เหมือนได้เดินทางผ่านมิติคู่ขนานอีกครั้งแต่ทุกอย่างมืดสนิท สักพักก็เหมือนมีแสงที่ปลายอุโมงค์นำพาฉันออกไป ทุกอย่างสว่างจ้าจนฉันต้องหลับตา 

แว้บ~ ตุ้บ~ 

"สะ-สำเร็จแล้ว! พิธีอัญเชิญสำเร็จแล้ว!" 

"เอ๊ะ? ทำไมถึงมีสองคนกัน!? ไปตามจอมเวทหลวงมา!" 

ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายเมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าฉันอยู่ในโถงใหญ่สไตล์โกธิคที่มีคนรายล้อมอยู่นับร้อยแต่งตัวเสมือนอยู่ยุคกลาง บนพื้นมีวงเวทที่เขียนอย่างสวยงามขนาดใหญ่และเพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างๆ ฉันมีเด็กผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่เช่นกัน เธอมีผมสีดำดวงตาสีม่วงอ่อน มองอย่างไม่รู้สึกรู้สากับการอัญเชิญครั้งนี้ แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมถึงมีคนอื่นด้วยล่ะ คุณแม่ก็บอกว่ามีแค่ฉันคนเดียวนี่? 

"ท่านจอมเวทหลวงมาแล้ว!" 

แล้วก็มีคนแก่ๆคนหนึ่งใส่ชุดผ้าคลุมสีขาวพร้อมไม้เท้ารูปร่างแปลกๆวิ่งปนหอบมาทางฉันและเด็กผู้หญิงอีกคน จากนั้นก็จับมือของฉันไปทาบลูกแก้วกลมๆแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงเปลี่ยนไปให้เด็กสาวอีกคนแตะปรากฏว่าลูกแก้วส่องแสงสีขาวประกายออกมาจนแสบตา 

"คนนี้แหละท่านนักบุญคนใหม่ของพวกเรา!!" 

เอ๊ะ? 

"ตระกูลของข้าจะรับนางไปดูแลเอง" 

ชายวัยกลางคนท่าทางดูมีภูมิฐานรีบเดินออกมาพูดกับจอมเวทคนนั้น ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างส่งเสียงฮือฮา 

"แหม~ ท่านดยุคลิงซ์ จะไม่น่าเกลียดไปหน่อยเหรอคะ เรื่องแบบนี้องค์จักรพรรดิต้องเป็นคนตัดสินใจสิคะ" 

"...ไม่ยักรู้ว่าเจ้าสนใจเรื่องนี้เหมือนกันนะดัชเชสไลแลค บลัดเวิร์ท" 

"ทำไมข้าจะไม่รู้ว่าท่านคิดสิ่งใดอยู่ล่ะ...กลิ่นอำนาจมันหอมหวนจริงนะท่านว่าไหม?" 

"...หึ" 

เหมือนกำลังดูสงครามประสาทของผู้มีอิทธิพลทั้งสองคนอยู่ ฝ่ายชายเหมือนคนปกติทั่วไปผมสีเทาตาสีดำ ฝ่ายหญิงมีเขาที่เหมือนปิศาจ อายุยังดูสาว ผิวขาวผมสีดำที่ยาวจนเกือบถึงพื้นมีแค่ดวงตาที่มีสีแดงก่ำ ฉันสบตากับเธอได้แวบเดียว เธอก็มองไปทางอื่นอย่างไร้เยื่อใย อะไรกัน...คุณพ่อ คุณแม่คะ พวกท่านส่งหนูมาผิดโลกหรือเปล่าคะ~! 

"องค์จักรพรรดิเสด็จ!" 

สิ้นเสียงของทหารที่เฝ้าประตู ก็มีขบวนเสด็จเดินเข้ามาในโถงแห่งนี้ ผู้คนต่างก้มหัวให้ชายวัยกลางคนผมสีดำขลับตาสีทองประกายที่น่าจะเป็นจักรพรรดิ และกำลังเดินตรงมาทางนี้ 

"คนไหนคือนักบุญ" 

"คนนี้พ่ะย่ะค่ะ" 

แล้วเหล่านักเวทก็อุ้มเด็กผู้หญิงข้างๆฉันส่งไปให้จักรพรรดิ ก่อนจะหันมาทางฉัน 

"แล้วเด็กคนนี้คือ?" 

"เด็กธรรมดาที่ติดมากับการอัญเชิญพ่ะย่ะค่ะ" 

"ลูกหลงสินะ...ส่วนนักบุญ ข้าจะฝากให้ตระกูลสี่ดยุคช่วยกันดูแลนาง แต่นางจะอาศัยอยู่ที่วังแห่งนี้ ส่วนเด็กคนนี้ใครจะดูแลตกลงกันเอาเอง" 

อ้าว! ไหงงั้นล่ะท่านจักรพรรดิ!? 

"หมดธุระข้าแล้ว ขอตัว" 

แล้วทุกคนก็ก้มหัวให้จักรพรรดิอะไรนั่นอีกรอบจนเดินออกจากโถงไปพร้อมกับเด็กที่บอกว่านักบุญ ส่วนคนที่เหลือก็ทยอยออกจากห้องโถงไป จะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้น้าา! 

"น่าเบื่อชะมัด นี่ข้าถ่อมาจากทางเหนือเพื่อเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ?" 

จู่ๆ ก็มีผู้หญิงผิวเข้มผมสีแดงสด ดวงตาสีเงิน พูดขึ้นและเดินมาทางที่ฉันนั่งแหมะอยู่ เธอมีเขาที่แหลมและใหญ่ มีหูที่ยาวและหางที่ดูแข็งแรง ดูแล้วน่าจะเป็นเผ่ามังกรล่ะ 

"แล้วยัยเด็กนี่จะเอาอย่างไรดีล่ะ" 

เธอเดินมาหยุดตรงหน้าฉันกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งผมสีชมพูอ่อนดวงตาสีเขียวใส ลักษณะเหมือนมนุษย์ทั่วไป ถ้ามองไม่ผิดเธอมีหูที่แหลม...เอลฟ์หรือเปล่านะ 

"ข้าจะขอรับเด็กคนนี้ไปดูแลเอง เจ้ากลับไปเถอะเฟรย่า" 

"ฮึ! ถ้าเจ้าไม่รับเลี้ยง ข้าว่าจะเอาไปเป็นอาหารเย็นแก่ลูกๆของข้าสักหน่อย งั้นหมดธุระข้าแล้ว เจอกันใหม่ล่ะ" 

พรึ่บ! 

แล้วคนที่ชื่อเฟรย่าก็สยายปีกออกมาและบินออกไปด้วยความเร็วสูงจนลมพัดปลิวข้าวของกระจาย แต่เมื่อกี้เธอบอกจะเอาฉันไปเป็นอาหารลูกเธองั้นเหรอ น่ากลั๊ว~! 

"สวัสดีหนูน้อย" 

ฉันมองจ้องไปที่ผู้หญิงด้านหน้าและลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่ชุด 

"เธอเข้าใจภาษาของพวกเราไหม?" 

"...ค่ะ" รู้ทุกภาษานี่มันสบายชะมัด... 

"ฉันขอตรวจดูข้อมูลหน่อยนะ" 

พูดจบเธอก็เอามือมากวาดผ่านหน้าฉัน เธอก็ขมวดคิ้วเพราะไม่มีอะไรโผล่ขึ้นมา แหงสิ...ฉันไม่อนุญาตนี่นา 

"แปลกจริง ทำไมถึงดูสถานะไม่ได้นะ" 

เธอยืนเท้าคางอีกสักพัก จึงล้มเลิกความพยายามและเรียกผู้ติดตามมาอุ้มฉันให้เดินตามออกไป เมื่อเปิดประตูออกไปยังภายนอก เผยให้เห็นเมืองทั้งหมดที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เหมือนอยู่ในนิยายแฟนตาซีที่ฉันเคยอ่านตอนอยู่ที่โลกเก่าเลย 

จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถม้าที่จอดรอรับอยู่ด้านนอก คนรอบตัวต่างพากันมองฉันและพากันซุบซิบแถมยังมองแปลกๆ ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อยเพราะไม่เคยอยู่ท่ามกลางคนเยอะแบบนี้ด้วย 

"ท่านเอวาขอรับ" ผู้ติดตามเรียกผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าให้หยุดเธอชื่อเอวานี่เอง 

"มีอะไรงั้นหรืออัลเบิร์ต" 

"ที่คอของเด็กคนนี้เหมือนจะมีของหายากอยู่ขอรับ" 

"หืม? ไหนดูซิ..." 

แล้วเธอก็เดินมาหาฉันแล้วจับสร้อยคล้องคอฉันไปดู 

"นี่มันคริสทัลเพียร์นี่นา ไม่ปรากฏในโลกแห่งนี้มาเป็นพันๆปีแล้ว...แถมยังมีทั้งสร้อยและแหวนด้วย มีอะไรสลักอยู่ด้วยนี่ Ella...?" 

"ข้าชื่อเอลล่าค่ะ" 

"เอ๋~ งั้นเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะเอลล่า ไปคุยกันต่อในรถม้าดีกว่า ข้าจะพาเจ้าไปซื้อของในเมืองด้วยกลับบ้านไปอีธานต้องตกใจแน่ๆเลย อยู่ๆฉันก็รับเด็กไปเลี้ยงเนี่ย ฮะๆๆ~" 

เธอหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างและอุ้มฉันขึ้นรถ จากนั้นเธอก็พาไปซื้อทั้งของใช้สารพัดอย่างและเสื้อผ้าอีกมากมาย 

ภายในเมืองมีผู้คนเดินสัญจรกันอย่างขวักไขว่หลายชาติพันธุ์ ฉันทำได้เพียงแค่มองดูเท่านั้นถึงในใจอยากจะลงไปเที่ยวก็เถอะ โลกเวทมนตร์เชียวนะ~ อ๊ะ...รูปปั้นที่น้ำพุใจกลางเมืองนั่นดูคุ้นๆแฮะ...นั่นมันคุณพ่อคุณแม่นี่! 

"เอ่อ..." ฉันพูดพลางชี้ไปที่ลานน้ำพุ 

"มีอะไรเหรอ? หืม...อ๋อ~ นั่นคือรูปปั้นของเหล่าพระเจ้าและท่านไกอาที่ปกปักรักษาโลกแห่งนี้จ้ะ ไม่มีใครเคยเห็นพวกท่านหรอกนะหน้าตาอย่างนี้จริงหรือเปล่าข้าก็ไม่รู้เช่นกัน แต่ชาวเมืองก็ยังคงบูชาและเชื่อว่าพวกท่านมีตัวตนอยู่จริงๆ ฉันก็เช่นกัน" 

เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะกุมมือที่อกเมื่อหันไปมองทางรูปปั้น 

"จะว่าไป เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนะ ฉันชื่อเอวา แอชวูดส์ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะเอลล่า" 

"หนู...เอลล่าค่ะ มาจากเอ่อ...ที่ไกลแสนไกลค่ะ" 

"น่ารักจังเลย~" 

แล้วเธอก็ดึงฉันเข้าไปกอดพลางบีบแก้มที่ย้วยๆของฉันอย่างมันเขี้ยว สักพักก็เหมือนจะถึงสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน...ไม่สิ นี่น่าจะเป็นปราสาทขนาดย่อมเลยล่ะ ว้าว... 

จากนั้นเอวาก็อุ้มฉันลงรถม้าและจูงมือเข้าไปด้านใน 

"ยินดีต้อนรับกลับท่านเอวา" 

เมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านใน เหล่าคนใช้ก็พากันมายืนต้อนรับ จากนั้นเธอก็ให้ผู้ติดตามไปเรียกใครสักคนให้ไปที่ห้องรับแขก เหล่าคนใช้ยังคงทำหน้าสงสัยเกี่ยวกับตัวฉันสักพักก็มีคนเดินเข้ามาในห้องที่พวกฉันนั่งอยู่ 

"ท่านแม่กลับมาแล้วหรอครับ!" 

เด็กผู้ชายผมสีชมพูอ่อนเหมือนกับเอวารีบวิ่งเข้ามาและกระโดดกอดเธอพลางทำสายตาดีใจ 

"เอวาทำไมกลับมาช้านักล่ะ หืม? เด็กคนนี้เป็นใครกัน" 

"กลับมาแล้วค่ะ เอริคนั่งลงก่อนลูก แม่มีเรื่องสำคัญจะประกาศให้ทุกคนทราบ" 

"ยัยตาฟ้า! เธอเป็นใครน่ะ!?" 

"เอริค อย่าเสียมารยาทกับน้องสิลูก" 

"น้อง?" 

"ใช่จ้ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันขอประกาศให้ทุกคนทราบว่า เด็กสาวคนนี้หรือเอลล่าจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลแอชวูดส์ ขอให้ดูแลเธออย่างที่ควรจะเป็นด้วย" 

"ครับ / ค่ะ" เหล่าคนใช้ต่างตอบรับและยังดูตกใจปนงงกันอยู่ 

"นี่มันเรื่องอะไรกันเอวา" 

"เธอคนนี้ถูกอัญเชิญมาพร้อมกันกับนักบุญค่ะอีธาน แต่เธอไม่มีพลังเกี่ยวกับนักบุญเลยเหมือนเป็นความผิดพลาดในการอัญเชิญที่ส่งเธอมาด้วย มิหนำซ้ำยังไม่มีใครรับเธอไปดูแลแม้แต่องค์จักรพรรดิก็ยังผลักไสให้คนอื่น ถ้าหากปล่อยเธอไว้คงไม่ดีแน่ และฉันคงรู้สึกผิดต่อพระผู้เป็นเจ้าด้วยค่ะ" 

"...เข้าใจล่ะ ตาแก่นั่น...ขนาดเด็กตัวแค่นี้ยังทำได้ลงคอ แต่นานมากแล้วนะที่ไม่ได้เห็นคนที่มีสีผมเงินยวงและยังตาสีฟ้าใสอย่างนี้ถือว่าหายากมากเลยล่ะ คงจะเป็นที่หมายตาของพวกค้าทาสอย่างแน่นอนต้องเพิ่มคนคุ้มกันให้เธอไว้แล้วล่ะ" 

"ใช่ไหมคะ อีกอย่างฉันตรวจดูสถานะของเธอไม่ได้ค่ะ" 

"หืม? เป็นไปได้ด้วยเหรอ" 

แล้วอีธานก็เดินมาชันเข่าด้านหน้าฉันพร้อมกับปัดมือไปมา 

"ข้าก็ดูไม่ได้ แปลกจริง" 

"แต่ที่รู้อย่างเดียวตอนนี้คือเธอชื่อเอลล่าค่ะ" 

"งั้นเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักสาวน้อยข้าชื่อ อีธาน แอชวูดส์ เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม" 

"เข้าใจค่ะ" 

อีธานทำหน้างงๆว่าทำไมฉันถึงเข้าใจภาษาของโลกนี้ และหันไปหาเอวาที่กำลังง้อลูกชายอยู่ที่โซฟา ฉันจึงลงจากเก้าอี้และโค้งหัวให้ทุกคนอีกที 

"สวัสดีทุกท่านค่ะ หนูชื่อเอลล่าขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" 

ทุกคนดูตกตะลึง ฉันจึงกวาดมือไปในอากาศปรากฏให้เห็นสถานะที่ฉันปิดบังบางส่วนเอาไว้ 

l Ella :?? Tribe :?? l 

l Level :?? l 

l Power :?? l 

l [??] l 

"เจ้าใช้เวทมนตร์ได้? ยิ่งไปกว่านั้นทำไมสถานะถึงเป็นอย่างนี้กันล่ะ??" 

อีธานมองแล้วทำหน้าสงสัยอย่างหนัก คนอื่นๆก็เช่นกัน ขอฉันคิดก่อนนะคะว่าจะแก้เป็นอะไรเดี๋ยววันหลังจะบอกอีกที... 

"อาจจะเพราะเอลล่ายังเด็กหรือเปล่านะ หรืออาจจะเพราะมาจากโลกอื่นด้วยสถานะน่าจะยังไม่คงที่ ตอนนี้ฉันฝากจัดการห้องนอนให้เธอทีนะ" 

อีธานหันไปพูดกับคนรับใช้ ตอนนี้ในห้องเหลือแค่อีธาน เอวา ฉัน และเอริคที่ยังคงทำหน้าบูดอยู่ 

"เอริคจ๊ะ" 

"..." 

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแม่ขอฝากน้องสาวด้วยนะ" 

"ไม่เอา..." 

"แต่น้องน่าสงสารมากเลยนะ เป็นลูก...ลูกจะทิ้งน้องได้จริงๆงั้นเหรอ" 

"ตะ-แต่ ไม่งั้นผมก็โดนแย่งคุณแม่ไปน่ะสิครับ!" 

"...แล้วพ่อล่ะลูก" อีธานพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ 

ครอบครัวนี้น่ารักจัง...เอริคกอดเอวาแน่นไม่ยอมปล่อย เธอจึงได้แต่หัวเราะและกวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหา ฉันจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเอริค 

"...พี่คะ" 

เอริคหยุดการกระทำและค่อยๆหันมาหาฉัน เอาล่ะ...ต้องใช้ลูกอ้อนสินะ ฉันไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตเลยนะลองดูสักตั้ง! 

"พี่ชาย...คะ?" 

แล้วฉันก็พยายามทำสายตาวิงวอนและเอียงคอนิดหน่อยเหมือนแมวน้อยในจินตนาการ เอริคตกใจหน้าแดงก่อนจะกลับไปซบผู้เป็นแม่อีกรอบ คราวนี้เอวาหัวเราะร่ากับสามีของเธอ 

"ฮ่าๆๆ~ ไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย~ ขอบคุณนะจ๊ะเอลล่า ฮะๆๆ~" 

"เจ้าลูกชายของข้าออกจะปากเสียและขี้อายไปสักนิด แต่นิสัยดีนะ หวังว่าพวกเจ้าจะเข้ากันได้" 

อีธานพูดพลางเอามือมาลูบหัวฉัน 

"ตอนนี้เจ้าคือเอลล่า แอชวูดส์แล้วนะ จงภูมิใจเสียเถอะ" 

ฉันพยักหน้าให้กับอีธานพลางยิ้มอ่อนๆให้ 

"แล้วก็...ถ้าข้าจะถามชาติกำเนิดของเจ้าก็คงจะเสียมารยาทไปสักหน่อย อาณาจักรแห่งนี้พาเจ้ามาแต่ไม่สามารถพากลับได้แถมยังทอดทิ้งเจ้าอีก ข้าต้องขอโทษในนามของตระกูลสี่ดยุคด้วย จะขอรับผิดชอบด้วยการเลี้ยงดูเจ้าอย่างดี ส่วนเรื่องเวทมนตร์ของเจ้านั้น ข้าว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน เจ้าเปิดหน้าต่างสถานะเองได้ กีดขวางการตรวจสอบพลังของพวกข้าได้หากไม่ใช่ว่ามีพลังที่สูงมาก ก็เป็นเพราะเจ้ามาจากต่างโลกที่พวกข้าไม่สามารถตรวจสอบได้ เรื่องเจ้ามีพลังเวทอย่าเพิ่งบอกให้คนภายนอกได้รู้เชียว" 

"..." 

ฉันนิ่งเงียบและได้แต่ยิ้มให้อีธานที่ยังทำหน้าสงสัยอยู่ คุณพ่อคุณแม่คะ หนูควรทำอย่างไรดี... 

"ฉะ-ฉัน!" 

หืม? 

"ฉันชื่อเอริค แอชวูดส์ ยะ...ยินดีที่ได้รู้จัก!...นะ..." 

เอริคที่จู่ๆก็กระโดดลงมาจากโซฟาพลางยื่นมือมาให้ฉันด้วยใบหน้าที่ชมพูระเรื่อและท่าทางที่เขินอาย ฉันจึงเอื้อมมือไปจับมือเอริคและยิ้มให้อย่างสดใส 

"ขอบคุณนะคะ...พี่" 

"อึก!" และเอริคก็หน้าแดงมากกว่าเดิม 

"...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" 

ฉันเอามือไปทาบที่หน้าผากของเอริค ก็ไม่ได้ร้อนนี่นา? 

"พะ-พอแล้ว!" 

และเอริคก็รีบวิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่น ปล่อยให้ฉันยืนค้างอยู่กับสองสามีภรรยาที่กำลังหัวเราะเป็นหน้าเป็นหลังอยู่ ฉันจึงถามอย่างกล้าๆกลัวๆ 

"เอ่อ...หนู...ทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ?" 

"มะ-ไม่ ไม่เลย ต้องขอบคุณเจ้าด้วยซ้ำที่ทำให้เจ้าลูกชายเป็นแบบนี้ได้ ฮะๆๆ" 

"ฮะๆๆ โอย~ ข้าปวดท้องไปหมดแล้วค่ะอีธาน อ๊ะ หัวหน้าสาวใช้มาพอดี ห้องของเจ้าน่าจะเรียบร้อยแล้วล่ะ ไปพักผ่อนเสียเถอะ" 

"ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" 

ฉันโค้งตัวให้กับทั้งสองที่ยิ้มกันหน้าบานก่อนจะเดินตามหัวหน้าสาวใช้ไปยังด้านบน เมื่อถึงห้องเหล่าสาวใช้ก็พาฉันไปอาบน้ำแต่งตัวและส่งฉันเข้านอน 

"พรุ่งนี้นายท่านจะอธิบายเกี่ยวกับโลกใบนี้ให้ฟังอีกทีค่ะ วันนี้เชิญพักผ่อนให้สบายนะคะคุณหนู" 

"ขอบคุณค่ะ" 

เธอยิ้มและปิดประตูห้องนอนที่หรูหราสุดๆนี้ ยังไงฉันก็ยังไม่ชินอะไรที่ดูสุดยอดแบบนี้ทุกทีตั้งแต่อยู่ที่อณาจักรพระเจ้าแล้ว เอาล่ะพรุ่งนี้มีอะไรให้สำรวจอีกเยอะนอนก่อนดีกว่า...