เทปเปลุกขึ้นจากเตียงสวมเสื้อผ้าขณะที่ร่างอวบอิ่มของหญิงสาวผิวสีที่เปลือยเปล่ากำลังค่อยๆยันกายขึ้นใต้ผ้าห่มผืนบาง..

 

"เจ้าจะกลับแล้วงั้นหรือ"

 

ซาร่า ผู้พิทักษ์​สุสานเอ่ยขึ้น ขณะมองชายหนุ่มแต่งตัว..

 

"ก็นะ ตอนนี้ที่นี่ไม่มีอะไรที่น่าสนใจแล้วสำหรับฉัน"

 

"หึ งั้นเจ้าก็รีบไสหัวไปได้แล้ว"

 

นางว่าพลางเหลียวมองออกไปทางอื่น..

 

นั่นทำให้เทปเปยิ้มบางๆก่อนจะหันกลับมาและเชยคางแม่สาวคมงามมาจูบอย่างดูดดื่ม..

 

ซาร่าไม่ปฏิเสธและไม่ขัดขืน.. เธอตอบรับและดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้จวบจนเขาถอนปากออกไป..

 

"อย่ากังวล.. ฉันมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ.."

 

"ข้าไม่ได้กังวลเรื่องของเจ้า"

 

ซาร่าเบนสายตาหนี..

 

"แต่ฉันกังวล.. ปล่อยให้ใหญ่สาวสวยอย่างเธออยู่ที่นี่คนเดียวท่ามกลางผู้ชายเป็นฝูงแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้น.."

 

ได้ยินแบบนั้นซาร่าก็แอบยกยิ้มในใจเช่นกัน.. เพราะเห็นได้ชัดว่าชายชั่วร้ายคนนี้ก็สนใจในตัวเธอเช่นกัน..

 

"หึ คิดว่าเพียงลมปากของเจ้า จะทำให้ข้าเชื่องั้นหรือ?"

 

ซาร่าไม่โกรธอะไร เธอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกสารเลวโดยเฉพาะกับผู้หญิงสวยๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเสน่ห์ของเขาเกินจะต้านทาน.. แม้แต่เธอเองก็ยังต้องยอมพลีกายถวายร่างให้เขาทั้งที่พบกันได้เพียงแค่ 3 วัน..

 

เทปเปไม่ได้ตอบอะไรแต่นำบางอย่างออกมาและสวมเข้าที่นิ้วของเธอ..

 

"นี่คือ แหวนพิเศษ ที่จะเชื่อมต่อเรา.. ถ้าหากอีกฝ่ายอยู่ในอันตรายมันจะส่องแสงสีแดง.. มันจะทำให้ฉันรู้ว่าเธอปลอดภัยรึเปล่า.. ถ้ามันส่องแสง ฉันจะรีบมาทันที.."

 

พูดจบ เขาก็ดึงแม่สาวผิวสีเข้าไปกอด..

 

นั่นทำให้ซาร่าไม่ทันตั้งตัว.. แต่เธอก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนขึ้นมาและซบแผงอกแกร่งเอาไว้..

 

"ครั้งหน้าที่ฉันกลับมา หวังว่าที่นี่จะเปลี่ยนไป"

 

"หึ ข้าทำได้แม้จะไม่มีเจ้าอยู่.. แต่.. เจ้าต้องกลับมาหาข้า"

 

เธอพูดด้วยใบหน้าแดงๆและไม่กล้าสบตา..

 

นั่นทำให้เทปเปของขึ้นอีกครั้ง..

 

"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว.. ว่าแต่ ขออีกสักรอบก้อนกลับเถอะ"

 

"เดี๋ยวสิ! เมื่อคืนเจ้าก็! อื้อ.. อ๊า! เดี๋ยว! อร๊า อร๊า!!"

 

และแล้ว ผู้พิทักษ์​สาว ก็ถูกกระหน่ำเย็ดไปอีก 2 วันติด จนสุดท้ายเธอก็ตั้งท้องในเวลาต่อมา..

 

.

 

.

 

.

 

เทปเปกลับมายังดูเอลอคาเดเมียและเช็ควงเวทของเขาที่สลักอยู่บนแหวน ซึ่งมันยังคงทำงานได้ดี..

 

มิติของผู้พิทักษ์​สุสานเหมาะให้เขาใช้สร้างเป็นฐานที่มั่นลับและกองกำลังของตัวเอง..

 

แม้จะเพียงแค่เวลาสั้นๆ แต่เทปเปได้ใช้พลังของเขาเปลี่ยนอำนาจให้อยู่ในมือของซาร่าแล้ว.. ด้วยพลังวิญญาณของเขาที่อัดฉีดเข้าสู่ร่างของเธอมาตลอดหลายวันทำให้ซาร่าแข็งแกร่งและพัฒนาจนกลายเป็นวิญญาณการ์ดที่แข็งแกร่งขึ้นและกลายเป็นการ์ดใหม่ที่มีพลังท่วมท้นจนแม้แต่ผู้นำของผู้พิทักษ์​สุสานก็ไม่อาจต่อต้าน..

 

เทปเปได้ทำให้เธอเป็นผู้นำคนใหม่คอยสร้างดินแดนให้เขาที่นั่น.. โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าซาร่าท้องแล้ว.. เพราะเขาประเมินการเติบโตของตัวเองต่ำเกินไป..

 

และการมีเพศ​สัมพันธ์​นั้นก็สร้างพันธะกับทั้งคู่ทำให้ตอนนี้ซาร่ากลายเป็นวิญญาณพิทักษ์​ของเขา และเขาก็ได้รับพลังวิญญาณจากเธอ..

 

วิญญาณที่แข็งแกร่งและมีความเสถียรพอๆกันสามารถให้กำเนิดวิญญาณดวงใหม่ได้ตามกระบวนการสืบพันธุ์ของตัวเอง..

 

ซาร่าเป็นวิญญาณดูเอลมอนสเตอร์ก็จริง แต่ก็มีรูปลักษณ์​ของมนุษย​์และถือว่าเธอยังเป็นมนุษ​ย์ จึงไม่แปลกที่เทปเปที่เป็น​มนุษย์​ซึ่งระดับของวิญญาณถูกยกขึ้นมาเทียบเท่าเธอจะสามารถสืบพันธุ์​กับเธอได้..

 

 

เทปเปกลับมาที่หอก็ได้ยินเรื่องราวการดูเอลระหว่างตัวแทนโรงเรียน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก จนกระทั่งในคาบเรียนของอาจารย์ไดโทคุจิ..

 

ตัวเขา, จูได, มิซาวะ, อาสึกะ, มันโจเมะ ถูกเรียกตัวไปยังห้องอาจารย์ใหญ่..

 

เทปเปจึงรู้ได้ว่านี่คงเป็นเรื่องของ กุญแจดาราทั้ง 7 ที่ใช้ผนึก 3 อสูรมายา อย่างแน่นอน..

 

"นี่.. นายรู้รึเปล่าว่ามันเรื่องอะไร?" อาสึกะ

 

"ไปถึงแล้วจะรู้เอง"

 

คำตอบของเทปเปที่เหมือนจะรู้เรื่องทำให้มันโจเมะและมิซาวะรู้สึกแปลกๆ..

 

เมื่อไปถึงห้องอาจารย์ใหญ่ ที่นั่นก็มีโครนอสกับไคเซอร์รออยู่ก่อนแล้ว..

 

และเมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้า.. อาจารย์ใหญ่ก็ได้บอกเล่าเรื่องของเกาะแห่งนี้..

 

แต่เดิมใต้เกาะแห่งนี้มีโบราณสถานสำหรับผนึกการ์ด 3 อสูรมายาที่ทรวพลัง.. และมีคำทำนายถึงการล่มสลายหากการ์ดทั้ง 3 ใบถูกปลดผนึก..

 

และตอนนี้ก็มีกลุ่มดูเอลิสที่ชื่อว่า Seven-Star (7ดารา) ต้องการปลดผนึกที่ว่า..

 

แต่การจะปลดผนึกได้ จำเป็นจะต้องใช้กุญแจพิเศษ 7 ชิ้น ซึ่งก็คือ กุญแจ 7 ดารา

 

และที่เรียกให้พวกเขามาก็เพื่อต้องการให้พวกเขาที่แข็งแกร่งเป็นอันดับต้นๆของเกาะนี้ ปกป้องกุญแจทั้ง 7 เพราะการแย่งชิงกุญแจนั้นต้องทำผ่านพิธีกรรมซึ่งก็คือ การดูเอล เท่านั้น.. มันคือเงื่อไขตั้งแต่สมัยโบราณ..

 

แม้จะฟังดูงี่เง่า แต่อย่าได้ดูถูกกฏของวิญญาณ..

 

โลกใบนี้ไม่ได้ง่ายขนาดที่จะฆ่ากันได้ง่ายๆ..

 

เมื่ออยู่ในกฏของเกมแห่งความมืด ทุกคนต้องทำตามกฏ ไม่งั้นต่อให้เป็นเทพเจ้าก็จะถูกสูบหายไปในความมืด..

 

เพราะงั้นเทปเปจึงไม่อาจฆ่าอีกฝ่ายได้โดยตรงในเกมที่ถูกเริ่มไปแล้ว.. และพิธีกรรมทุกอย่างมันเริ่มขึ้นมานานตั้งแต่ก่อนที่เจาจะมาที่โลกนี้ด้วยซ้ำ เทปเปด้ตรวจสอบเรื่องนี้มาแล้ว.. และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาพยายามสร้างการ์ดขึ้นมาใช้โกงแทนจะโกงแบบตรงๆ แต่เงื่อนไขการ์ดนั้นต้องไม่ถือเป็นการโกงในเกมแห่งความมืด..

 

เทปเปค้นคว้ามาตลอด จนในที่สุดเขาก็ได้การ์ดกันตายมา 3 ใบ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้ใช้รึเปล่า.. ไม่สิ เขาจะต้องใช้มันให้ได้ เพื่อจัดการการ์ด 3 ใบนั่น..

 

"และนี่คือกุญแจทั้ง 7 ที่ว่า"

 

อาจารย์ใหญ่นำกล่องบางอย่างมาเปิดออกให้ทุกคนได้เห็น ซึ่งด้านในมีชิ้นส่วน พัซเซิล สีทองที่ต่อกันเป็นรูป 4 เหลี่ยมอยู่ 7 ชิ้น..

 

จูไดที่ไม่คิดอะไรมาก และคิดว่าจะได้ดวลกับคนเก่งๆก็ได้หยิบกุญแจไปสวมคอก่อนเลยเป็นคนแรก..

 

แต่ก็ยังมีคนฉลาดอยู่..

 

"เดี๋ยวก่อนสิครับ.. กุญแจมี 7 ชิ้น แต่พวกเรามีกัน 8 คนนะครับ"

 

มิซาวะพูดขึ้นทำให้ทุกคนมองกันเอง..

 

 

ไดโทคุจิ, มันโจเมะ, มิซาวะ, จูได, เทปเป, อาสึกะ, โครนอส, ไคเซอร์

 

 

ทั้งหมด พวกเขามี 8 คน จริงๆ..

 

เทปเปที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ..

 

"ฉันไม่ใช่ผู้ปกป้องกุญแจหรอก.."

 

เทปเปพูดขึ้น ทำให้ อาสึกะและมิซาวะ แปลกใจ.. เพราะฝีมือของเทปเปอยู่ในระดับสูงมากไม่ต่างจากไคเซอร์ไปเท่าไหร่เลยในความคิดของทั้งคู่..

 

"ใช่แล้วล่ะ อาริมะคุงไม่ใช่ผู้ถือครองกุญแจ.. แต่ที่ฉันเรียกเขามาเพราะมีบางเรื่องที่เขาเท่านั้นทำได้"

 

อาจารย์ใหญ่ส่งสายตาไปหาเทปเปว่าเขาสามารถพูดได้หรือไม่..

 

ซึ่งเทปเปก็ถอนหายใจเบาๆ ถ้าพูดมาขนาดนี้แล้วไม่พูดต่อมันก็ค้างคากันเปล่าๆไม่ใช่รึไง..

 

"จะให้ผมกางเขตแดนหรอครับ.."เทปเป

 

"การต่อสู้ของ 7ดารา เป็นแบบไหนเธอเองก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรอ.. และฉันไม่อยากให้นักเรียนคนอื่นต้องโดนลูกหลงไปด้วย และถ้าสถานการณ์​ฉุกเฉินจริงๆ.."

 

ทุกคนไม่เข้าใจว่าทั้งคู่กำลังพูดอะไรกัน..

 

"เดี๋ยวก่อนสิ ฉันชักจะงงแล้วนะ กางเขต อะไรกันน่ะ"จูได

 

แม้ทุกคนจะฉลาดกว่าจูได แต่พวกเขาก็ยังทำความเข้าใจไม่ได้เหมือนกัน..

 

"อ่า นั่นสินะ.. พวกเธอคงยังไม่รู้ อีกฐานะนึงของอาริมะคุง.."อาจารย์ใหญ่

 

"อีกฐานะนึง"อาสึกะ

 

"อาริมะ เทปเปคุง.. เขาเป็นผู้สืบสายเลือดของจอมเวทโบราณของตะวันออกหรือที่เรียกว่า องเมียวจิ น่ะ"

 

อาจารย์ใหญ่พูดด้วยรอยยิ้มในขณะที่หลายคนค่อนข้างตกใจและประหลาดใจมากกว่าที่ได้ยินแบบนั้น.. และเกินครึ่งที่ไม่เชื่อ..

 

"อย่ามองแบบนั้น.. ฉันรู้ว่าคงสงสัยกัน แต่ขอพูดให้ชัดๆเลยนะ.. [วิญญาณ]​ มีอยู่จริง"

 

เทปเปพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบไป.. และน้ำเสียงของเขาค่อนข้างจริงจัง..

 

"อาริมะคุง ค่อนข้างเชี่ยวชาญเรื่องวิญญาณ และเกมแห่งความมืด เพราะงั้นฉันจึงคิดว่าเขาคงจะช่วยอะไรพวกเธอในการรับมือกับ 7ดารา ได้น่ะ"

 

อาจารย์ใหญ่ยังคงยิ้มอยู่ และทุกคนก็มองมาที่เทปเปพร้อมกับสงสัยไอ้เกมแห่งความมืดอยู่..

 

"ไม่ต้องมองแบบนั้นหรอก มันโจเมะ นายเองก็มีอยู่กับตัวไม่ใช่หรอ.. วิญญาณพิทักษ์​น่ะ ถึงจะยังไม่ได้ทำสัญญากันก็เถอะ"

 

คำพูดของเทปเปทำให้ทุกคนมองำปที่มันโจเมะ..

 

" พ พูดอะไรของนายกัน.."

 

ตอนนั้นเองที่วิญญาณของ โอจามะ-เยลโล่ ลอยออกมา..

 

'ล ลูกพี่.. คนคนนั้น.. น่ากลัวมากลูกพี่..'

 

"นี่แก! ไสหัวไปเลยนะ!"

 

มันโจเมะคิดเสมอว่าโอจามะเยลโล่คือภาพหลอนที่เขาเห็นแค่คนเดียว..

 

นั่นทำให้คนอื่นมองเขาพูดใส่อากาศแบบแปลกๆ..

 

"เอาเถอะ.. อย่างน้อยๆตอนนี้คนที่มั่นใจได้ว่าจะไม่ตายในศึกนี้ ก็มี 2 คน.."เทปเป

 

"ตาย..หรอ"มิซาวะ

 

"ด้วยระดับของวิญญาณของพวกนายทั้งหมดที่นี่.. คงมีแค่ มันโจเมะ และ จูได ที่มีโอกาสรอดจากการดูเอลมากที่สุด.."เทปเป

 

"หมายความว่ายังไง"อาสึกะ

 

"พวกเขา 2 คนมีวิญญาณพิทักษ์​ติดตัว.. ในการต่อสู้ในเกมแห่งความมืด ความเสียหายที่เกิดขึ้น จะเกิดขึ้นจริง.. แม้ภายนอกจะมองไม่เห็น แต่ความเสียหายจะเกิดขึ้นกับวิญญาณโดยตรง.."

 

ทุกคนยังคงมีสีหน้าไม่เข้าใจ..

 

"เห้อ~~ ให้เจอกับตัวคงจะง่ายกว่าสินะ"

 

ตอนนั้นเองที่บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาทั้งหมดหนักอึ้ง!!

 

ครื่นนนน!!!

 

แรงกดดันบางอย่างถาโถมใส่พวกเขาทำให้รู้สึกร่างกายถูกกดทับบดขยี้และเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก!!

 

ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว!

 

ความรู้สึกนั้นเหมือนถูกจ้องมองจากผู้ล่าที่จะฆ่าพวกเขาเมื่อไหร่ก็ได้!!

 

แต่แล้วมันก็หายไป..

 

แฮ่ก แฮ่กๆ

 

พวกเขาทุกคนหอบหายใจและตัวสั่น..

 

ทุกคนมีเม็ดเหงื่อผุดออกมาเต็มใบหน้าและแผ่นหลัง..

 

"เมื่อกี้นี้ มันอะไรกันน่ะ รู้สึกเหมือน.. จะโดนบดขยี้เลย" จูได

 

"ร่างกายมัน.. ไม่ยอมฟัง.. เหมือน ถูกสัตว์ร้ายจ้องมองอยู่เลย.."มิซาวะ

 

เมื่อเห็นสภาพของพวกเขา เทปเปก็สร้างสายลมเบาๆพัดใส่ร้างให้พวกเขารู้สึกดีขึ้น..

 

"ลม.. ในห้องนี้เนี่ยนะ" มันโจเมะ

 

แต่เมื่อทุกอย่างสงบลงพวกเขาก็กลับมามีสติอีกครั้งนึง..

 

"ก็อย่างที่เห็น.. วิญญาณที่อ่อนแอกว่าจะถูกบดขยี้และสะกดข่มได้ง่าย.. ถ้าพวกนายเผชิญหน้ากับ 7ดารา ตรงๆ ก็คงถูกฆ่านั่นแหละ.."

 

คำพูดนั่นทำให้พวกเขารู้สึกกดดันและไม่สบายใจ..

 

"แต่.. ก็ถือว่าโชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปตามกฏของเกมแห่งความมืด ตราบใดที่ชนะดูเอล พวกนายก็จะเป็นฝ่ายชนะ"เทปเป

 

"ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่สรุปก็คือ แค่ชนะก็พอใช่มั้ยล่ะ!"จูได

 

"ก็ใช่.."

 

"งั้นก็ไม่เห็นต้องลังเล! ฉันจะชนะ! ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็จะชนะให้ดู!" จูได

 

"งั้นก็ดีแล้วล่ะ เพราะ 1 สิ่งที่สำคัญในเกมแห่งความมืดก็คือ การไม่ยอมแพ้.."

 

เทปเปยิ้มเบาๆ และนั่นก็ทำให้ทุกคนที่รับการปลุกใจจากจูได รับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆหรือเรื่อวหลอกเด็ก..

 

บางอย่างที่อธิบายไม่ได้นั้น มันมีอยู่จริง..

 

อย่างน้อยๆ ก็ยืนอยู่ตรงหน้านี้แล้วคนนึง..

 

ไดโทคุจิค่อนข้างเหงื่อตกเมื่อได้รับรู้ว่านักเรียนคนนี้เป็นบางสิ่งที่ทรงอำนาจ และเหนือจินตนาการ.. แต่เขาเองก็ยังมั่นใจในเหล่าผู้ครอบครองไอเทมแห่งความมืดอยู่..

 

และเมื่ออาจารย์ใหญ่เห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาก็ให้ทุกคนกลับไป ก่อนจะคุยกับเทปเปเรื่องการกางเขตแดน..

 

ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ฟรี..

 

 

 

____________________

 

ใจเย็นๆ ผมเองก็ชอบคริสเหมือนกัน ก็แค่ ชอบสาวสายใช้กำปั้นมากกว่าเท่านั้นเอง..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

__________________________