ความซวยครั้งที่ 13 

มันต้องมีสักทางสิ! 

  

  

  

ซวย ซวย ซวย ซวย ซวยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!

 

 

"นี่ระบบ! ไหนนายบอกว่าฉันห้ามยุ่งกับพวกตัวเอกไง! แล้วไอ้ภารกิจบริการตอนสอบนี่คืออะไร!"

 

 

[เรียนโฮสต์ เพราะการกระทำของโฮสต์ที่อุดอู้เกินไปชนิดที่ไม่ยอมไปขวนขวายหาความดีทำ! ระบบจึงจำเป็นต้องบังคับโฮสต์ให้ไปทำความดี ซึ่งระบบได้ตรวจสอบมาแล้วพบว่าหากโฮสต์ทำความดีกับเหล่าพระเอกจีบได้ แต้มความดีจะสูงกว่าภารกิจทั่วไป!]

 

 

"แล้วทำไมนายต้องรีบด้วย! ปีศาจอายุยืนจะตาย! ฉันทำความสะอาดไปพันปียังได้เลยนะ!"

 

 

[เรียนโฮสต์ ด้วยเนื้อเรื่องของเกมจีบหนุ่ม ไม่นะ! อย่าขย้ำ...]

 

 

"พูดได้ทุกอย่างยกเว้นชื่อเกมบ้าๆนี่!" ลิลิธยกมือห้าม ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานเธอจึงลากระบบมาโต้เถียงได้อย่างที่ไม่ต้องกลัวใครจะมองว่าประหลาด

 

 

[ระบบจะจำไว้ ขออนุญาตกล่าวต่อ ด้วยเนื้อเรื่องของเกมนี้ไม่มีทางที่โฮสต์จะมีชีวิตรอดไปถึงสิบปีได้ เพราะทุกอย่างของโลกย่อมขึ้นอยู่ที่ตัวหลักเช่นนางเอก ระบบต้องขอแจ้งว่าเกมนี้มี Bad End เยอะมากถึงหนึ่งร้อยเส้นทาง โดยมี Good End เพียงสองเส้นทางเท่านั้น โดยในแต่ละ Bad End นั้นจะมีเพียงจุดจบเดียวคือโลกนี้ถูกทำลาย ดังนั้นแล้วโฮสต์ไม่มีทางทำภารกิจได้สำเร็จ]

 

 

"..." ลิลิธตาเบิกโพลง อ้าปากค้างด้วยความนิ่งอึ้งไปแล้ว

 

 

[ดังนั้นระบบขอเตือนให้โฮสต์รีบทำความดีเพื่อนำแต้มสะสมไปใช้สำหรับการเกิดในโลกใหม่ เพราะหากโฮสต์ตายในโลกนี้นั่นหมายถึงวิญญาณของโฮสต์ที่จะต้องดับสูญ!]

 

 

รู้ตัวอีกทีน้ำใสๆก็ร่วงลงมาจากดวงตาแผละๆ ในใจพยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมเรื่องพวกนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอ หรือจริงๆแล้วชีวิตของเธอมันไม่สมควรเกิดมาลืมตาดูโลกตั้งแต่แรก? หรือเธอควรจะตายไปตั้งแต่ตอนโดนรถชนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไรพวกนี้อีก...

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

[โฮสต์!]

 

 

ความชาวาบไปทั่วใบหน้า แก้มยุ้ยๆที่ซาเรียชอบดึงแดงก่ำเป็นรอยมือทั้งห้า แต่กระนั้นดวงตากลมกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น!

 

 

ไม่ว่าจะตอนไหนๆ สิ่งที่ทำให้เธอสู้ต่อไปแม้ชีวิตมันจะบัดซบคือความเชื่อที่ว่าพรุ่งนี้จะดีกว่าเสมอ!

 

 

เธอไม่เชื่อหรอกว่าโลกนี้จะเป็นแค่เกม! 

 

 

ดูไปทางไหนก็เจอทุกคนที่ยิ้มแย้ม ทุกคนมีความคิด! มีลมหายใจ! เรื่องที่จะเป็นไปตามในเกมน่ะเธอไม่เชื่อหรอก!

 

 

มันจะต้องมีสักทาง...

 

 

ใช่ มันต้องมี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ซาเรียคะ"

 

 

"ว่าไงลิลิธ"

 

 

ซาเรียเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารจิปาถะที่เป็นรายรับรายจ่ายข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน ความจริงเธอมีหน้าที่เป็นถึงหัวหน้าแม่บ้านควบคู่กับหัวหน้าพ่อบ้าน แต่ระยะหลังงานเอกสารพวกนี้ไม่ค่อยเยอะ เธอจึงไปช่วยทำความสะอาดบ้าง 

 

 

"ฉันอยากไปดูแลนายท่านค่ะ!"

 

 

"เอ่อ..." ซาเรียใบ้กินไปชั่วขณะ ก่อนจะถอดแว่นที่ใช้เวลาอ่านเอกสารออกมา แล้วถอนหายใจแผ่วเบา "ฉันไม่เคยสอนให้เธอทำตัวเป็นผู้หญิงแบบนั้นนะ"

 

 

"ผู้หญิงแบบนั้น? แบบไหนเหรอคะ"

 

 

พอเห็นท่าทีใสซื่อของอีกฝ่ายซาเรียก็ถอนหายใจยาวกว่าเดิม เธอลืมไปได้ยังไงว่าสมองอีกฝ่ายยังเหมือนปีสาจทารกอยู่

 

 

"เอาเป็นว่าฉันขอเหตุผลนั้นหน่อยได้ไหม"

 

 

"แน่นอนค่ะ เพราะฉันอยากดูแลพวกนายท่าน!"

 

 

"เอ่อ ทุกคนก็อยากดูแลนายท่านกันอยู่แล้วนะ"

 

 

"แต่ฉันอยากดูแลที่สุดค่ะ!!!"

 

 

ซาเรียสะดุ้งเมื่อเด็กสาวที่คิดว่าเรียบร้อยตบลงบนโต๊ะแรงเสียจนกระดาษเอกสารลอยขึ้นมาเหนือโต๊ะเกือบสองเซนติเมตร พอสบกับดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนที่ลุกวาวโชติช่วงราวกับมีไฟปะทุ เธอก็เผลอพยักหน้าตกลงเสียอย่างนั้น

 

 

"เอ่อ...ความจริงพวกนายท่านเขาชอบชีวิตแบบส่วนตัวล่ะนะ แต่ช่วงนี้พวกนายท่านกำลังอยู่ในช่วงเตรียมสอบ นายท่านสูงสุดจึงเป็นห่วงพวกเขามาก ความจริงก็มีคำสั่งให้หาคนไปดูแลพวกเขาอยู่เหมือนกัน"

 

 

"ค่ะ ใครก็ได้ค่ะ! ให้ฉันดูแลพวกเขา!"

 

 

"เฮ้อ ฉันต้องบอกเธอตรงๆนะ" ซาเรียทำสีหน้าลำบากใจ ดวงตาฉายความจริงจังออกมา "คนที่ส่งไป...เพียงครึ่งวันก็มาขอลาออกจากหน้าที่กันเป็นแถบๆ"

 

 

"เอ่อ..." ทำไมลางสังหรณ์เธอมันร้องบอกว่าให้เธอหนีไป! อย่าฟังสิ่งที่ซาเรียจะพูดล่ะ!

 

 

"ไหนๆเธอก็เสนอตัวมาแล้ว เธอก็รับหน้าที่ดูแลพวกเขาไปทั้งหมดเลยก็แล้วกันนะ!"

 

 

ม๊ายยยยยยยยยย!!!!!

 

 

--------

นายท่าน - เหล่าลูกชาย

นายท่านสูงสุด - พ่อ

ความจริงสถานะของลิลิธก็คล้ายๆแนวที่สามารถไปได้หลายๆโลก เพื่อทำภารกิจค่ะ แต่ของลิลิธจะจบแค่โลกนี้โลกเดียวนี่แหละ