คำโปรย
"อ้อนวอนเหรอ? น่าสมเพชจริงๆ" เขาส่ายหน้าน้อยๆ มองเธอด้วยสายตาสมเพช ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปืนสีดำทมิฬในมือกดลงตรงกลางหน้าผากของหญิงสาวด้วยสีหน้าดุดัน "อื้อ!!" "ฉันเกลียดพวกสอดรู้สอดเห็น มันเหมือนเห็บหมัดที่กำจัดไม่หมดสิ้นสักที!" "อึก..ฮือ~ ขะ..ขอร้องนะคะ ยะ..อย่าทำอะไรแป๋มเลย คุณอยากได้อะไรแป๋มให้ได้หมด ตะ..แต่อย่าทำอะไรแป๋มเลยนะคะ" ดูเหมือนคำขอเธอจะได้ผลเมื่อมาเฟียหนุ่มยอมลดปืนลง เขาเอียงคอมองเธอราวกับกำลังใช้ความคิด