เมียเก็บซุป'ตาร์

บทนำ

รู้ว่าดวงดาวอย่างเธอนั้นอยู่สูงแค่ไหนแต่ก็ยังจะเอื้อมมือไปคว้าเธอลงมาแต่สุดท้ายแล้ว

ดวงดาวอย่างเธอก็ต้องคู่กับท้องฟ้านั่นอยู่ดี

“ ฉัน……”

“ เราเลิกกันเถอะ ฉันกำลังจะแต่งงาน” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมการพูดแทนตัว

ที่เปลี่ยนไปหลังจากที่นั่งเงียบกันอยู่นานภายในห้องรับแขกของคอนโดหรู

“ มะ เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะคะ” ฉันเงยหน้ามองอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยถามกับสิ่งที่ตัวเองด้ยิน

“ เลิกกันเถอะ ฉันทำผู้หญิงคนหนึ่งท้อง” เขาเอ่ยขึ้นแต่ใบหน้าเขากลับไม่มีแววเศร้าเลยสักนิด

“ ทำไม ฉันไม่ดีตรงไหนเหรอคะ” เอ่ยถามเสียงสั่นเคลือ

“ ก็แค่เบื่อ จืดชืดซะไม่มี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเย็นชา

“ แล้วที่ผ่านมาละ ที่บอกว่ารักกันนะมันคืออะไร หะ มันคืออะไร” ฉันพูดพร้อมกับเดินไปเขย่าตัวอีกฝ่ายด้วยความโกรธ

“ โว้ย รำคาญ จะบอกให้เอาบุญนะ เธอนะก็แค่ของเล่นที่คบได้นานเนี่ยเพราะเธอนะ

มันไม่จู้จี้ ขี้วีน เหมือนคนอื่นๆที่คบมายังไงละ แล้วไอ้คำว่ารักนั่นนะฉันก็พูดไปงั้น

แหละไม่ได้จริงจังอะไรหรอก ช่วยจำใส่หัวสมองโง่ๆอย่างเธอด้วย” เขาพูดพร้อม

พร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากมนสองสามที

เพี๊ยะ

“ ที่ผ่านมาคุณเห็นฉันเป็นของเล่นมาตลอดงั้นเหรอ จิตใจคุณมันทำด้วยอะไรหะ แต่ก็ดี

ที่พูดออกมาตรงๆ ขอบคุณที่บอกเลิกกัน ลาก่อน ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย” ฉันร่ายยาวแล้วก็

รีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าและของใช้เล็กๆน้อยๆ

“ กลับบ้านเรากันนะเด็กดี” ฉันเอ่ยพึมพำกับลูกในท้อง สิ่งที่ฉันจะบอกกับเขาก็คือเรื่อง

นี้แต่มันคงไม่จำเป็นอีกต่อไป เมื่อเก็บของเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องก็พบผู้ชายที่ตอนนี้

ทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกันกำลังยืนคุยโทรศัพท์กับใครอีกคนอย่างมีความสุขโดยไม่

ได้สนใจว่าอีกคนกำลังจะทำอะไร ฉันวางโทรศัพท์ที่ถูกลบข้อมูลทุกอย่าง กุญแจรถ

และแหวนที่เขามอบให้วางไว้ที่โซฟา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ ลาก่อนนะคะ ไม่ว่าชาติไหนๆเราก็อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย ” เอ่ยพึมพำที่หน้า

ประตูแล้วก็เริ่มก้าวเดินออกจากที่แห่งนั้น จะให้รั้งคงไม่ทำเพราะต่อให้รั้งยังไงคนหมด

ใจสุดท้ายเขาก็ไปอยู่ดี

มาแว๊วววววว

ติดตามกันด้วยน้าาาาาาาา

สามารถเข้าไปคุยกันได้

คลิก

🔻🔻🔻

https://www.facebook.com/Fiction-by%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B9%87%E0%B8%81%E0%B9%80%E0%B8%89%E0%B8%B4%E0%B9%88%E0%B8%A1-282510252100942/?ref=aymt_homepage_panel

หรือพิมพ์คำว่า Fiction byเด็กเฉิ่ม