“แล้ว? แกก็เจอพี่นิกบ่อยไม่ใช่เหรอ เขาเป็นเพื่อนพี่ชายแก” ฉันทำเฉไฉไม่รู้เรื่องไปก่อน

“ทำไมไม่บอกฉัน แกไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนเหรอ แกรู้ไหมฉันเสียใจ ฉันสับสนแค่ไหนที่แกทิ้งพี่ชายฉันตอนนั้น แกทำไม...” พลอยใสร้องไห้ ฉันจึงเดินออกมาจากเคาน์เตอร์เพื่อกอดปลอบเธอ

“พี่นิกนี่น้า ไหนพี่นิกสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่บอกใคร ไว้ใจไม่ได้เลยจริง ๆ” ดีที่ฉันเลือกจะไม่เล่าเรื่องของน้องปลายให้พี่นิกรู้ รับปากมาได้ตั้งหลายปี ทำไมถึงเลือกมาบอกพลอยใสกันนะ

“ไว้ใจเหรอ หึ ถ้าฉันไม่ด่าแกเสีย ๆ หาย ๆ ให้เขาฟัง เขาคงไม่ปริปากพูดหรอก ที่เขาบอกฉันเพราะเขาทนไม่ได้ที่แกถูกฉันด่า”

“เราไม่ได้เจอกันหลายปี แกสนิทกับพี่นิกขนาดนั้นเลยเหรอ ขนาดที่ด่าเขาได้เนี่ยนะ แล้วที่พี่นิกมาซื้อชาเขียวบ่อย ๆ เขาซื้อให้แกเหรอพลอย เขามาซื้อกาแฟคือกินเองแน่ ๆ แต่คนไม่กินชาแบบพี่นิกมาซื้อชาเขียวมันก็ยังไงอยู่นะ”

“นี่ไปรท์ ใช่เรื่องที่แกจะมาสงสัยฉันไหม ตอนนี้แกควรตอบคำถามฉันมากกว่าไหม” ใบหน้าแดงก่ำเมื่อถูกแซว กับแววตาที่หลบสายตาฉันนั้น

มันทำให้ฉันโน้มใบหน้าไปใกล้ข้างหูพลอยใสแล้วกระซิบถามเบา ๆ “แกแอบคบกับพี่นิกเหรอ”

“ไปรท์!”

“อืม อยู่ใกล้แค่นี้เอง เสียงดังทำไม” ชัวร์เลย ท่าทีแบบนี้ “ในที่สุดก็สมหวังในรักแรกสักทีนะแก ยินดีด้วย”

ก็พลอยใสแอบชอบพี่นิกตั้งแต่มัธยมต้น และก็ชอบมาเรื่อย ๆ แต่ไม่ได้เข้าไปจีบ ไม่คิดว่าหลายปีต่อมาจะมาลงเอยกัน ในที่สุดพี่ก็เจอผู้หญิงที่ดีสักทีนะพี่นิก

“หยุดเรื่องของฉันไว้ตรงนั้นก่อน ตอนนี้แกมาตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้”

“คำถามอะไร ถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว”

“ทำไมจะพูดไม่ได้ เฮียเฟยควรได้รู้ความจริง”

“เรื่องหลายปีมาแล้วปล่อยมันไปเถอะ ขุดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ในเมื่อตอนนี้พี่ชายแกก็มีความสุขดี แล้วก็กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวในอีกไม่กี่วัน อย่าเอาเรื่องในอดีตไปเป็นมารเขาเลย ปล่อยเขาได้มีชีวิตของเขาเถอะพลอย ฉันกับเขาเราไม่ใช่คู่กัน”

“ไปรท์ ทำไมแกมัน...”

“ขอโทษที่ไม่ได้บอกแก มันฉุกละหุกอะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนนั้นเฮียเฟยก็ไม่ฟื้น ฉันพยายามแล้วนะไม่ได้อยากเลิกกับพี่ชายแกเลย แต่พอเห็นแม่โดนกดดัน โดนทำร้าย ข้าวของเครื่องมือทำมาหาของแม่ถูกทำลาย และชีวิตแม่แขวนอยู่บนเส้นด้าย ฉันก็ทนไม่ได้ ฉันเหลือแม่คนเดียว ถ้าแม่ฉันตายเพราะฉันรั้นจะคบเฮียเฟยต่อ ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตและอาม่าก็คงหาวิธีกำจัดฉันอีก”

“แกยังรักเฮีย”

“อย่าทำเหมือนไม่รู้เรื่องปัจจุบัน คนอย่างแกคงคาดคั้นพี่นิกมาหมดแล้ว” นิสัยพลอยใสถ้าซักถามก็จะเอาจนหมดทุกคำตอบที่อยากรู้ ซึ่งฉันจะไม่หลุดเด็ดขาด

“แล้วเฮียไม่บอกแกเลยเหรอว่าเขากำลังจะแต่งงาน การ์ดก็แจกออกมารัว ๆ”

“ไม่ ฉันทำใจแล้ว รอแค่เขาทิ้งฉัน”

“แต่ถ้าแกยังอยู่อย่างนี้ เฮียอาจจะไม่ทิ้งแก เขารักแกมากนะ คาราคาซังแบบนี้แกจะเป็นเมียน้อยนะไปรท์”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ทิ้งเขาอีกรอบเหรอ ฉันอยู่ข้างเขาในวันนี้เพื่อชดใช้ในสิ่งที่เขาสูญเสีย เขาอยากให้ฉันเจ็บ ฉันก็กำลังเจ็บอยู่นี่ไง จะได้หายกัน”

“แต่คนที่เจ็บต้องไม่ใช่ไปรท์คนเดียวนะลูก ที่ผ่านมาไปรท์เจ็บมามากพอแล้ว” เสียงดังมาจากทางด้านหลัง น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ฉันจำได้ขึ้นใจแม้ไม่ได้ยินมาหลายปี