ตอนที่7
× 0
× 0
× 0
ตอนที่7
“มีอะไรคะเลน่า” ลูเซียโน่ถามขึ้นที่แท้หญิงสาวก็แค่ออกมาเอามือถือ แต่ที่ไม่ชอบใจคือสนใจแต่มือถือจนเมินที่จะตอบคำถามเขา
นี่เขายืนอยู่ตรงนี้ เธอยังเห็นเขามีตัวตนไหม มันน่าน้อยใจ..
“คุณตั้งใจใช่ไหม” หญิงสาวถามเสียงแข็งเมื่อนึกย้อนดีๆ คนแข็งแรงอย่างลูเซียโน่ไม่น่ามาป่วยง่ายๆ
“ตะตั้งใจอะไรคะ” อะไรวะ .. ทำไมต้องจ้องตาเขม็งขนาดนี้ แม่คุณ ฉลาดอะไรแบบนี้ล่ะทูนหัว ฉลาดจนน่ากลัว
“คุณรู้ว่าวันนี้ฉันต้องไปงานกับพี่แคล แต่คุณแกล้งปวดท้องใช่ไหม”
“พี่ พี่..ปวดจริงๆ”
“ไอคุณลูเซียโน่!” เลน่าจ้องลูเซียโน่ด้วยความไม่พอใจ ไอคำพูดตะกุกตะกักของเขาทำไมเธอจะฟังดูไม่รู้ อยู่มาตั้งกี่ปีนิสัยทุกอย่างของเขาก็เธอไม่ใช่เหรอที่รู้ดีที่สุด
“โอเคๆ พี่ขอโทษค่ะ พี่ยอมรับผิดแล้ว” เขาเสียงอ่อยยอมรับผิดทันที เจ้าแม่คุณทูนหัวโมโหแล้ว แกล้งต่อไปท่าจะไม่ดี .. ดุกว่าแม่กูอีก
“ทำแบบนี้ทำไมห๊ะ!”
“ก็..ก็พี่ไม่อยากให้เลน่าไปกับไอแคลนี่คะ” ชายหนุ่มสารภาพเสียงอ่อยๆ เก่งแค่ไหนสุดท้ายก็ไม่สามารถหลอกยัยเลขาตัวแสบได้สักครั้ง
เลน่าที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับเงียบไป เขาไม่เคยรู้เลยใช่ไหมว่าคำนี้แบบนี้รวมทั้งท่าทีที่แสดงอยู่มันกำลังทำให้เธออ่อนไหว “ยะ..อย่า ทำแบบนี้อีก”
“พี่รับปากค่ะ แต่เลน่าก็ต้องรับปากนะว่าจะไม่ออกงานกับไอแคล เออ รวมทั้งผู้ชายคนอื่นด้วย!” น้ำเสียงจริงจังไม่มีแววล้อเล่นในนั้นจนบางทีอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย
“คุณมีสิทธิ์อะไร?”
สิทธิ์เหรอ? สิทธิ์อะไรล่ะ คำถามของเจ้าหล่อนยากเกินไปไหมล่ะ สำหรับเขาไม่ว่ากับใครทั้งนั้น ถ้าเขาต้องการอะไรจำเป็นต้องใช้สิทธิ์ด้วยเหรอ “เจ้านายไงคะ”
“เหรอคะ เจ้านายไม่มีสิทธิ์นะคะ.. นี่มันเรื่องส่วนตัว..”
“นั้นพี่มีสิทธิ์ในฐานะพี่ชายคนหนึ่งได้ไหมคะ ..”
“…” คำว่าพี่ชายของเธอพุ่งตรงเข้ากลางใจเธออย่างแรงจนเจ็บแปลบ แต่จะโทษก็ให้โทษตัวเองแหละที่แส่หาเรื่องพูดขึ้นมาเอง
“ช่างเถอะ พี่ไปส่งนะคะ” ลูเซียโน่รีบเปลี่ยนเรื่องทันที พูดอะไรไปก็เข้าตัวหมดทั้งนั้นแหละ
“ฉันกลับเองได้ค่ะ”
“แต่ดึกแล้ว ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ก็จะไปส่ง”
เลน่าไม่มีทางเลี่ยง สุดท้ายก็จำใจปล่อยให้เจ้านายบ้ากามอย่างเขามาส่งจนได้
“ขอบคุณค่ะ”
เลน่ากล่าวขอบคุณหลังชายหนุ่มวนรถเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีเธออยู่แค่คนเดียว นานๆทีพี่ชายอย่างครูสถึงจะกลับมาให้เธอได้เห็นหน้าสักที
“เดี๋ยวค่ะ”
“ทำไมอีกคะ” ใบหน้าสวยกรอกตาไปมา เริ่มไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ
“พี่ หิวน้ำค่ะ ขอกาแฟสักแก้วนะคะ”
“แต่ฉันว่ามันดึกแล้ว คุณกลับเถอะค่ะ”
“แต่ถ้าพี่ไม่ได้ทานกาแฟ เกิดพี่หลับใน ขับรถออกไปเกิดอุบัติเหตุ รถชนกัน แล้วพี่เกิด.. /พอๆ คุณอยากได้กาแฟใช่ไหม” มือบางถึงกับต้องยกห้ามให้ชายหนุ่มหยุดพูดสักที
“ใช่ค่ะ” ใบหน้าหล่อลอบยิ้มพอใจ อยากรู้จังไอ้ที่อยากให้เขารีบกลับหนักหนาซ่อนใครไว้หรือเปล่า ถ้ามีต้องรีบรายงานไอครูส มันต้องชมเปราะที่เขาดูแลน้องสาวมันอย่างดีแน่ๆ
“เสร็จแล้วก็กลับได้แล้วค่ะ”
“คือ .. ว่า” ลูเซียโน่ถึงกับติดอ่างหาเหตุผลที่จะอยู่ต่อไม่ได้
“กลับได้แล้วคุณลูเซียโน่!”
“พี่ขอกาแฟอีกแก้วค่ะ พี่ยังไม่หายง่วงเลย”
“ไม่มีกาแฟแล้วค่ะ หมดแล้ว กลับได้แล้ว!”
เสียงแข็งของเลน่าทำให้เจ้านายหนุ่มยอมแพ้ในที่สุด เดี๋ยวเจ้าหล่อนไม่พอใจจะกลั่นแกล้งให้เขาอยู่ไม่สงบอีก แต่อยู่ๆสมองอันชาญฉลาดกลับปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้เฉย “คือพี่จำได้ว่าวันก่อน พี่ให้เอกสารงบประมาณปีที่แล้วให้เลน่ากลับมาสรุป พี่อยากเอากลับไปอ่านตอนนี้เลยค่ะ”
หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนนึกได้ว่าแฟ้มนั้นเธอเพิ่งทำเสร็จเมื่อคืน แต่รีบๆวันนี้เลยลืมหยิบติดตัวมาที่บริษัทด้วย
“ได้ค่ะ รอแปปนะคะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปหยิบให้”
“เดี๋ยวพี่ขึ้นไปด้วยค่ะ”
“ไม่ต้อง คุณรอนี่แหละ” เธอไม่ไว้ใจให้เขาตามขึ้นมาด้วยหรอกนะ .. มันไม่ส่งผลดีต่อตัวเธอเองแน่ๆ
“แต่ถ้าพี่ได้แฟ้มแล้ว พี่ก็จะกลับเลยไงคะ หรือเลน่าจะให้พี่ดื่มกาแฟอีกแก้วรอ แล้วก็กาแฟหมดค่อยกลับ?”
“โอเคๆ นั้นคุณรออยู่หน้าห้องนะ”
“ครับผม! พี่รอหน้าห้องก็ได้ ..”
.............................................................................................................................................................................
อีพี่แอลเนี่ยนะจะรอหน้าห้อง หึหึ .. เชื่อได้ไหมเนี่ย🤔
