ตอนที่4 ข้าวรักพี่ตะวัน
× 100
× 0
× 0
ตอนที่4 ข้าวรักพี่ตะวัน
“พี่ถามว่าเคยยัง?” ใบหน้าดุดัน พร้อมน้ำเสียงดังที่กำลังตวาดอยู่ทำให้ฉันตกใจไม่น้อย ยอมรับตามตรงว่าไม่เคยได้สัมผัสพี่ตะวันที่แสนดีในมุมนี้สักครั้ง
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“มะ ..ไม่เคยค่ะ” เสียงฉันเบาและอู้อี้ในลำคอแต่มันก็คงดังพอให้พี่ตะวันได้ยิน เพราะในห้องตอนนี้มีเรากันเพียงแค่สองคน
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“หึ!” จากนั้นไม่ถึงเสี้ยววินาที ท่อนเอ็นปูดบวมที่เคยถูไถอยู่กลางใจสาวของฉันก็ถูกเขาชักกลับออกไป เขาเด้งตัวขึ้นมาอยู่ข้างเตียงทันทีก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายมาสวมใส่
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“พี่ตะวัน”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“...”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“พี่จะไปไหนคะ” เพียงเห็นแค่นั้น ฉันก็รีบลุกและเด้งตัวขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเขาบ้างทันที แม้ว่าสภาพของตัวเองจะเปลือยเปล่า แต่ตอนนี้มันไม่ได้ถูกฉันให้ความสำคัญเลยสักนิด
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“กลับ” เขาไม่แม้แต่จะมองฉันเลยสักนิด ยังคงง่วนอยู่กับการแต่งตัวอย่างเร่งรีบ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“กลับไปไหนคะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“หลีกไป” น้ำเสียงติดรำคาญของพี่ตะวันทำให้ฉันแอบโหว่งในใจ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ฮึกกก~
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
โคตรเจ็บปวดเลยอ่ะ ตอนที่คนที่เรารักทำน้ำเสียงเย็นชาใส่ ไม่เคยเลยสักครั้งที่พี่ตะวันจะทำกับฉันแบบนี้ เราทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งเขาแต่งตัวเสร็จ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“พี่จะไปหาพี่สิตาใช่ไหมคะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” เธอ! เธอเหรอ? ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะเรียกฉันว่าเธอ เขาจะชื่อฉันตลอด แต่นี่ไม่ ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปจริงๆ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ไม่ไปได้ไหมคะ” ฉันยังคงหน้าด้านตื้อเขาไว้ พยายามเอื้อมมือไปจับ แต่พี่ตะวันที่เคยแสนดีตอนนี้กำลังสะบัดมือฉันอย่างไม่ไยดี ใบหน้าของเขาเบือนหนีราวกับไม่ต้องการเห็นฉันเพราะรังเกียจหนักหนา
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“หลีกไป” เรี่ยวแรงที่มากกว่าของเขา แค่ผลักเบาๆ ฉันก็ไม่สามารถขวางทางเดินของเขาได้แล้ว เท้าที่กำลังจะก้าวออกไปของพี่ตะวันชะงักอยู่กับที่ไปชั่วขณะ
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ข้าวรักพี่ตะวัน”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ข้าวรักพี่”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“อืม”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“ไม่ไปได้ไหมคะ อยู่กับข้าวนะ”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“แต่ฉันไม่ได้รักเธอ” ประโยคนั้นของพี่ตะวันกรีดลงกลางใจฉันจนมันแตกสลายจนไม่มีชิ้นดี
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“คนที่ฉันรักคือสิตา!”
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ฮึกกกกก!
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
น้ำตามากมายทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตามหรือแม้แต่คำพูดใดๆที่จะรั้งเขาไว้เมื่อเขาพูดประโยคนั้นจบแล้วเดินออกไปทันที
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
ปังงงง!
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
เสียงปิดประตูข้างล่างที่แรงจนดังขึ้นมาถึงข้างบนบ่งบอกให้ฉันรู้ดีว่าคนใจร้ายออกไปแล้ว พี่ตะวันไปแล้ว~
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
.............................................................................................................................................................................
ขอเม้นหน่อยงับทุกคนนนนน~
