บทที่ 4

 

หนีสิครับรออะไร

 

.....ห้าวันผ่านไป

 

ใช่ครับ! ผมอยู่ที่นี่มาห้าวันแล้ว แล้วบอสก็เหมือนจะกลายร่างเป็นคนละคนกับที่ผมรู้จัก ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นน่ะเหรอ เพราะบอสกลายเป็นคนโรคจิตไปแล้ว

 

ทุกคืนที่นอนอยู่ไม่เคยได้อยู่อย่างสุขสบายเลยครับ ผมต้องเกรงตัว เพราะบอสนอนอยู่ข้างๆ รู้สึกค่อยสบายเอาซะเลย พอเขาเผลอหลับไปก็รู้สึกจั๊กจี้ จนเผลอตื่นขึ้นมา และต้องมาพบมาบอสกำลังเล่นอะไรแปลกๆกับร่างกายเขา

 

เขาเคยขอให้เขาไปนอนที่โซฟาบอสจะได้นอนสบายแล้วเขาจะได้ไม่ต้องมาคอยระแวงนั้นระแวงนี้ แต่ผลที่ออกมาคือ...บอสไม่ยอมทำตัว เหมือนเด็กที่นอนคนเดียวไม่ได้ไปสะงั้น เขาเลยจำใจนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับบอส

 

แต่วันนี้!....บอสไปประชุมและจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ซึ่งมันคือโอกาสทองของเขาที่จะหนีออกไปจากที่นี่ เพราะเขาหายแล้ว ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซนแต่ก็ถือว่าหายแล้ว 

 

"หึหึ....ในที่สุด"

 

เขาหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี เขาจะต้องหนีไปให้ได้ ถึงจะรู้สึกเสียดายในใจก็เถอะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งร้องห่มร้องไห้สักหน่อย แล้วอีกอย่างเขาเป็นถึงบอดี้การ์ดคนสนิทเลยนะ จะไม่รู้ตารางงานของบอสเลยรึไงกัน

 

เขาจำได้ว่าหลังจากนี้อีกสองวัน บอสก็จะเดินทางไปฮ่องกงเพื่อคุยงานกับฝ่ายคู่ค้า ทางธุรกิจ บอสคงไม่พาคนอย่างเขาได้ด้วยหรอกมั้ง เพราะเขาจะหนีให้ได้ภายในวันนี้

 

แกร็ก....แก๋ววว  กุญแจที่ข้อเท้าของเขาหลุดออกแล้ว แค่นี้ก็จะได้เดินแบบสบายๆสักที เอาละ ต่อไปก็หน้าประตู เพื่อความปลอดภัยเขาต้องดูทางตาแมวก่อนว่ามีใครเฝ้าไหม

 

เขาคิดว่าคงจะไม่มีใครมายืนเฝ้าคนอย่างเขาหรอก ก็นะ....เขาก็แค่ของเล่นชั่วคราวเองจะหายไปตอนไหน บอสก็คงไม่สนใจหรอกมั้ง 

 

มาตินเดินตรงไปที่หน้าประตูบานใหญ่ก่อนจะเปิดดูตาแมว ว่ามีคนอยู่ข้างนอกไหม เขามอง อยู่นานเพื่อความมั่นใจก่อนจะเดินถอยหลัง แล้ว เปิดม่านออก

 

มองไปข้างล่าง เขามองดูลอบๆจนพอใจและมั่นใจว่าคงจะไม่มีคนอยู่ จากนั้นก็หมัดเชือกให้เป็นปม กันเอาไว้เผื่อว่ามีคนอยู่เขาจะได้หนีทัน ถึงชั้นนี้จะเป็นชั้นห้า แต่....เขาก็มีวิธีของเขาอยู่ เอาเถอะ หนีไม่ได้ก็ตาย ลงไปก็ตาย 

 

"เฮ้อ....คงไม่มีใครหรอกมั้ง"

 

ให้กำลังใจตัวเองแปบหนึ่งก่อนจะเดินไปทางประตู เมื่อกี้เขาส่องตาแมวเห็นว่าไม่มีใคร เพราะฉะนั้น ทางประตูหน้าจะไปได้ ส่วนที่เขาหมัดเชือกเอาไว้ ก็เผื่อว่าเดินออกไปแล้วมีคน เขาจะได้หนีไปทางนี้ หรือเอาไว้หลอกล้อได้

 

แกร็ก~~เขาเปิดประตูออกก่อนจะพบกับความโล่งอก เขาจะได้ไม่หนีไปทางหน้าตาที่สูงลิบนั้น แล้วเดินไปที่ระเบียง ก่อนจะใช้เชือกโยนลงไปเพื่อให้ เหมือนกับว่าเขาหนีไปทางนี้

 

เขาเดินออกมาจากห้องของบอส ก่อนจะเดินไปบันไดหนีไฟ ห้องของผมอยู่ชั้นสาม ซึ่งต้องลงไปอีก 2 ชั้น เขาเดินลงมาแบบใจเย็นๆ เพราะเดินแรงๆแล้วเจ็บ คงต้องค่อยไป

 

มาตินเดินลงมาก่อนจะพบกับห้องที่เรียงกันอยู่ประมาณ4 ห้อง เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินจ้ำอ่าวเข้าไปในห้องที่มีสัมภาระของตนเอง เขาหยิปโทรศัพท์ที่เอาไว้เล่นเกม ซึ่งเครื่องหลักตอนนี้ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนแล้ว ตั้งแต่ที่ได้ไปนอนอยู่ห้องบอส 

 

เขาเปิดม่านที่มีเชือกที่เขาผูกเอาไว้ ก่อนจะ เปิดประตูตรงระเบียง เพื่อให้ดูเหมือนว่าเขาเข้ามาแล้วและออกไปแล้ว เขาเปิดออกมานิดๆ เพื่อให้ดูเหมือนว่าปิดไม่เรียบร้อย

 

แล้วเดินออกมา รู้สึกเหมือนบ้านนี้มันจะเงียบเกินไปหน่อยรึเปล่านะ แต่เขาอาจจะคิดไปเองก็ได้ใครจะไปรู้ พอเดินออกมาจากห้องก็ไม่เห็นจะมีใครสักคนเลย

 

วันนี้เป็นวันหยุดรึไง แต่ก็ไม่น่าจะใช่ วันนี้มันก็แค่วันธรรมดา เป็นวันทำงานไม่ใช่รึไง แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนตอนนี้ต้องออกไปจากที่นี่ 

 

เขาเดินลงมาจากชั้นสามจนถึง ชั้นแรกสุดที่เริ่มจะมีคน นั้นก็คือป้าแม่บ้าน ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ตรงข้างล่าง มีโซฟาอันแสนคุ้นตาที่เขากลับมาแล้วต้องมาเจอมันทุกวัน แต่ไม่ค่อยได้นั่ง

 

ผมค่อยๆเดินลงมาบันไดมา แต่พยายามหลบป้าที่กำลังปัดกรวดอย่างไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ เขาพยายามมองป้าอย่างหวาดระแวงถึงจะสนิทกันแต่ ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาเท่าไหร่

 

ปึก...."เฮือก!!!"มาตินสะดุ้งตัวโหย่งเมื่อตนเองเดินชนใครบางคนที่มาใหม่ เขารีบถอยห่างทันที ก่อนจะมองไปที่ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ผิวสีแทน หน้าตาเหมือนโจรป่าที่กำลังปล้นใครบางคน

 

'ใครเอาโจรป่ามาเป็นการ์ดว่ะ'คิดในใจ

 

"จะไปไหนเหรอครับ"

 

"อ้าว...มาติน...มา อยู่ตรงนี้ตรงแต่เมื่อไหร่"

 

'ซวยแล้วไง เอาไงดีว่ะเนี่ย'มาติน

 

ผมทำหน้าเลิกลั่กพยายามฝืนยิ้มให้ป้าอย่างที่เคย แล้วมองไปที่คนตรงหน้า ที่ทำหน้านิ่ง พร้อมกับมองเขาเหมือนจะจับผิดอะไรบางอย่าง ถึงเขาจะสะพายกระเป๋ามาแต่ไม่ได้เป็นขโมยซักหน่อยทำไมต้องจ้องจับผิดขนาดนั้นด้วย

 

"เอ่อ....ผมมาเมื่อกี้ครับป้า"

 

"เอ้าเหรอ....แล้วจะไปไหนละ เห็นสะพาย กระเป๋า"

 

"อะ....ออ...ผมว่าจะลาไปเที่ยวต่างจังหวัดน่ะครับ ก็เลยว่าจะเรียกแท็กซี่ครับ"

 

ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ดูปกติที่สุด แต่ดูเหมือนเจ้าโจรป่าจะไม่เชื่อเขาสักเท่าไหร่ เขาเลย เดินไปหา แล้วเปิดกระเป๋าให้ดู มันทำหน้าเข้าใจแล้วทำท่าจะปล่อยผมไป

 

"แต่บอสไม่ให้คุณไปไหน ไม่ใช่เหรอครับ"

 

ไอ้โจรป่ามันพูดขึ้นทำให้เขานี้แทบช็อค ทำไมต้องไม่ให้ไปไหนด้วยว่ะ เขาปั้นหน้ายิ้ม ก่อนจะเดินผ่านหน้ามันไปโดยไม่ พูดอะไร แหงละ ถ้า บอกว่าเขาไปบอกบอสแล้ว มันคงจะถามความยาวสาวความยืดไม่หยุด 

 

เขาก็ไม่ใช่คนที่ใจเย็นเหมือนน้ำแข็งขั่วโลกได้ตลอดเวลา แค่มันคนเดียวก็คงจัดการได้ มันคงไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอกมั้ง เขาออกจะซื่อสัตย์ขนาดนี้ คงไม่ไปอยู่องค์กรอื่นหรอก แถมเขาไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับบริษัทบอสด้วย บอสคงไม่ออกตามหาหรอกมั้ง

 

หมับ....ไอ้โจรป่ามันคว้ามือผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะบิดข้อมือ แล้วดึงตัวมันมาใกล้ แล้วใช้เข่าเสยค้างมันจนไปนอนกับพื้น

 

หนีสิครับรออะไร!!เขาวิ่งสุดแรงเกิด ก่อนจะเห็นคนสองสามคนที่กำลังตัดหญ้าทำงานอยู่สวน เขาเลยวิ่งอ้อมไปอีกทางเผื่อเจอคน คงไม่ดีแน่ 

 

เขาวิ่งมาอีกทางก่อนจะพบว่าไอ้ชายชุดดำสามคนวิ่งตามอยู่ด้านหลัง เฮ้ย!!! จะวิ่งตามมาทำไมฟ่ะ!! เขาวิ่งไปอีกทางก่อนจะพบเข้ากับชายอีกสี่คน โอมายก๊อด!

 

"อย่าตามมานะเฟ้ย!!!"

 

เขาร้องเสียงหลงแต่เหมือนพวกมันจะทำเป็น ไม่ได้ยินแล้ววิ่งมาเหมือนไม่ฟังอะไรเลย แค่เห็นว่าเขาน่าสงสัยใช่ไหม? 

 

มาตินวิ่งซิกแซ็กไปมาจนเลย ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ แผลเดิมยังไม่หายแล้วต้องมาใช้แรงมากๆอีก จะรอดไหมเนี่ย วิ่งมาเรื่องจนมาถึงกำแพง รู้สึกเหมือนหมาจนตอกยังไงก็ไม่รู้ 

 

"แฮ่กๆ.....อึก...พวกแกวิ่งตามฉันมาทำไม"

 

มาตินหันไปมองพวกที่วิ่งตามมาราวสิบกว่าคนอย่างงงๆ พวกนี้เคยเป็นลูกน้องเขา บางคนเขาก็จำหน้าได้ แต่บางคนเขาก็จำไม่ได้ 

 

"พวกผมต้องทำตามคำสั่งบอส...คุณมาติน ตอนนี้คุณออกไปไหนไม่ได้ถ้าไม่มีคำสั่งจากบอส และห้ามออกจากบริเวณบ้านหลังนี้"

 

ชายชุดดำคนหนึ่งที่เขาพอจำได้ว่าเป็นลูกน้องคนชอบมาคุย มาถามเรื่องงานอยู่บ่อย เอ่ย บอกเขา ด้วยน้ำเสียงแหบๆนิดๆ  มาตินยืนฟังคำของอีกฝ่าย สักพักพอหายเหนื่อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆกำแพง 

 

"พวกนายนี้มัน..."

 

"ผมเข้าใจนะครับ...ว่าเป็นเด็กบอสมันไม่โอเครสำหรับคุณมาติน  แต่...ตอนนี้มันเป็นโอกาสดีไม่ใช่เหรอครับ"

 

ลูกน้องคนเดิมพูดกับเขาเหมือนกับว่า เข้าใจเขาจริงๆเขาก็ไม่ได้อยากจะหนีแต่เขารับไม่ได้ ที่จะต่องไปเป็นของคนอื่น เพราะอย่างนั้นเขาขอหนีออกไปจากที่นี่ดีกว่า

 

"ไม่!....ไอ้น็อต...มึงอย่ามาทำเป็นรู้ดี  พวกมึงถอยออกไปเลยนะ"

 

เขาว่าเสียงแข็งก่อนที่พวกมันจะทำหน้าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขามองพวกชายชุดดำด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยว ก่อนจะพยายามปีนกำแพง แต่พวกมันดันเข้ามารวบตัวไว้

 

"ปล่อย!!  ฉันบอกให้ปล่อยไงว่ะ! อึก"

 

เขาบอกออกไปก่อนทีพวกมันจะกดเขาลงกับพื้นหญ้า แล้วจับเขาให้หยุดดิ้น โธ่เอ๊ย!!! ไอ้พวกเนรคุณ ช่วยกันหน่อยไม่ได้รึไง

 

"ทำอะไรกัน"

 

"เฮือก!!!.....บะ....บอส"

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

ฮ่อยยน้องงงง  หนีไม่พ้นจริงๆ555555 (❁´◡`❁)