บทนำ
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครอ่ะพี่จุน ไหนพี่เคยบอกว่าพี่มีผมคนเดียวไงแล้วนี่ใคร”ชายหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้นพรางมองคนรักของตัวเองที่กำลังนอนเปลื่อยกายกับหญิงสาวแปลกหน้า
“เห้ยย ก็อย่างที่เห็นจะเอายังไงต่อ”ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงพูดพรางมองไปที่หยวนหยวนที่ยืนช๊อกกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า
“พี่มันโหดร้ายที่สุด เราเลิกกันเถอะ”หยวนหยวนพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปแล้ววิ่งตรงไปที่ดาดฟ้าทันที
“ผมทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมสวรรค์ต้องลงโทษผมด้วย ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ผมได้เจอคนรักที่จะรักแค่ผมคนเดียว ลาก่อน”หยวนหยวนพูดขึ้นพรางเดินไปที่ปลายขอบตึกก่อนที่จะทิ้งน้ำหนักตัวแล้วทิ้งตัวลงไปนอกตึก
“(ผมตายแล้วสินะ ผมอยู่ส่วนไหนของนรกนะมืดจังน่ากลัวที่สุด)”หยวนหยวนพูดขึ้นในใจเพราะทุกอย่างดำมืดไปหมด โดยไม่รู้เลยว่ามีบางคนนั่งอยู่ข้างๆร่างของหยวนหยวน
3ชั่วโมงต่อมา
“(แสงอะไรอ่ะ แสบตาสุดๆไปเลย)”หยวนหยวนเดินตรงไปที่แสงจ้านั่นช้าๆพรางเอามือมาบังที่หน้าผาก
ร่างของชายหนุ่มร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
“….(เหี้ยไรว่ะเนี่ยที่ไหนอ่ะทำไมหอมจังสวรรคค์หรอ ตรูฆ่าตัวตายไม่ใช่หรอ)”ร่างบางของหยวนหยวนพยายามที่จะลุกขึ้นก่อนที่จะมองไปรอบๆตัวอย่างสงสัย
เพร้ง! (เสียงแจกันใส่ดอกไม้ตกพื้น) ร่างบางของหยวนหยวนหันหน้าไปตามเสียงแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสาวงามที่ใส่ชุดจีนโบราณ
“องค์ชายเก้า ท่านปี้เหลา ท่านปี้เหลา ไปเรียกหมอหลวงมาให้หน่อยองค์ชายเก้าฝื้นแล้ว”หญิงสาวคนนั่นพูดขึ้นก่อนที่จะรีบวิ่งไปพยุงร่างของหยวนหยวนให้ไปนั่งที่เตียง
“คุณเป็นใคร”หยวนหยวนพูดขึ้นก่อนที่จะหันมามองหญิงสาวคนนั่นอย่างหงุดงง
“องค์ชายยังคงที่จะสับสน ข้าน้อยชื่อ ซูเอ๋อ เป็นนางกำนัลของตำหนักท่าน”ซูเอ๋อพูดขึ้นแล้วยิ้มให้หยวนหยวนอย่างอ่อนโยน
“พระสนมหลินเฟย เสด็จ”ชายปริศนาพูดขึ้น
“ลูกข้า ลูกข้า เจ้าฝื้นแล้วข้าดีใจเหลือเกิน”สนมหลินเฟยพูดขึ้นพรางรีบวิ่งมากอดหยวนหยวนอย่างดีใจพรางเอามือมาลูบหัวหยวนหยวน
“ลูก(ลูกอะไรง่ะ แม่ผมเสียตั้งแต่ตอนที่ผมเกิดแล้วด้วยซ้ำ)”หยวนหยวนพูดขึ้นเบาๆเพราะยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ตอนนั่นเท่าไหร่นั่น
“ขะขอรับ ทะท่านแม่(แม่ก็แม่ว่ะ)”หยวนหยวนพูดขึ้นพรางยิ้มขึ้นมาเบาๆ
“ฮึก เอาล่ะเจ้าพักก่อนเถอะนะเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะมาหาเจ้าใหม่”สนมหลินเฟยพูดพรางปาดน้ำตาออกอย่างปราบปลื้ม ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั่น
“ซูเอ๋อ ซูเอ๋อ เจ้าอยู่ไหน”หยวนหยวนพูดขึ้นพรางมองหาสาวคนนั่นอีกครั้ง
“เจ้าค่ะ องค์ชายอยากให้ข้าทำอันใดเยี่ยงนั่นหรือ”ซูเอ๋อรีบวิ่งมาทันทีแล้วพูดขึ้นอย่าสุภาพกับหยวนหยวน
“ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า ช่วยเล่าประวัติข้าหน่อยได้หรือไม่”หยวนหยวนพูดขึ้นพรางมองไปที่ซูเอ๋อ
“เจ้าค่ะ ท่านมีนามว่า จวิ๋น หรงฟาง เป็นบุตรองค์ที่เก้าของฮองเต้และพระสนมหลินเฟย”ซูเอ๋อพูดขึ้นพรางมองไปที่หยวนหยวน
“แล้วทำไมท่านแม่ถึงต้องร้องไห้เล่า”หยวนหยวนพูดขึ้นพรางมองไปที่ซูเอ๋อก่อนที่จะทำหน้าสงสัย
“ท่านจำมิได้เยี่ยงนั่นหรือ”ซูเอ๋อพูดขึ้นพรางมองไปที่หยวนหยวนอย่างหงุดงง หยวนหยวนส่ายหน้ารัวๆ
“ตอนที่ท่านอายุแค่ห้าขวบ ท่านโดนพระสนมอี้เฟยพลักตกน้ำโดยที่ไม่มีใครเห็นแต่พอฮองเต้ทรงรู้ความจริงเข้าพระสนมอี้เฟยก็โดนสั่งประหารเจ้าค่ะ”ซูเอ๋อพูดพรางหาวขึ้นเพราะตอนนั่นก็ถือว่าดึกมากแล้ว
“ขอบใจเจ้าไปนอนเถอะ(หรงฟางตกน้ำตอนห้าขวบงั้นก็แสดงว่าเค้าต้องตายไปแล้ว ไม่จริงน่า)”หยวนหยวนพูดขึ้นพรางยิ้มขึ้นหน่อยแต่ในหัวก็คิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้น
“เจ้าค่ะ”ซูเอ๋อพูดขึ้นก่อนที่จะโค้งหัวให้หยวนหยวนแล้วเดินออกไป
“เฮ้ย นี่มันเรื่องอะไรว่ะเนี่ยน่าปวดหัวจริงๆนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันแล้วกัน”พอพูดเสร็จหยวนหยวนก็นอนหลับตาลงไปทันที
Guest
