที่เขาคิด เขาจะเริ่มรู้สึกคิดผิดไหมนะ (ฉันกังวล) แต่เขาก็บอกว่าอีกไม่นานดอกของฉันก็จะสีสวยเหมือนเดิม

เขาลงมือปลูกฉันลงแปลงที่สวยงาม แต่พลั่วของเขาได้หักไปเสียแล้ว เขาจึงต้องลงมือขุดหลุมด้วยมือเปล่า จนมือเขาเปื้อนไปหมด ในที่สุดฉันก็ได้มาอยู่บนแปลงเขา แต่สภาพฉันดูไม่จืดเลย มันโทรมสุดสุด แต่เขาก็หมั่นรดน้ำใส่ปุ๋ยให้ฉันทุกวัน ตามที่ได้ให้สัญญาไว้

แต่ฉันก็ตั้งใจว่าวันหนึ่งฉันจะออกดอกสีสวยให้เขาได้เห็นให้ได้ เขาจะได้ภูมิใจ

เพื่อนๆที่แวะมาเที่ยวต่าง ก็บอกว่าเขาบ้าไปแล้วที่ลงทุนลงแรงกับดอกกุหลาบขี้โรคดอกหนึ่งเขาก็ไม่ตอบโต้ แต่ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาที่จะรักษาและดูแลฉันให้สวยเหมือนเดิม (เขารู้ได้ยังไงนะว่าฉันเคยสวยมาก่อน)

จนฉันเริ่มรู้สึกแข็งแรงขึ้น ใบและลำต้นก็เริ่มเขียวขึ้น แต่กลีบดอกของฉันก็ยังซีดอยู่ แต่ฉันก็ไม่ละความพยายามที่จะเปล่งสีดอกเลย แม้จะไม่เคยสำเร็จเลยสักที ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำเพื่อเขา!

แต่พอนานไปเขาคงจะเริ่มท้อใจ วันๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร บางวันก็ดี แต่พออีกวันเขาก็เอากิ่งไม้มาฟาดฉัน แล้วก็บอกว่าเป็นเพราะฉันทำให้พลั่วของเขาหัก และมือที่โดนหนามตำก็เริ่มติดเชื้อเป็นหนองอีก “ดอกสียังไม่สวยพอ” บ้างละ “ เขาเคยมีดอกไม้สวยๆ มากกว่าฉันเยอะทำไมฉันถึงขี้เหร่แบบนี้” บ้างละ แต่ถึงแม้ฉันจะน้อยใจ  แต่ก็เข้าใจในความรู้สึกของเขา ฉันยังคงตั้งหน้าตั้งตาที่จะปรับปรุงสีดอกของฉันและพยายามดูดน้ำให้มากขึ้นเพื่อที่จะได้สวยสมใจเขา

มีหลายครั้งที่เขาฟาดฉันจนกลีบที่กำลังจะสีสวยต้องขาดและหลุดไป และก็เป็นเพราะฉันเองที่ทำอะไรให้เขาไม่ได้มากนัก นอกจากจะพยายามปรับปรุงตัวเอง

แต่ว่า ในที่สุดฉันก็น้อยใจเหลือเกิน จนทนไม่ไหว ฉันจึงคิดจะ “หนี” ไปจากเขา แต่เขาก็จับได้เสียก่อน ว่าฉันกำลังพยายามจะถอนรากไป  เขาโกรธใหญ่ และยิ่งเกลียดฉัน แต่เขาบอกว่าเขาลงทุนลงแรงกับฉันไปมากแล้ว จะทิ้งฉันไปเขาก็เสียดาย

ฉันเคยคิดตรอมใจเหี่ยวเฉาไปก็หลายครา แต่ก็รอดมาได้ เพราะว่าฉันเป็นกุหลาบป่าพันธุ์ที่แข็งแรงนั่นเอง

เขาไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงสีสวยไม่ได้สักที ก็บางครั้งเขาดูแลฉันก็จริง แต่หลายครั้ง และบ่อยๆ ที่เขาทำร้ายทั้งต้นและดอกของฉัน ฉันอยากกลับไปบ้านเหลือเกิน แต่ฉันก็รักเขา และสำนึกถึงบุญคุณที่เขาลงทุนไปมากแล้วที่นำฉันออกมาจากที่เสื่อมโทรมอยู่ทุกวัน ฉันจึงยังไม่ไปไหน

ผิดกับเขา บางครั้งถึงสีของฉันจะเริ่มสวยขึ้น เขาก็บอกว่า “ยังสวยไม่พอ”  บ้างละ “ฉันไม่เห็นทำอะไรเขาได้นอกจากเสริมสวยตัวเอง” บ้างละ “บางทีเพื่อนๆ คงจะพูดถูก ฉันทำให้ชีวิตเขาตกต่ำ” บ้างละ และทุกครั้งที่เขาคิดแบบนี้เขาก็จะเอาไม้มาฟาดฉัน จนฉันเจ็บไปหมดเป็นแผลทั้งลำต้น

และเท่านั้นยังไม่พอเขายังค่อยๆ ลดปุ๋ยฉันลง เขาบอกว่า บางทีถ้าเขาลงทุนใส่ปุ๋ยกับดอกไม้อื่น อาจจะสวยกว่าฉัน และทำประโยชน์ให้เขาได้มากกว่า แต่บางครั้งจู่ๆ เขาก็มาทำดีกับฉันใส่ปุ๋ยให้มากไป จนฉันเกือบตายเพราะเค็ม!

ฉันเป็นกุหลาบป่า ฉันจึงออกดอกยาก เขาจึงต้องรอนาน เขาไม่เข้าใจว่าถ้าวันไหนที่ฉันได้เบ่งบานแล้ว ฉันจะสวยอยู่ได้นานมาก แต่เขาก็ยังค่อยๆ ลดความชอบฉันลงเรื่อยๆ

ในที่สุดฉันก็รวบรวมกำลังกาย กำลังใจทั้งหมดเปล่งสีดอกออกมา เช้าวันหนึ่งเมื่อเขาตื่นมา ก็พบว่าต้นกุหลาบเหี่ยวเฉาขี้โรคนั้นได้หายไป และแทนที่ด้วยต้นกุหลาบดอกใหญ่สวย สีน้ำเงินเข้ม!

เขาตื่นเต้นและดีใจมาก แต่เขาก็ยังพูดอีกว่า ทำประโยชน์อะไรให้เขาไม่ได้เลย ดูแลได้แต่ตัวเองเท่านั้น เขาหารู้ไม่ว่า การพยายามปรับปรุงตัว แต่งเนื้อ แต่งตัวและสีดอกของฉันมันจะทำให้ฉันสวย และเมื่อฉันสวยทุกคนก็จะมองเห็นฉัน และเขาจะเป็นคนโชคดี บางทีฉันอาจจะยอมให้เขาตัดดอกสีน้ำเงินสวยออกไปขาย และเขาก็จะมีพลั่วอันใหม่ แต่เขาไม่เคยคิด !

ฉันออกดอกช้า เพราะฉันเป็นกุหลาบป่าสีน้ำเงิน

แต่ดอกของฉันสวยงาม และยืนนาน ก็กุหลาบป่าสีน้ำเงิน

หายาก แต่ต้องรอคอย สวยงาม แต่ต้องเจ็บปวด เพียงเพราะเป็นกุหลาบป่าสีน้ำเงิน

แต่ลึกๆ ในใจฉันคือกุหลาบป่า ดอกที่โศกเศร้า ถ้าฉันไม่มีดอกสีน้ำเงินที่มีค่า เขาคงจะถอนฉันทิ้งในสักวัน

ฉันจึงเป็นกุหลาบป่า สีน้ำเงิน ดอกที่โศกเศร้า

ฉันเป็นกุหลาบป่าดอกโศก............ที่โศกเศร้า.................