ตอนที่43 พรุ่งนี้
× 0
× 0
× 0
ตอนที่43 พรุ่งนี้
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมเบี้ยวนัดและไม่ได้ไปเมียตัวน้อยอีกตามเคย กลัวเหลือเกินว่าเธอจะน้อยใจกับการกระทำของผม
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ต้นเหตุครั้งแรกที่ผมไม่ได้ไปรับต้นข้าวทั้งๆที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปรับเธอ เป็นเพราะวันนั้นพ่อของสิตาเกิดเส้นเลือดในสมองแตก
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
เธอตกใจมากและโทรหาผมเพราะไม่รู้จะไปพึ่งใครในเวลานั้น คุณแม่ของเธอเองก็ขวัญเสียพอๆกับเธอทำให้ในตอนนั้นมีเพียงผมที่พอจะเป็นเสาหลักให้เธอได้
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ผมจำใจวกรถที่ใกล้จะหน้าคณะต้นข้าวแล้วไปโรงพยาบาลทันที อย่างน้อยในเวลานี้สิตาก็ต้องการผมมากกว่าต้นข้าว
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
หลังจากนั้นการผ่าตัดวันนั้น ในช่วงแรกด้วยโรคเร้าต่างๆที่รุมล้อมทำให้อาการของท่านยังอยู่ในช่วงน่าเป็นห่วงถึงขั้นวิกฤต
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ผมเองก็เทียวไปเทียวมาระหว่างโรงพยาบาลเพื่อเป็นเพื่อนและปลอบใจทั้งสิตาและคุณแม่
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
จนกระทั่งสองอาทิตย์หลังมานี้ อาการของคุณพ่อสิตาก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับจนคุณหมอออกปากให้สบายใจว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลในไม่ช้า
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมมาโรงพยาบาลเยี่ยมพ่อสิตาและอาการที่ดีขึ้นของท่านทำให้ผมมีบางอย่างจะบอกสิตา
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ใช่แล้วครับ พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายตามสัญญาที่เธอขอไว้ ก่อนหน้านี้ผมลำบากใจมากเพราะคุณพ่อเธอเองก็ยังไม่ดีขึ้น จะพูดอะไรก็กลัวกระทบสภาพจิตใจ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ถึงแม้ผมจะเป็นห่วงความรู้สึกสิตาแค่ไหน แต่ผมก็ยังไม่ลืมที่จะคิดถึงความรู้สึกของต้นข้าว ผมอยากป่าวประกาศให้ทุกคนรับรู้ความสัมพันธ์ของเรา อยากให้เธอแน่ใจว่าผมจริงจังกับเธอจริงๆ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
‘รอพี่หน่อยนะที่รัก อีกวันเดียวเอง’ ผมคิดในใจยิ้มๆ หลังจากนี้ผมจะบอกเธอทุกอย่าง เล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง ผมรู้ดีว่าในใจต้นข้าวลึกๆเองก็กังวล อาทิตย์หลังๆมานี้ ผมสังเกตเห็นว่าเธอนิ่งผิดปกติจนผมเป็นห่วง แต่อีกแค่วันเดียว หลังจากนี้ผมจะคลายทุกความกังวลของเธอเอง
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ตะวันคะ คุณมาแล้วเหรอ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ครับ สวัสดีครับคุณอา”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“สวัสดีจ้ะ กินข้าวอะไรมายังลูก”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“เรียบร้อยแล้วครับ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“อาการคุณอาเป็นยังไงบ้างครับ” ผมหันไปถามคุณแม่ของสิตาเพราะตอนนี้พ่อของเธอจะขยับตัวหรือพูดอะไรก็ยังลำบาก
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ดีขึ้นแล้วจ้ะ อีกไม่กี่วันหมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่หลังจากนั้นก็แค่ต้องกลับมากายภาพบ่อยๆ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ผมพยักหน้ารับรู้กับสิ่งที่ท่านเล่า พอเห็นอาการที่เริ่มดีขึ้นของท่านก็ช่วยให้เบาใจไปได้เยอะ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ตะวันพาสิไปกินข้าวสิลูก เดี๋ยวแม่เฝ้าพ่อเอง”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“แต่แม่คะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ไปเถอะลูก ลูกยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ค่ะ ก็ได้ค่ะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
...
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“สิครับ” ผมตัดสินใจเอ่ยขึ้นในขณะที่เรามาเดินย่อยอาหารหลังทานเสร็จในสวนของโรงพยาบาล
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“คะตะวัน”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“คือ..” พอถึงเวลาเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้พูดง่ายขนาดนั้นเลย ผมไม่รู้จะบอกยังไงดี
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“พรุ่งนี้แล้วใช่ไหมคะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ผะผม..”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“เป็นน้องข้าวใช่ไหมคะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“สิ คือ..” ผมตกใจไม่คาดคิดว่าสิตาจะรู้ว่าเป็นต้นข้าว ผมกลัว กลัวว่าสิตาจะโกรธต้นข้าวจนพาลไปทำอะไรเธอหรือเปล่า
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ถ้าเป็นเธอ สิก็ดีใจค่ะที่คุณได้เธอมาดูแล คุณรู้ไหมว่าสิหายห่วงคุณไปเยอะเลยถ้าเป็นน้องข้าวที่ได้ดูแลคุณ” แต่สิ่งผมคิดดันผิดคาด
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ผมขอโทษ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ไม่ต้องขอโทษแล้วค่ะ สิยอมรับความจริงได้แล้ว สิขอให้คุณกับเธอรักกันมากๆนะคะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ขอบคุณมากนะสิ” ผมยิ้มอย่างโล่งอกที่เห็นเธอเข้าใจ เรื่องราวภายในใจต่างๆคลี่คลายลงสักที
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“แต่สิยังมีเวลาอีก1วัน พรุ่งนี้ได้ไหมคะ ไปทานข้าวกับสิเป็นมื้อสุดท้าย”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“...”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“นะคะ ที่ร้านโปรดของสิ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ก็ได้ครับ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ค่ะ พรุ่งนี้สิจะคุณที่นั่นนะคะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
.............................................................................................................................................................................
อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นน้าฮับบบบบบบบบ
