12.2 

 

  

              เทคโนโลยีสมัยใหม่ที่พัฒนาขึ้นอย่างมากในปัจจุบันทำให้การติดต่อสื่อสารรวดเร็วทันใจ และยังสามารถยืนยันได้ว่าทางปลายสายที่ติดต่อกันนั้นสุขสบายดีจริงอย่างปากเอ่ยบอกหรือไม่ ด้วยการเปิดกล้องเพื่อสนทนากันด้วยภาพวิดีโอ ซึ่งเจ้าชายโซเดอร์วิลมีความสุขพระทัยเสมอยามทอดพระเนตรพบหญิงสาวอันเป็นที่รักยิ้มแย้มสดใสผ่านหน้าจอมาหา และเธอก็อยู่ภายในห้องพักของวิลล่าอย่างปลอดภัยแล้ว 

              “ดูเหมือนคุณจะมีความสุขมากกว่าตอนผมอยู่ด้วยอีกนะติชา” รับสั่งพลางทำสีพระพักตร์แง่งอน จนเธอหัวเราะร่วนกลับมา ก่อนทำหน้าตาทะเล้นมาให้ 

              “ก็ต้องสงบสุขกว่าอยู่กับคุณสิคะชาโดว์... เพราะฉันมีเวลาว่างพักผ่อนได้เต็มที่ ไม่มีคนหื่นกามมาก่อกวนนี่นา” เธอตอบกลับแล้วทำปากยู่และหัวเราะเบาๆ ที่เห็นเจ้าชายของตนเองตวัดพระเนตรค้อนมาเสียอย่างกับสาวๆ เธอจึงหาเรื่องชมเสียหน่อย “ใส่แว่นแล้วเท่จัง เหมือนนักวิชาการที่หล่อสุดๆ” 

              “เหมือนคุณจะผลักผมตกเหวแล้วก็ดึงกลับมาเลยนะครับที่รัก” พระองค์ได้แต่สรวลและส่ายพระพักตร์อย่างขบขัน “อย่าลืมจัดกระเป๋าไปเที่ยวเมืองไทยนะครับ” 

              “เรียบร้อยแล้วค่ะ ตื่นเต้นจนต้องรีบจัดการเลย เพราะเดี๋ยวลืมอะไรก็จะได้เอาใส่ทัน” เธอบอกเล่าด้วยรอยยิ้มสดใส “ฝ่าบาทคงมีข้าหลวงจัดให้สินะเพคะ” 

              “ไม่ต้องประชดเลยครับ” รับสั่งด้วยรอยสรวลอ่อนบางอย่างเอ็นดู 

              “ไม่ได้ประชดซะหน่อย แค่ฝึกพูดแบบคนในวังใช้ เดี๋ยวจะมีคนบอกว่าไม่มีมารยาทกับเจ้าชาย” เธอว่าแล้วทำท่าทางจริงจัง แต่ก็หัวเราะคิกคักได้ 

              “มีแต่คนชมคุณว่าน่ารัก...อีกอย่างผมก็มีผู้ช่วยจัดให้ และก็ต้องตรวจสอบดูด้วยว่ามีอะไรเพิ่มเติมไหม ผมคิดว่าคุณคงชอบที่พักและสนุกที่ได้ไปเที่ยวกับผมนะ” 

              รติชามองคนรักของตนเองที่เป็นถึงเจ้าชายด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ใบหน้าคมเข้มที่มีไรหนวดเคราจางๆ และดวงตาสีเทาอมฟ้าของท่านชาโดว์ที่ถูกเรียกขานยามหลบเลี่ยงสถานะสูงส่งทำให้เธอเหมือนฝันได้เสมอ ที่มีเขาเป็นแฟนคลับและแฟนหนุ่มในชีวิตจริง 

              ฉากเบื้องหลังที่ได้เห็นผ่านจอโทรศัพท์มือถือก็หรูหราด้วยสถาปัตยกรรมงดงาม นึกย้อนถึงห้องบรรทมที่เธอมีโอกาสได้เข้าไปพักอาศัยหลับนอนร่วมกับเขาก็ทำให้สะท้อนในอก หากเธอคบหากับเขาไปเรื่อยๆ เธอควรวางตัวเช่นไร และควรจัดการให้ตนเองอยู่ในสถานะใดต่อเจ้าชายแห่งคีทกันแน่ 

              “คุณดูเพลียๆ ผมไม่กวนดีกว่าที่รัก คิดถึงและห่วงใยเสมอนะติชา” รับสั่งพร้อมรอยสรวลกว้าง 

              “คุณก็พักผ่อนด้วยนะคะ พรุ่งนี้ก็ต้องมารับฉันที่นี่แล้วเดินทางต่อไปไทยด้วย” บอกแล้วเธอก็ทำหน้าสลด “เมื่อกี้ที่คุณขยับตัวงานยังเต็มโต๊ะอยู่เลย ระวังป่วยนะคะ” 

              “ผมแข็งแรงนะครับ คุณก็น่าจะรู้ดีว่าแรงผมดีเสมอ” ตรัสอย่างมีเลศนัยและสรวลกรุ้มกริ่มจนเธอเบ้ปากมาให้ ทำให้ได้แต่สรวลขันดังขึ้นมา “ไปนอนพักเถอะครับ ผมก็จะเคลียร์งานต่ออีกนิด” 

              “อย่าลืมกินมื้อเย็นด้วยนะคะ” เธอบอกแล้วยิ้มหวาน ก่อนทำท่าส่งจูบให้ “จุ๊บๆ ที่รัก” 

              “จุ๊บๆ ครับที่รัก” เจ้าชายแสดงอาการส่งจูบตอบกลับ ก่อนจะกดวางสายวิดีโอคอลลงด้วยรอยสรวลอย่างมีความสุข ช่วงเวลาที่ได้ผูกพันและคบหากับเธอทำให้ผ่อนคลายพระทัยได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

              ดวงพระเนตรมีเทาอมฟ้าทอดจับกรอบภาพที่ทรงให้เลออนนำไฟล์ภาพที่ถ่ายคู่กับรติชาไปอัดมาใส่กรอบไว้หลากหลายภาพ เพื่อนำกลับมายังคีทจัดวางยังจุดต่างๆ ที่ทรงใช้สอย หลายครั้งที่ก็โดนแซวจากทั้งพระราชบิดา พระราชมารดา พระเชษฐา หรืออัศวินคนสนิทกับข้าหลวงหลายคน แต่เมื่อทุกคนได้พบหน้าคาตาและเห็นกิริยามารยาทท่าทางของหญิงสาวตอนมาเยือนเทศกาลประจำปีก็ชื่นชมได้สนิทใจ 

              พระหัตถ์ใหญ่จับกรอบภาพถ่ายเรซินใสที่พระองค์กับเธอที่รักนั่งบนเก้าอี้สนามโอบกอดอิงซบกันอยู่ โดยได้มาตินเป็นคนถ่ายภาพให้ ทอดพระเนตรรอยยิ้มกับเธอกับรอยสรวลของพระองค์เองแล้วก็ได้แต่อุ่นพระทัยที่กล้าจะทักทายเธอวันนั้น จนได้รักใคร่กับเธอแบบนี้ 

              “คุณคือนางเอกของผมเสมอ ติชา...” 

  

…… 12.2 …… 

  

นางเอกกับเจ้าชายน่ารักมุ้งมิ้งตะมุตะมิเสมอ ^_^ 

ฝากเรื่องจองเล่มไว้ด้วยนะคะ จองกันได้ถึงสิ้นเดือนกันยานี้นะคะ ขอบคุณค่ะ >__<