“มึงว่าใช่มะ แต่กูว่าใช่ว่ะ” 

กนกพลออกความคิดเห็นพลางหลิ่วตามองอีกสองคนเป็นเชิงถาม 

“เออ แม่งเอ้ย กูพลาดอีกละ” 

ชานนท์ทำหน้าเซ็ง พึงพำบ่นอุบซึ่งมีแต่กนกพลเท่านั้นที่รู้ว่าความหมายที่แท้จริงคืออะไร ขณะที่กรกนกนั้นคิดว่าคนพูดหวังจะเคลมเพื่อนสาวจึงฟาดกำปั้นเข้าใส่ 

“อย่าแม้แต่จะคิด! ถ้าคนนี้หญ้ายอมให้แค่พี่กริชเท่านั้น” 

“โถ่ หึงพี่ก็ไม่บอก” 

“โทษนะพี่กาย ตื่นค่ะตื่น!” 

กรกนกทำหน้าเอือมระอา อยากจะประเคนกำปั้นให้อีกชุดแต่พอเห็นสายตาที่เป้านินทามองมาทั้งสามจึงสะดุ้ง รีบผละออกจากกันแล้วทำทีเป็นพูดคุยเรื่องอื่นกลบเกลื่อน 

ถึงจะเอะใจที่ทุกสายตาพุ่งมาหาอย่างชัดเจนแต่ดาริกาก็เลือกที่จะเงียบแล้วทำทีเป็นมองไม่เห็น เพราะเดาได้ว่ายัยเพื่อนตัวดีน่าจะแอบเผาเรื่องของเธออยู่ ทางที่ดีคือแกล้งตีเนียนเพื่อจะได้ไม่ต้องโดนล้อเลียนจะดีกว่า 

แตกต่างจากเวฬุที่แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ กระหยิ่มยิ้มย่องกับการเปลี่ยนแปลงของเหล่านักท่องราตรีที่เอาแต่เมียงมองเด็กสาวในเสี้ยววินาที ฮึ ให้มันรู้หน่อยว่านี่ใคร 

ความจริงแล้วใต้ที่นั่งของโต๊ะประจำของวงจะมีผ้าห่มซ่อนอยู่ แต่เหตุที่เขายอมสละเสื้อให้เด็กสาวด้วยตัวเองนั้น 

นอกจากจะเพราะสงสารกึ่งเอ็นดูคนขี้หนาวแล้ว อีกนัยของผลพลอยได้ก็สามารถกำจัดคู่แข่งจากทั้งร้านได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก 

เพราะการที่บนร่างของเธอมีเสื้อของเขาคลุมอยู่ นั่นเท่ากับเป็นการประกาศกลาย ๆ แล้วว่า ‘ผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว ใครก็ห้ามมายุ่ง ห้ามมาจีบทั้งนั้น’ 

“อะ ชน ๆ ๆ” 

“หมดแก้ววว~” 

เนื่องจากกรกนกเป็นสายเอนเตอร์เทนและสนิทสนมกับกลุ่มเพื่อนของพี่ชายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว 

ไม่นานในโต๊ะก็มีแต่เสียงหัวเราะหยอกล้อ ดังแทรกคำสบถหยาบโลนตามประสาผู้ชายเป็นระยะ ๆ เมื่อแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์พร้อมกับทลายกำแพงบางอย่างลงไปในเวลาเดียวกัน 

ดวงตาหยาดเยิ้มหันมองคนนั้นที คนนี้ที นั่งหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งขณะที่มือก็คอยลูบต้นแขนในส่วนที่โผล่พ้นขอบเสื้อหนัง หวังใช้ความอุ่นของฝ่ามือช่วยบรรเทาอาการหนาวสั่นไปด้วย 

แต่ดูเหมือนจุดที่สายตาเธอไปตกซะส่วนใหญ่นั้นจะเป็นเสี้ยวหน้าคมคร้ามของชายผิวแทนที่นั่งเบียดอยู่ใกล้ชิด ชนิดได้กลิ่นน้ำหอมสะอาดสดชื่นระคนกลิ่นเหงื่อของเพศชายอบอวลอยู่ใต้จมูกตลอดเวลา 

เขาหล่อชะมัด หล่อและมีอะไรบางอย่างที่คอยดึงดูดให้เธอไม่อาจละสายตาไปไหนได้นาน โดยเฉพาะตอนที่มุมปากนั้นยกยิ้ม เปล่งเสียงแค่นหัวเราะเบา ๆ ดาริกาก็คล้ายตาพร่า หัวใจเต้นรัวเร็วแข่งกับเสียงเพลง 

ฉับพลันคนเมาที่ไม่รู้ตัวว่าเมาแล้วก็สะดุ้งโหยง เมื่อจู่ ๆ คนข้างกายเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้ สอดท่อนแขนเข้ารวบเอวแล้วรั้งเธอเข้าหาจนช่องว่างระหว่างสองคนลดลงเป็นศูนย์ หากแต่สายตากลับมองพนักงานพร้อมพยักหน้าเรียก 

"น้ำแข็งหนึ่ง โซดาสาม โค้กด้วยอีกหนึ่ง" 

เขาสั่งของเพิ่ม สีหน้าปกติราวกับใต้เสื้อหนังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากเธอที่หน้าร้อนวูบวาบ พวงแก้มที่แดงเป็นทุนเดิมยิ่งแดงกว่าเก่าเพราะสัมผัสใกล้ชิด 

ยิ่งในตอนที่เขาอาศัยจังหวะยามทุกคนหันไปสนใจกับของที่เพิ่งมาเสิร์ฟ โน้มใบหน้าเข้ามากระซิบถามประชิดใบหูหัวใจก็แทบกระดอนออกมานอกอก 

“ถ้าแบบนี้ อุ่นขึ้นไหม?” 

อุ่นสิ! แถมยังอุ่นจนร้อนระอุแล้วด้วย! แต่หากถามว่ารู้สึกดีกว่าได้รับไออุ่นจากเสื้อคลุมเพียงอย่างเดียวไหม เธอตอบได้เลยว่ามาก! 

ดังนั้นเมื่อชำเลืองมองสีหน้าของผู้ร่วมโต๊ะแต่ละคนแล้วไม่มีใครสังเกตเห็นว่าภายใต้เสื้อคลุมที่ปิดบังจนถึงคอนั้นมีใครบางคนกำลังโอบเอวเธออยู่ 

คนขี้หนาวจึงแสร้งดิ้นขลุกขลัก หยิกสีข้างเขาพอเป็นพิธีให้ไม่ถูกปรามาสว่าง่าย ก่อนจะยอมรับไออุ่นผ่านอ้อมกอดแข็งแรงของเขาแต่โดยดี 

 

 

***************** 

เนี้ยยย ดูอิพี่มันอ้อยดิ ลำพังแค่นั่งยิ้ม ๆ น้องมันก็ตกหลุมไปครึ่งตัวแล้วนะ แบบนี้น้องมันจะปีนขึ้นมายังไงไหว