ร้ายซ่อน(รัก)

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกๆคน ขอแนะนำตัวก่อนนะค่ะ ชื่อ ภัทร ค่ะ

นี้เป็นการเขียนนิยายครั้งแรกและเรื่องแรกของภัทรค่ะ อยากให้ทุกคนได้ลองอ่านดูนะค่ะ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะหากนิยายมีข้อผิดพลาด ภัทรอยากให้ทุกคนลองอ่านลองติชมดูค่ะ จะได้พัฒนาการเขียนของตัวเองไปเรื่อยๆ ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ  #ศิริภัทร์

.............................................................................................................................................................................................................

พระเอก :  ติน หรือพ่อเลี้ยงติน อายุ 32 เจ้าของไร่องุ่นที่ใหญ่ที่สุดทางภาคเหนือ ชายหนุ่มผู้ที่สาวๆทุกคนคิดอยากครอบครอง

นางเอก : ปรางฟ้า อายุ 24 หญิงสาวตัวเล็ก แต่ไม่อ่อนแอ ผู้ตกเป็นทาสทางอารมณ์ เธอถูกพ่อเลี้ยงขายให้แกพ่อเลี้ยงพงศ์ ด้วยการล้างหนี้ 60ล้านบาท

ก่อนหน้านี้ 2 วัน (บ่อนการพนันที่ใหญ่สุดทางภาคเหนือ)

“เฮ้ยย แม่งแพ้อีกแล้วกู”  นายพงศ์พูดอย่างอารมณ์เสียหลังจากที่แพ้จากการเล่นพนันมาเป็นรอบที่ 4 ของวัน

“ตกลง จะเล่นอีกป่าวครับคุณ”  พนักงานแจกไพ่ ถามนักพนันตกหน้าในมือก็สับไพ่ไปเรื่อยๆเพื่อรอที่จะเล่นรอบต่อไป

“เออ ข้าเล่นสิว่ะ เงินยังเหลืออีกเยอะ”  นายพงศ์พูดอย่างโอ้อวดเพราะไม่อยากอายเพื่อนนักพนันด้วยกัน แต่เขาไม่รู้เลยว่าตัวเขาได้เป็นหนี้พนันไว้หลายสิบล้านบาทกับพ่อเลี้ยงที่ขึ้นชื่อได้ว่าเหี้ยมโหด……

“ทำไม….ชีวิตฉันถึงได้ทุเรศแบบนี้” หญิงสาวผู้ตกเป็นเหยื่อของผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเหี้ยมโหด นับจากวันที่แม่ของเธอได้เสียชีวิตลงจากโรคร้าย ทำให้เธอต้องอยู่กับพ่อเลี้ยง 2 คน ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วพ่อเลี้ยงของเธอขึ้นชื่อเรื่องการเล่นพนัน ทำให้ทางบ้านจากที่มีเงินกลับกลายเป็นขัดสน พ่อเลี้ยงเธอจึงได้ขายเธอให้กับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าหนี้ หญิงสาวนึกถึงคำพูดจากพ่อเลี้ยงของเธอ

“ถ้าฉันไม่มีเงินไปใช้หนีมัน มันจะมาฆ่าฉันนะนังปราง” ผู้เป็นพ่อเลี้ยงของปรางพูดกับลูกเลี้ยงสาวอย่างหวาดกลัว

“อะไรนะ ทั้งๆที่หนูเตือนพ่อแล้วทำไมพ่อยังไม่ฟังหนู”  หญิงสาวหมดแรงที่จะพูดกับพ่อเลี้ยงของเธอเพราะตั้งแต่แม่ฟ้าของเธอเสียไปทางบ้านจากมีเงินก็เริ่มหมดไปเพราะผีพนันในตัวของนายพงศ์

“เถอะน่า ถือว่าช่วยผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูแกมาไงนังปราง ไปเป็นเมียไอตินมันซะ”  ผู้เป็นพ่อพูดกับลูกเลี้ยงโดยหวังผลให้ตัวเองรอดเท่านั้น

“ต่อไปแกจะได้สบาย ไม่ต้องเที่ยวออกไปหางานทำให้มันเหนื่อย เค้าให้แกทำอะไรก็ทำๆไปเถอะ จะได้สบายเป็นนายหญิงเลยนะโว้ยฮ่าๆๆ” เขาพูดออกมาไม่มีท่าทีที่จะสงสารลูกอย่างปรางฟ้าแม้แต่นิดเดียว

“พ่อจ๋า…ทำไมพ่อถึงทำกับหนูแบบนี้ ฮื่อๆๆ..” เธอเฝ้าถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำตาที่นองหน้า

“หยุด!!  ร้องได้ซะที แกไม่รักพ่อหรอ ช่วยพ่อหน่อยไม่ได้หรือไง ฉันอุสาเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่แกเล็กจนโต ทั้งๆที่ไม่ใช้ลูกของฉัน…นี้ฉันขายแกให้พ่อเลี้ยงนับว่าฉันยังมีความสงสารแกอยู่บ้างนะ ” ผู้ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อที่หญิงสาวรักดังพ่อแท้ๆ พูดกับเธอแบบไม่เหลือเยื่อใย

“อ่าว…ไปได้แล้ว พ่อเลี้ยงตินเค้ารอแกนานแล้วนังปราง” หญิงสาวถูกกระชากแขนจากห้องนอนให้ลงไปหาเจ้าหนี้ด้านล่าง