01:30น.

 

Line! Line!

 

[ มหาบาปทั้ง 7 ]

KD : รับโทรศัพท์หน่อยเตง @PLAY

Pak : อยู่ห้องไหม? @PLAY

Chayiin : มึง @PLAY

Way : มันนอนแล้วรึเปล่า

Chayiin : เวลานี้บอกมันยืนผัดข้าวยังน่าเชื่อกว่า

Kawinn : ก็RIPคนที่กินข้าวจานนั้น5555555

Pak : ควายยย ช่วยกูเรียกมันก่อนนน!

Pak : ไอ้แฝดสภาวะทิ้งตัวมาก กูจะไม่ไหวแล้วนะ!

KD : ตัวเองค้าาาา @PLAY

Kawinn : เกลียดจริตไอ้เขตสัสๆ @KD

KD : หุบปาก! กูตามที่รักกูอยู่!

 

ตอนนี้ผมกำลังนอนดูเน็ตฟลิกส์อยู่ในห้องเพลินๆเลยครับ แต่จู่ๆไลน์แม่งก็แจ้งเตือนซะเหมือนโลกกำลังจะเกิดภัยพิบัติยังไงอย่างนั้น..ผมลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเปิดดูข้อความเหล่านั้น และพบว่ามันไม่ใช่ภัยพิบัติ..แค่คือตัวแทนแห่งนรกกำลังพร้อมใจเรียกหาผมอยู่

 

เหี้ยไร? : PLAY

KD : ไอ้ภาคมันให้เค้าช่วยตามเตง

มึงอะเป็นเหี้ยไร -.- : PLAY

KD : เป็นเมียเตงไง55555555

ไอ้เขต ไอ้สัส : PLAY

Chayiin : กูบอกแล้วว่าอย่าไปรับคำท้ามัน

Chayiin : เมาก่อนเป็นเมียเดือนนึงๆ

Chayiin : ไงล่ะมึง ได้เมียกะเทยของจริง555555

KD : มึงสิกะเทย!

กดคอนเฟิร์มให้แล้ว @Pak : PLAY

หามมันขึ้นมาเลย @Pak : PLAY

Pak : น้ามตาจะไหล ขอบคุณที่ไม่ลืมกู

KD : วันนี้ไม่สนใจเมียเลยนะค่ะ @PLAY

Kawinn : *นะคะ

KD : ก็กูชอบนะค่ะ มึงจะทำไม???

Way : นะค่ะ = ประหาร

ไปนอนไปพวกเหี้ยยยยย : PLAY

 

ก๊อก! ก๊อก! กึก!

 

หลังจากที่ผมไล่ให้พวกมันไปนอนไอ้ภาคภูมิก็หามไอ้พีชขึ้นลิฟต์มาถึงที่ห้องพอดี..ไม่รู้ไปโดนตัวไหนถึงเมาเป็นหมาได้ขนาดนี้ แต่ก็ชินแล้วครับ..บ้างก็ผมหามมันบ้างก็มันหามผม ผลัดๆกันเป็นหมา

 

“ ทำไมมันเหลวงี้วะ? “ ผมถาม

 

“ มันบอกลองเหล้าตัวใหม่ เพิ่งได้มาจากยุโรป..ถ้าแจ่มจะนำเข้ามาขายที่ร้าน “

 

“ กูควรด่าหรือชมมันดี -0- “

 

“ แหนะ! เดี๋ยวนี้ซุกเด็กเหรอสัส?? “ ไอ้ภาคพอมันหันไปเห็นกองถุงช็อปที่วางเรียงรายอยู่ข้างโซฟาก็หันมาแซวผมทันที

 

“ ซุกไร กูมีคนเดียว “ ผมเถียง

 

“ คนเดียวที่เป็นเด็ก? “

 

“ เออ อีกคนอายุเท่ากัน.....ก็เหี้ยแล้วไอ้สัส -.- “

 

“ เนี่ย ไหนๆกูก็มาละเล่นเกมสักตาปะ?? “

 

“ เอาดิๆ “ ไอ้ภาคเอ่ยขึ้นแบบนี้มีเหรอคนอย่างผมจะปฎิเสธ พวกเราพากันไปนั่งเล่นเกมส์อยู่ราวๆชั่วโมงกว่าๆผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดลง..ถ้าให้เดาก็คงเป็นไอ้พีชที่เข้าไปอาบน้ำ

 

กระทั่งเวลาล่วงเลยไปเกือบจะตีสาม ไอ้ภาคขอตัวกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้เช้ามันมีประชุมที่บริษัท..ผมลงไปส่งไอ้ภาคที่ล็อบบี้ด้านล่างและตามไปเอากระเป๋าของไอ้พีชในรถมันด้วย ทว่าพอกลับถึงห้องผมก็ต้องมาตกอกตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

 

..ภาพของไอ้พีชในชุดนอนสบายๆ แต่กลับนั่งทำหน้าหงอยอยู่บนโซฟา สายตาจับจ้องไปที่โทรศัพท์ในมือเนิ่นนานจนหน้าเจอที่เคยสว่างไสวดับวูบลงช้าๆ..มันยังนั่งจ้องอยู่เหมือนเดิมทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้ดู ความเงียบคืบคลานเข้ากัดกินบรรยากาศภายในห้องจนได้ยินเสียงแว่วๆของทีวีที่เปิดหนังค้างไว้

 

“ เริ่มสร่างละเหรอมึงอะ? “ ผมถาม

 

“ ..ก็ดี “

 

แปลกจังวะ ปกติมันต้องกวนส้นตีนผมดิ..ทำไมอยู่ๆกลายเป็นเงียบไปได้..ผมถามตัวเองในใจแบบนั้น และยืนมองไอ้แฝดอย่างพินิจพิจารณา แต่ในตอนนั้นเอง..จู่ๆหยดน้ำตาใสๆก็กลับเอ่อล้นออกมาอาบแก้มไอ้พีชช้าๆ มันยังคงนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม..จ้องความว่างเปล่านั้นราวกับสติได้หลุดลอยออกไปไกลแสนไกลแล้ว

 

“ ใครทำอะไร.. “ ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแล้วเอ่ยถาม

 

“ หมอเตยกลับไปคุยกับคนเก่าแล้วเพลย์ “

 

“ ....... “

 

“ หมอไปแล้ว.. “

 

“ ทะเลาะกันเหรอ? “

 

หมอเตย หรือหมอใบเตย..เธอเป็นทันตแพทย์ประจำของไอ้พีชครับ น่าจะเจอตอนไปขูดหินปูนกับอุดฟันครั้งแรกมั้งถ้าจำไม่ผิด เพราะตอนนั้นผมก็ไปกับมันด้วย..เห็นไอ้แฝดเคยบอกอยู่ว่าชอบหมอเตยๆ แต่สุดท้ายก็ไปสะดุดล้มหัวทิ่มซะก่อนตอนที่รู้ว่าหมอมีแฟนอยู่แล้ว

 

ตอนนั้นมันก็ซึมๆไปอะครับ..จนผ่านมาได้เกือบปี พอมได้ข่าวว่าหมอเลิกกับแฟน กลับมาโสด มันก็ดีอกดีใจมีไฟจะลุยจีบหมอจริงๆจังๆ..แต่ไหงตอนนี้มานั่งร้องไห้ได้วะ งง นะเว้ย

 

“ ..ไม่เชิง “

 

“ ถามคำเดียว..มึงบอกชอบหมอไปแล้วใช่ไหม? “

 

“ ยัง..กูยังไม่กล้าบอก “ หยดน้ำตาไหลอาบลงมาอย่างไม่ขาดสาย แววตามันเศร้าหมองลงเรื่อยๆและยังไม่มีวี่แววว่าจะเลิกจ้องโทรศัพท์นั่นเลย..เป็นการร้องไห้ที่ทั้งเงียบทั้งอึดอัดใจ ไร้ซึ่งน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

 

“ ควาย “ ผมสบถ

 

“ ..เจ็บชิบหายเลยหวะเพลย์ “

 

“ ....... “

 

“ กูแม่งปากแข็งจนนาทีสุดท้าย ขนาดหมอถามกูยังจะปากแข็งอยู่..โง่เหี้ยๆ “ แฝดน้องระบายความในใจออกมาพร้อมๆกับหยดน้ำตา สรรพนามที่เราใช้เรียกกันนั้นเปลี่ยนไป..มันจะเปลี่ยนทุกครั้งที่เราคนใดคนหนึ่งอ้อนล้าจนทนเก็บไว้ไม่ไหว มุมที่อ่อนโยนยิ่งกว่าปุยเมฆนี้มีเพียงแค่ผมกับมันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้รับรู้..เป็นมุมของเพื่อน มุมของพี่น้อง มุมของคนที่เกิดและโตมาด้วยกัน

 

“ ใจคนอะพีช มึงไม่มีทางรู้ว่าอีกคนรู้สึกยังไง..ต่อให้มึงคิดว่าตัวเองเข้าใจเขาหรือรู้จักเขาดีที่สุด มึงก็ไม่มีทางรู้สิ่งที่อยู่ในใจเขา..ถ้าเขาไม่พูดมันออกมา “

 

“ ...อื่ม “

 

“ มึงไม่ได้เมาขนาดนั้น ทำไมต้องให้ไอ้ภาคมาส่งวะพีช “ ผมดูรู้ครับว่าคนเราอะ ถ้าเมาเหลวเบอร์นั้นไม่มีทางฟื้นตัวเร็วขนาดนี้หรอก..ทำได้ก็พระเจ้าแล้ว

 

“ กูกลัวจะขับรถไปหาหมอเตยที่บ้าน..กลัวจะไปทำตัววุ่นวาย กลัวว่าจะเผลอไปเรียกร้องสิทธิ์ที่ตัวเองแม่งไม่เคยมีตั้งแต่รัก 😔 “

 

“ ..ดีแล้ว “

 

“ ........ “

 

“ โตขึ้นเยอะแล้วนะพีช.. “ พูดตามทรงว่าถ้าเทียบกับผมแล้ว ไอ้แฝดมันยังถือว่ามีความซนความแสบอยู่มากกว่าหลายเท่า..นิสัยยังเหมือนเด็กอายุยี่สิบต้นๆทั้งๆที่ตอนนี้ยี่สิบหก อ่า ไม่สิ..เลยเที่ยงคืนมาแล้ว ตอนนี้ยี่สิบเจ็ดแล้ว แต่ได้ฟังความคิดได้ฟังคำพูดมันก็พอรู้ครับว่าโตขึ้นเยอะ..มีสติกับหลายๆเรื่อง ไม่ต้องคอยบอกคอยเตือนเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้ว

 

“ อายุเท่ากัน..สัส “ คนน้องสวนกลับพลางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา

 

“ เออๆ ไปนอนได้แล้วไป “ คือผมก็อยากจะหยิบทิชชูมาซับให้อยู่หรอกแต่มันแปลกๆไงเข้าใจผมปะ? เลยทำได้แค่ลุกขึ้นแล้วสะกิดไหล่บอกให้มันไปนอนพัก

 

“ คือมึงเห็นน้ำตากูปะเนี่ย?? “

 

“ จะเอาทิชชู? “ ผมเลิ่กคิ้วถาม และกำลังจะเดินไปหยิบกล่องทิชชูมาให้ด้วยความคิดเองเออเอง..แต่ทว่าประโยคต่อมาของคนน้องนั้นมันก็ทำเอาผมแทบจะวิ่งเข้าห้องไม่ทันเลยทีเดียว

 

“ จะนอนกับมึง “

 

“ ..ไรนะ?! “

 

“ จะ นอน กับ มึง “ แฝดน้องย้ำชัดทุกถ้อยคำ..ขาผมค่อยๆก้าวถอยหลังไปทีละนิดราวกับเป็นสัญชาตญาณ คือพื้นฐานลึกๆแล้วไอ้พีชเป็นคนขี้อ้อนมากๆ มากถึงมากที่สุดในกาแล็กซีเลยก็ว่าได้..ผมนี่จำไม่เคยลืมตอนมอห้าไอ้พีชเลิกกับแฟนแล้วซึมๆไป ป๋าพีเลยบอกให้เอาน้องไปนอนด้วย อย่าให้น้องซึมอยู่คนเดียว

 

สรุปคือพอมานอนกับผมก็นอนจริงๆเลยครับ นอนกอดผมด๊วย!! แต่ดีนะกอดแค่แขนไม่ได้รวบไว้ทั้งตัว..ซึ่งหลังจากเหตุการณ์ตอนนั้น พอไอ้แฝดเศร้าเรื่องอะไรมากๆมันก็จะบุกมาขอนอนด้วยที่เพ้นเฮ้าส์..คือถ้านอนด้วยกรณีอื่นผมไม่ว่าไรหรอก แต่นอนด้วยเวลาเศร้าเนี่ยโดนกอดแขนทุกที..ดึงออกก็ไม่ได้ลุกไปไหนก็ไม่ได้เลยครับไอ้สัส

 

“ มีสองห้องอะพีชชชชช มึงนอนห้องนั้นดิวะะะ.. “

 

“ มึงไม่รักน้อง กูจะบอกป๋า “

 

“ ..ไอ้เหี้ยเอ้ย ขี้ฟ้อง อายุเท่าไหร่?? “

 

“ แต่กูขอนอนด้วยเฉยๆเองงงง “

 

“ ห้ามกอดแขน มึงโตแล้ว -.- “ ผมยื่นคำขาด

 

“ งั้นนอนใกล้ๆ?? “ แฝดน้องพยายามต่อรอง

 

“ เออๆ เดี๋ยวไปเอาหมอนข้างให้.. “ ผมขี้เกียจจะเถียงมันแล้ว คือยังไงก็ได้ขอแค่ไม่กอดแขนก็พอ..อย่าหาว่าใจร้ายใจดำเลย เอ็นดูคนแขนเป็นเหน็บครึ่งค่อนคืนแบบผมเถอะครับ..มันแสนจะทรมาน ไหว้ล่ะ

 

 

....

 

 

16:30น.

[แสนหวาน]

อ่า..จู่ๆฉันก็ว่างงานเฉยเลยค่ะ คือตอนแรกกะว่าจะกลับคอนโดไผเตียมเลือกชุดสำหรับคืนนี้..แต่จู่ๆพี่คิวผู้จัดการร้านก็โทรมายกเลิกซะก่อน เห็นว่ามีลูกค้าวีไอพีติดต่อด่วนขอปิดร้านเลี้ยงฉลองน่ะค่ะ

 

ปกติถ้าปิดร้านลักษณะนี้เจ้าของงานจะเอาดีเจประจำร้านเปิดเพลงเลย..แต่คนนี้ไม่เอาเพราะจ้างดีเจส่วนตัวมาด้วย ซึ่งฉันก็ไม่ได้อะไรหรอก สบายไปเลยด้วยซ้ำ..เงินเท่าเดิมและงานน้อยลงตั้งหนึ่งวัน

 

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านนมปั่นหลังมอกับพวกเพื่อนๆค่ะ หาของหวานเติมพลังกันซะหน่อย..เพราะเพิ่งจะเอาโปรเจ็คจบไปให้อาจารย์ที่ปรึกษาตรวจมา โดนแก้เยอะมากจ่ะแม่! เป๊ะทุกจุดจริงๆ! เฮ้อ..เหนื่อยนะเนี่ยยยย!

 

“ มึงงงงงงง!! น้องบอสๆๆๆๆๆ “ เสียงยัยน้ำหนึ่งโหวกเหวกอย่างเก็บอาการ พลางส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้ฉันเหลืองมองไปทางน้องคนที่ชื่อบอส

 

“ ..ยังไงคะ? กระชากคอเสื้อขู่เอาไอดีไลน์เลยดีไหมเอ่ย? วันนี้ได้ยินน้องบอสหลายหนแล้วนะ -.- “ ธิวาเอียงคอถามหน้านิ่ง แต่รูปประโยคนั่นก็ทำเอายัยไอน้ำแทบจะสำลักไม่เป็นท่าเพราะกำลังกินนมปั่นอยู่

 

“ คือกูก็ไม่ได้ถึงกับว่าอยากคุยไงงงง! แค่ชอบเฉยๆอะมึง เข้าใจปะ?? “

 

“ จ่ะ ชอบเฉยๆ..แต่ชาวบ้านรู้กันถ้วนหน้าเพราะหล่อนมันโป๊ะเก่ง! คนบ้าไรแอบชอบแล้วขนมไปวางบนเบาะรถเขาแต่เสือกเขียนชื่อตัวเองติดโน๊ต -0- “ ธิวาเอ่ยแซว

 

“ จะง้างปากชั้นให้ได้เลยเหรอนังตัวดี?! “ น้ำหนึ่งกับธิวาคือถ้าไม่มีใครห้าม พวกนางก็จะเล่นใหญารัชดาลัยเทียเตอร์แบบนี้เป็นปกติค่ะ..อย่าได้ตกใจ

 

“ ไม่ยอมรับว่าอยากคุยกูก็จะแซะมึงอยู่แบบนี้แหละค่ะ! “ ธิวาตอบ

 

“ คือในสายตากูน้องดูร้ายมากอะ ไม่รู้นิสัยจริงๆเป็นไง “ ไอน้ำที่ยืนเงียบฟังอยู่นานเริ่มลงความเห็นเกี่ยวกับประเด็นร้อนในตอนนี้

 

“ เป็นคนหล่อ 😍 “ น้ำหนึ่งว่าราวกับไม่ทันยั้งคิด แววตาคู่สวยเปล่งประกายระยิบระยับเมื่อรู้ว่ากำลังพูดถึงใครอยู่

 

“ แต่น้องปีหนึ่งเองนะ ไม่เด็กไปอ่อ? “ ฉันถามด้วยความสงสัย ทว่าไม่นานนักคำถามพวกนั้นมันก็ย้อนกลับมาหาตัวเองจนได้

 

“ ซิ่วมา จริงๆปีสองแล้วย่ะ! “ น้ำหนึ่งอธิบาย

 

“ แหมมมมมม! มึงก็อีกคนค่ะ..แฟนยี่สิบเจ็ดนี่ไม่โตกว่าเท่าไหร่เลยเนาะ “ ธิวาเบ้ปากแซว

 

“ คนคุย! แฟนเฟินอะไรตบปาก! “ ฉันตอบ

 

“ งั้นตบมึงก่อนเลยจ้า..ลีลาเก่ง! เล่นตัวเก่ง! “ ไอน้ำพูดขึ้นพลางส่ายหัวยิ้มๆ

 

“ แบบว่าจะคุยอีกนานปะคะ? คือพี่เขาน่ะพร้อมจะแต่งงานกับหล่อนแล้วนะชั้นดูออก -.- “ ธิวาเอ่ยบอกสีหน้าเซ็งๆ ทำเอาฉันถึงกับต้องรีบเบรคความคิดนั้นเอาไว้เพราะเรื่องจริงเรายังไปกันไม่ถึงไหน

 

“ กูยังไม่ได้คบเลย รีบแต่งไปไหน555555555 “

 

“ คบเส้! “ น้ำหนึ่งย้ำเสียงเข้ม..เพื่อนๆทุกคนลุ้นมากค่ะ ลุ้นกันทุกวันว่าฉันคบกับพี่เพลย์รึยัง คือมันกลายเป็นเรื่องน่าลุ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ..แต่รู้ตัวอีกทีคนรอบๆตัวก็เริ่มที่จะถามเป็นคำถามเดียวกันแล้วว่าเมื่อไหร่ฉันกับพี่เพลย์จะคบกันสักที

 

“ ก็เขาไม่ขอคบจะให้กูทำไงอิพวกบ้าาาา “

 

“ ยุคนี้แล้ว มึงอย่ามาละคร..เขาไม่ขอมึงก็ขอ แค่นั้น “ ธิวาส่ายหัวเหนื่อยๆ แล้วเอานิ้วมาจิ้มๆที่ไหล่ฉันเบาๆเป็นการย้ำให้ฉันน่ะเก็บเอาคำพูดมันไปคิดบ้างไม่ใช่แค่พยักหน้ารับหรือตอบปัด

 

พวกเรายังคงนั่งคุยกันต่อเรื่องสัพเพเหระทั่วไป และฉันเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ เรื่องเมื่อวานที่จู่ๆพี่เพลย์เขาถามฉันว่าวันนี้ทำงานรึเปล่า..ฉันว่าเขาต้องมีอะไรในใจแน่ๆล่ะถึงถามออกมาแบบนั้น แต่แค่ไม่พูดตรงๆเพราะเห็นว่าฉันไม่ว่าง

 

..อื่มม ว่าแล้วก็ลองทักไปวอแวดูดีกว่าเผื่อวันนี้คุณเขาจะพาไปกินของอร่อยอีก (พี่เพลย์น่ะรู้จักร้านอาหารเยอะมากเลยค่ะ รสชาติดีๆทั้งนั้น!)

 

[PLAY]

ก๊อกๆ : s.waan

วันนี้ว่างแล้วนะ : s.waan

พี่คิวเพิ่งบอกอะ : s.waan

—read—

Play : อ่า

Play : งั้นอยากมาปาร์ตี้ที่บ้านไหม?

บ้านคุณน่ะเหรอ? : s.waan

Play : อื่อ วันนี้เกิดไอ้พีช

อ้าวพี่พีชเกิดวันนี้เหรอ!? : s.waan

ฉันไม่รู้ ขอโทษที : s.waan

Play : ยัง

ยังอะไร? : s.waan

Play : ยังไม่เอะใจ?

เออใช่! มีตีมงานไหม? : s.waan

จะได้แต่งตัวไปฉวยๆ 😍 : s.waan

Play : เจริญล่ะ..

 

ฉันคุยไลน์กับพี่เพลย์อยู่อีกสักพักก็รู้ค่ะว่าตีมงานวันนี้น่ะเน้นสีแดงสีดำเป็นหลัก..ในหัวฉันคิดเรื่องการแต่งตัวเรื่องซื้อของขวัญบลาๆๆอิลุงตุงนังมั่วไปหมด แต่ก็ยังดีนะที่พี่เพลย์เขาบอกให้ชวนเพื่อนๆมาด้วยจะได้ไม่เหงา..ซึ่งพอฉันออกปากชวนก็ปรากฏกว่ายัยธิวาน่ะ มันรู้อยู่แล้วค่ะว่าวันนี้มีปาร์ตี้ แต่ไม่รู้ว่าปาร์ตี้อะไรเพราะจู่ๆพี่ธิดาก็มาบอกให้ไปด้วยกันมันเลยไม่ทันได้ถาม

 

“ เราไปห้างซื้อของขวัญหน่อยไหม? “ หน้ำหนึ่งเอ่ยถาม

 

“ เออๆเอาดิ..แต่กูไม่รู้ว่าพี่เขาชอบอะไรไงประเด็น555555555 “ ไอน้ำว่าพลางเอามือยีหัวตัวเองเบาๆ

 

“ ซื้อไปเถอะมึง พี่เขารวยขนาดนั้นของที่ชอบคงมีหมดแล้วแหละเอาจริง “ ธิวาพูดอย่างเป็นเหตุเป็นผล

 

“ งั้นนัดกันก่อน ห้ามซื้อซ้ำเดี๋ยวไม่เริ่ด “ ฉันเสนอ

 

“ กูเอาเน็กไทของคาเรนละกัน ทางการดี..ซื้อสองอันได้สลักชื่อพรีด้วย “ น้ำหนึ่งเริ่มเลือกเป็นคนแรก และแน่นอนค่ะว่าคนอย่างฉันได้ยินคำว่า ‘ซื้อสองอัน’ ของมันแล้วก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้เลย..แต่พอถามออกไปเท่านั้นแหละ

 

..กดข้อความหาเจ้าของวันเกิดแทนไม่ทัน

 

“ สองอัน? มึงซื้อเผื่อใคร? “ ฉันถาม

 

“ นี่มุก? “ ธิวาเลิ่กคิ้ว

 

“ มุกอะไรของมึงกูถามมันจริงๆ555555 “ ค่ะ ตัวดิฉันเองก็ยังคงเด๋อด๋าไม่รู้เรื่องรู้ราว

 

“ ก็อันนึงพี่พีชอันนึงพี่เพลย์ไง เขาเกิดวันเดียวกันซื้อสองเส้นก็ถูกแล้ว..มึงจะให้กูซื้อเส้นเดียวแล้วให้เขาแบ่งกันใช้เรอะ??? “ ทันทีที่น้ำหนึ่งเอ่ยถึงพี่เพลย์ ฉันก็ถึงบางอ้อเลยค่ะ..สมองเหมือนมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาตกกระทบ ตามด้วยการดุด่าตัวเองอยู่ในใจซ้ำๆว่าทำไมถึงเป็นคนที่ซื่อบื้อได้ขนาดนี้

 

“ ...เออหวะ “ ฉันอ้ำอึ้งตอบพวกมันไปพลางคิดถามตัวเองว่าทำไมพี่เพลย์ถึงไม่พูดออกมาตรงๆ จะบอกทำไมว่าวันเกิดพี่พีช? ให้ตายเถอะ..นี่เขาหวังว่าฉันจะรู้ได้ด้วยตัวเองอย่างนั้นหรอกเหรอ? ประเมินแสนหวานสูงไปซะแล้วสิ55555555555

 

“ อ่า..จ่ะ กูรู้ว่าพักหนังมึงทำงานดึกอาจจะนอนน้อย กูจะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วกันนะ -.- “ ไอน้ำว่าพลางส่ายหัวเบาๆ คือฉันน่ะ..บทจะซื่อบื้อก็ซื่อบื้อที่หนึ่งเลยจะบอกให้

 

เฮ้อ..หลังจากคุยตกลงอะไรกันเรียบร้อยฉันก็ออกไปซื้อของขวัญซื้อเค้กกับพวกเพื่อนๆค่ะ ยัยธิวามันบอกว่าเดี๋ยวจะแวะมารับฉันที่คอนโดแล้วออกไปพร้อมกัน เพราะนางน่ะม้วนผมไม่เก่ง..ปกติเวลามีงานหรือถ่ายแบบจะมีช่างแต่งหน้าช่างผมคอยทำให้ตลอด ถ้าเป็นงานอื่นแล้วเห็นยัยธิวาม้วนผมล่ะก็ จงรับรู้เอาไว้ว่านั่นน่ะฝีมือฉันเอง

 

[Play]

Play : ให้ไปรับไหม?

—read—

เดี๋ยวธิวามารับๆ : s.waan

Play : อ่า โอเค

Play : ถ้าใส่สั้นก็ซื้อยากันยุงทาด้วย

ไม่เอาาา : s.waan

Play : งั้นเดี๋ยวให้คนไปซื้อไว้ให้

ไม่ เอา ค่ะ : s.waan

ฉันฉีดน้ำหอม : s.waan

เพราะอยากกลิ่นหอมๆ : s.waan

ไม่ใช่กลิ่น ก.ย 15 นะคุณ : s.waan

Play : พูดไม่ฟัง -.-

ซื้อของขวัญให้แล้วนะ : s.waan

ทั้ง2คนเลย : s.waan

Play : รู้แล้วเหรอ ว่าต้อง2คน?

แหะๆ ลืมไปว่าคุณเกิดวันเดียวกัน : s.waan

Play : 😑 อ่า มาถึงแล้วบอก..

เคค้าบบ : s.waan

 

....

 

ณ บ้านพิพัฒน์เมทานนท์

 

เป็นเวลาเนิ่นนานนับชั่วโมงที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนถนนเพราะรถค่อนข้างจะติด แต่ในที่สุดพวกเราก็ฝ่าฟันความยากลำบากนั้นมาได้..และแน่นอนว่าวันเกิดก็ต้องมีเค้กใช่ไหมล่ะ ฉันพยายามจะสั่งแบบด่วนที่สุดเท่าที่จะด่วนได้แล้วนะ..แต่ไม่ใช่เค้กก้อนหรอก มันเป็นคัพเค้กน่ะ ฉันหวังว่าเขากับพี่พีชจะชอบเพราะสั่งแบบหวานน้อยให้

 

“ มึง..สาบานก่อนว่านี่บ้านคน? “ ยัยธิวาขับรถเข้ามาจอดตามที่ผู้ชายชุดสูทสีดำบอกก่อนจะลงจากรถแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ

 

“ คนดิ หล่อด้วย555555555 “

 

“ แหมมมม นังตัวเดดดด! ต่อหน้าเขาก็ขอให้กล้าๆแบบนี้หน่อย! “ ธิวาส่ายหัวไปมา พลางควงแขนฉันเดินเข้าไปในบ้าน..ออกตัวก่อนเลยว่าฉันน่ะไม่ได้ทักบอกพี่เพลย์หรอกนะว่ามาถึงแล้ว แอบอยากให้เซอร์ไพรส์ แต่จู่ๆแผนก็ล่มพังไม่เป็นท่าเพราะคุณเขาน่ะดันโผล่ออกมาจากห้องรับแขกชั้นล่างเสียก่อนเลยป๊ะกับฉันเข้าพอดิบพอดี

 

กึก!

 

“ ..อ่าว ทำไมไม่บอก? “ เจ้าของร่างกายสูงโปร่งเอ่ยถามด้วยใบหน้ามึนๆ เหมือนจะตกใจ แต่ก็เหมือนจะเฉยๆ

 

“ ก็กะจะมาให้ตกใจ แต่โป๊ะแตกก่อน -0- “ ฉันตอบ

 

“ ตกใจนิดหน่อย.. “

 

“ หือ? ตกใจตอนไหน? “ ฉันเลิ่กคิ้วด้วยความสงสัย

 

“ เมื่อกี้ “

 

“ อ่า..โอเคๆ ถ้าหน้านิ่งๆแล้วตาโตขึ้นแค่2องค์ศาเรียกว่าตกใจ ก็ได้แหละมั้ง5555555 “

 

“ ..ไปส่งเปลี่ยนเสื้อที่ห้องหน่อย “ พี่เพลย์ว่าพลางเหลือบมองมาที่ฉัน ยัยธิวาเงียบกริบไม่ขัดไม่แย้งอะไรแม้แต่คำเดียว มันถือถุงกล่องเค้กพวกนั้นตามแม่บ้านไปแล้วปล่อยให้ฉันยืนเผชิญหน้ากับพี่เพลย์สองคน

 

“ ..อ่า ไม่ดีมั้ง “

 

“ ดีมากต่างหาก.. “

 

“ ....... “

 

“ อึ้งอะไร..ขึ้นมาเร็ว อยากเปลี่ยนเสื้อ.. “

 

—————————————

#แบบนี้เข้าข่ายล่อลวงไหมเนี่ยพี่เพลย์! 😂