EP.13 ไบรอัน | CRUEL

 

...ชายตรงหน้าก็คงจะเป็นไบรอันสินะ

 

ติ๊ง~

นะโมงัวเงียตื่นขึ้นมาช่วงเวลาหกโมงเช้าโดยประมาณหลังผล็อยหลับก่อนตีสี่ของวันเดียวกัน คิ้วมนขมวดยุ่งเมื่อรู้สึกถูกรบกวนจากกลิ่นไม่พึงประสงค์บางอย่างคล้ายกับใครสักคนมาสูบบุหรี่หน้าระเบียง เธอบิดขี้เกียจพร้อมกับหัวใจกระตุกวูบครั้นรู้ตัวว่าร่างกายใต้ผ้าห่มไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม บนเตียงบัดนี้ไร้เงาของไบรอัน

 

มือบางเอื้อมไปควานหาโทรศัพท์ใต้หมอนใบใหญ่ เปิดเข้ากล่องข้อความเป็นอันดับแรกและพบแจ้งเตือนจากไลน์กลุ่ม เธอเลื่อนอ่านหัวข้อสำคัญกระทั่งเจอข้อความจากหัวหน้าห้องชายอย่างบีเอ็ม

 

ได้ใจความประมาณว่าอาจารย์ย้ายคาบเรียนมาสอนเช้าชั่วคราวเพื่อที่นักศึกษาในคลาสจะได้หยุดยาว ทิ้งท้ายให้ลงความเห็นว่านักศึกษาในคลาสดังกล่าวสะดวกที่จะเข้าเรียนหรือไม่ ซึ่งทุกคนก็เริ่มลงความเห็นตั้งแต่ตีห้าโดยได้ผลสรุปก่อนหกโมงครึ่ง โดยที่นะโมยังไม่ได้ใช้สิทธิ์ด้วยซ้ำ

 

"เฮ้อ... ใครตามอารมณ์อาจารย์สาธิตทันนี่ได้เกรดเอแน่ๆ" มือบางยกขึ้นปิดปากหาวหวอดใหญ่ ทิ้งโทรศัพท์เฉียดหมอนใบเดิมแล้วตะแคงตัวหันหน้ามาอีกฝั่งเพื่อประท้วงการเปลี่ยนคาบเรียนที่เอาแน่เอานอนกับอาจารย์ผู้สอนไม่ได้

 

ในขณะที่เธอเบื่อหน่ายกับเรื่องซ้ำๆซากๆ ตรงข้ามยังมีนักศึกษาหลายคนกลับชื่นชอบวันหยุดที่ได้มีเพิ่มขึ้น หญิงสาวงีบหลับต่ออีกสิบนาทีก่อนลุกไปอาบน้ำเรียกความสดชื่น สายตาจับจ้องเพียงใบหน้าเรียวรูปไข่ พยายามเมินเฉยร่องรอยบนร่างกายสุดแสนอัปยศ

 

ติ๊ก

เสียงกดรหัสผ่านหน้าห้องดึงความสนใจของหญิงสาวที่กำลังสะบัดแปรงลงบนเนื้อแก้มบางๆให้หยุดการกระทำในมือ ตวัดสายตาสั่นระริกเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างอุกอาจพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนเดิม

 

"มาอะไรอีก" เธอถามเสียงแข็งอย่างไม่สบอารมณ์ กำอุปกรณ์แต่งหน้าในมือเอาไว้แน่น จะอย่างไรวันนี้เธอต้องเข้าไปที่สน. เพื่อแจ้งความดำเนินคดีกับไบรอันให้ได้

 

ผู้ชายสารเลวยังเขาเหมาะที่จะอยู่กินข้าวแดงในคุก คิดว่าคนอย่างนะโมจะกลัวจนหัวหดไม่กล้านำเรื่องน่าอับอายของตัวเองไปร้องทุกข์เพื่อที่จะใช้เป็นหลักฐานในการมัดตัวคนผิดอย่างนั้นน่ะหรือ ประเมินผู้หญิงไทยต่ำเกินไปเสียแล้ว

 

"..." ผู้ถูกถามปรายตามองเจ้าของประโยคเพียงหางตา ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าทีวีประหนึ่งห้องนี้มีเขาเป็นผู้ครอบครอง นะโมกระแทกแปรงปัดแก้มลงบนโต๊ะ ผลักมือกับขอบโต๊ะเครื่องแป้งลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้า

 

"นายต้องการอะไรอีก ถ้าเรื่องเงินเย็นนี้ฉันจะเข้าไปคุยกับลุงให้ เพราะฉะนั้นก็กลับไปได้แล้ว" แม้เจ้าของห้องจะพยายามข่มน้ำเสียงเพื่อเจรจากับอีกฝ่ายอย่างสมานฉันท์ แต่น้ำเสียงของนะโมกลับไม่เอื้ออำนวย มันเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด

 

"มานั่งนี่" ดวงตาคมกริบตวัดขึ้นมาสบตา ก่อนเลื่อนลงต่ำมาหยุดอยู่บนตักแกร่งของตัวเองเพื่อสื่อสารเป็นนัยๆว่าเขากำลังระบุตำแหน่งให้คนตัวเล็กพึงปฏิบัติตามความประสงค์

 

"เหมือนนายกำลังอยากเป็นเจ้าของฉันนะ" นะโมเค้นเสียงหัวเราะ พลางกอดอกเดินไปแทรกตัวนั่งบนหน้าตักแม้ในใจอยากต่อต้านเต็มทน สัมผัสกระชับเอวคอดจากท่อนแขนแกร่งพานให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย

 

สติทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจจากปลายจมูก จู่ๆก็เกิดความประหม่าเมื่อต้องนั่งอยู่บนหน้าตักผู้ชาย สองมือที่ไม่รู้จะวางที่ไหนประสานกันไว้บนหน้าตักเล็ก

 

"ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่แจ้งความหลังจากรู้ประวัติพอคร่าวๆของศัตรู" ต่อให้สร้างตัวตนว่ากำลังเข้มแข็ง ข่มใจเย็นสู้เสือ ร่างกายดันไม่ให้ความร่วมมือกลับเสียวสันหลังวาบ ทันทีที่สิ้นน้ำเสียงราบเรียบ ...ไบรอันอ่านใจเธอออกงั้นสิ?

 

"อย่ามารู้ดีหน่อยเลย"

 

"ชีวิตเธอ ...ฉันจะลากลงขุมนรกเมื่อไหร่ก็ได้" บัดซบ! ความคิดของผู้ชายคนนี้ยิ่งฟังยิ่งพิลึกคน เขาปฏิบัติกับเธอเสมือนนักโทษที่เคยไปฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของเขามาก็ไม่ปาน สร้างความแผลทางกายให้เจ็บเจียนตาย มิหนำซ้ำยังฝากความทรมานทางจิตไว้ให้เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายได้อย่างเลือดเย็น

 

"ฉันต้องการอิสระคืน" เขาแค่เลิกยุ่งกับเธอ เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำแล้วมันจะตายหรือไง! ได้แต่ตะโกนถ้อยคำหยาบคายในใจ อยากสะบัดตัวออกจากวงแขนแกร่งแต่จำต้องนั่งนิ่งๆ

 

"ลดแอร์ลง" ไม่ใช่ประโยคขอร้องแต่เป็นคำสั่งที่ไบรอันใช้มันจนชินปาก

 

"..." สายตาเอือมระอาปรายมองเสี้ยวโครงหน้าคม กำมือแน่นแต่ก็ยอมยกสะโพกขึ้นจากตักแกร่งเล็กน้อยตอนเอื้อมมือเรียวไปคว้ารีโมตบนโต๊ะขนาดเล็กข้างโซฟามาลดอุณหภูมิตามความต้องการอีกฝ่ายแล้ววางรีโมตลงตำแหน่งเดิม

 

"อยากได้คืนก็รีบทำให้ฉันเบื่อ" แผ่นหลังบางพิงกับแผงอกแกร่งอัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามตามประสาคนขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับผู้ชายนิสัยเสีย

 

"ฉันต้องทำยังไง" ร่างบางถามเสียงแข็ง หลุบตามองฝ่ามือใหญ่บีบโคนขาอ่อนใต้ชายกระโปรงทรงเอเบาๆ

 

"ปรนเปรอจนกว่าฉันจะเบื่อ" ตอบได้หน้าตายที่สุด ...ไบรอันเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้นะโมรู้สึกไม่ปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้ เหมือนกำลังเผชิญหน้าอยู่กับบุคคลอันตราย

 

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น เพราะต่อให้นายได้ร่างกายฉันไปก็รู้เอาไว้ด้วยนะ ...ว่าฉันไม่เต็มใจ" คนตัวเล็กแหงนคอจ้องคู่สนทนาเขม็ง พูดชัดถ้อยชัดคำก่อนเลื่อนสายตามองข้างเอวสอบอีกฝั่งของชายหนุ่ม ซึ่งเห็นเพียงด้ามปืนพกสั้นที่โผล่ออกมาให้เห็นเพียงเล็กน้อย

 

ริมฝีปากล่างถูกฟันบนกัดเม้มเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด สายตาขุ่นเคืองแปรเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าทันทีเมื่อนะโมต้องใช้ดุลพินิจในการวิเคราะห์ความเป็นไปได้ระหว่างฆ่าไบรอันสำเร็จกับตัวเองจะพลาดท่าให้เขาชิงฆ่าเธอก่อน

 

"อย่าแสดงพฤติกรรมโง่เง่า" ภายใต้ความเงียบชั่วขณะทำให้คำพูดบางคำหลุดจากปากไบรอัน หากมองว่าเขากำลังพูดดักคอคนอื่นก็คงจะเป็นไปได้ยาก เพราะบริเวณนั้นมีเพียงเธอและเขา

 

ใช่! สิ่งเดียวที่จะทำให้ชีวิตสาหัสรอดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจ คือการหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่มีพิรุธและไร้ร่องรอยข้อมูลการเดินทาง

 

"งั้น... จะปรับตัวแล้วกัน แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปเข้าเรียนก่อนนะ" ร่างบางยกสะโพกมนขึ้นจังหวะยื่นจมูกเชิดไปหอมแก้มสาก ดึงตัวลงนั่งตำแหน่งเดิม ถูไถขมับเล็กกับแผงอกแกร่งคลอเคลียให้ปีศาจมันตายใจว่าผู้หญิงทุกคนจะยอมศิโรราบ

***************************************