​ตอนที่ 4

ใกล้เวลาเลิกงานของดนัยเขาก็รีบเคลียเอกสารที่โรงพยาบาลให้เสร็จ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

กริ้งงงงงง……กริ้งงงงงง....กริ้งงงงงง

ดนัยล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

ดนัย : ฮัลโหลสวัสดีครับ ดนัยพูดครับ

หลิว : ฉันมาถึงร้านกาแฟที่คุณบอกแล้วนะ

ดนัย : มาถึงแล้วหรอครับ…เดี๋ยวผมจะรีบลงไป อีกสักครู่เจอกันนะครับ :) :)

 (ดนัยยิ้ม ทำหน้าตาดีใจมากที่จะได้เจอหลิวอีกครั้ง)

ดนัยวางเอกสารงานทุกอย่างที่กำลังทำแล้วจึงรีบเดินมุ่งหน้ายังร้านกาแฟข้างๆโรงพยาบาล

ณ ร้าน  นาลู คอฟฟี่

เมื่อดนัยเปิดประตูและรีบพุ่งมาหาหลิวที่โต๊ะ

“ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเลยนะ” (ดนัยกล่าวทักทายหลิว ด้วยน้ำเสียงเขินๆ)

“ฉันก็สวยเหมือนเดิมละคะ เพิ่มเติมคือมีลูกค่ะ” หลิวกล่าว ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันแหละกัน 

5555555 เสียงหัวเราะจากดนัย “ผมก็เพิ่มเติมคือ ลูกเช่นกันครับ”

ดนัยมองหน้าหลิวพร้อมกับความรู้สึกที่คิดถึงตอนสมัยที่ยังหนุ่มๆ แล้วเผลอพูดออกไปที่ไม่ทันตั้งตัวว่า“คิดถึงเมื่อก่อนเนอะ” แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่องพูด “เป็นไงวันนี้ถึงได้อยากเจอ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?”

“มีสิ เรื่องลูกนะสิ นายก็รู้ฉันตัวคนเดียวมาตลอดหลังจากที่สามีทิ้งฉันไป”

“ฉันรู้ว่าเธอเป็นหญิงแกร่ง เรื่องแค่นี้ทำได้อยู่แล้ว” จิ๊บๆๆ >//< 

“เลี้ยงอะเลี้ยงไหว แต่ที่ไม่ไหวคือดาหลังเป็นเด็กที่ดื้อมากแถสยังชอบเอาชนะเนี่ยสิฉันไม่รู้จะแก้ยังไงให้หาย” หลิวบ่นพร้อมทำหน้าที่งอแง “อาจเป็นเพราะฉันเลี้ยงลูกไม่ได้เรื่อง มั่ง” น้ำเสียงที่น้อยใจ

“เห้ยยยย อย่าคิดมากหน่า ลูกแกอายุเท่าไหร่นะ?” ดนัยสักถาม

“ปีนี้ก็ยี่สิบละ เริ่มเข้ามหาลัยแล้วหละ ยิ่งเข้ามหาลัยยิ่งน่าเป็นห่วง แกก็รู้ว่าฉันงานเยอะไหนจะงานไหนจะลูกอีก…ได้ข่าวว่าดนัยก็มีลูกมิใช่หรอ?”

“ใช่..น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับลูกแกนั่นแหละมั่ง  เด็กๆสมัยนี้มันโตเร็ว” ดนัยพูดตอบพร้อมกับเสนอความคิดให้กับหลิวด้วยความสมัครใจ “เอางี้ไหม ให้ลูกผมไปรับไปส่งลูกหลิวไหมเห็นบอกว่าเรียนไกลด้วยนิเธอจะได้วางใจเรื่องความปลอดภัยของลูก....ลูกหลิวเรียนที่ไหนหละจะได้บอกเจ้าปั๊ปเขาให้”

“เรียนที่เกิ่นเทอ มหาลัยที่เราเคยเรียนด้วยกันนั่นแหละคุณดนัย” ดนัยดีใจและยิ้มที่หลิวให้ลูกเรียนที่ที่เราเคยเรียนด้วยกัน

“งั้นก็เรียนที่เดียวกับลูกผมนะสิ แม้ๆๆๆเราสองคนนิใจตรงกันจริงๆเลย…ดีเลยเด็กมันเรียนที่เดียวกันให้เจ้าปั๊ปไปรับไปส่งนั่นแหละ….เธอจะได้สบายใจเรื่องลูก ให้ลูกเราช่วยดูแลลูกเธอไง โอเคมั้ย?”

หลิวเงียบและกำลังคิดคำตอบ

ดนัยชิงพูดก่อน “เงียบ….งั้นเอาป็นว่าหลิวตกลงนะ” :) :) สุดท้ายหลิวก็ตอบตกลงคิดไปคิดมาลูกเขาคงไม่หลอกลูกเราเหมือนกันที่เขาไม่เคยหลอกเราก็พอเนอะ หลิวคิดในใจแล้วยิ้มส่งตอบให้ดนัย

“ฉันฝากลูกคุณดูแลลูกฉันด้วยนะ” 

“ได้เลยไม่ต้องกังวลนะ….สบายใจได้ หายห่วง” ดนัยยิ้ม

“งั้นเอาเป็นว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงนะคะถือเป็นการขอบคุณที่คุณสละเวลางานมาหาฉันและยังช่วยฉันอีก” หลิวกล่าว

“ได้ไงหละ ผมเป็นผู้ชายต้องดูแลคุณสิให้ผมจ่ายนะเถอะครับ”

“ไม่เอาคะ… คุณมาช่วยฉันแท้ๆ ถ้าคุณไม่รับ ฉันจะไม่มาเจอคุณอีกนะคะ” หลิวพูดพร้อมกับทำหน้างอล

“อะๆๆๆๆๆ….ก็ได้ครับ  ผมยอมให้คุณเลี้ยงผมก็ได้ครับ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ” ดนัยต้องเป็นฝ่ายยอมหลิวอีกเช่นเคยเพราะเขาอยากให้หลิวออกมาเจอเขาบ่อยๆๆ หลังจากที่ทั้งคู่นั่งกินขนมเค้กและกาแฟที่ร้านมานานพอสมควรก็ได้เวลาแยกกันกลับบ้าน

“งั้นฉันกลับก่อนนะคะ” หลิวพูดแล้วมองหน้าดนัย

“หลิว….ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านได้ไหมครับ?” ดนัยจองหน้าหลิวด้วยความรู้สึกเก่าๆที่คิดถึงเธออยู่เสมอ

หลิวจ้องหน้าดนัยสักพักแล้วตัดสินใจ “โอเคค่ะ” ดนัยยิ้มบานอีกครั้งเมื่อหลิวตอบตกลง วันนี้คงเป็นวันที่ดนัยนอนหลับฝันดีอีกวันที่รักครั้งแรกของเขาได้มาเจอกันอีกครั้งถึงแม้วันเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยที่จะไม่คิดถึงหลิวเลย

ทั้งคู่เดินมาที่รถ

“เชิญ  ขึ้นรถครับ” ดนัยพูด ความเป็นสุภาพบุรุษที่ดนัยเคยปฏิบัติกับหลิวตั้งแต่วันแรกยังไงวันนี้เขาก็ยังปฏิบัติให้กับหลิว 

“ขอบคุณค่ะ” 

เมื่อดนัยออกรถมาได้สักพักระหว่างทางกลับบ้านทั้งคู่ก็พูดคุยกันเมื่อไม่ได้เจอกันนานทำให้คุยกันอย่างถูกปากถูกคอหลิวเอ่ยถามดนัยเรื่องลูกของเขา

“ว่าแต่ลูกคุณเรียนคณะอะไรหรอคะ?’’

“เจ้าปั๊ปนะหรอ….เรียนเศรษฐศาสตร์ครับ เห็นบอกว่าชอบอยากเรียน ผมก็ไม่อยากบังคับลูกสักเท่าไหร่เขาอยากเรียนอะไรก็ให้เขาเรียนไปเถอะถ้าเขามีความสุข บังคับไปลูกเครียดเปล่าๆ” ดนัยตอบและถามหลิว

“แล้วลูกคุณหละเรียนอะไร?”

“อ๋ออ เห็นเขาบอกฉันว่าเรียนสถาปัตย์หนะค่ะ” หลิวพูดน้ำเสียงน้อยใจที่ลูกไม่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์เหมือนเธอ

“ทำไมถึงสนใจเรียนพวกศิลปะหละ เก่งๆแบบลูกคุณผมคิดว่าลูกคุณจะเรียนเศรษฐศาสตร์เหมือนแม่สะอีก” ดนัยกล่าวพร้อมความสงสัย

“นั่นแหละ ฉันก็คิดว่าเขาจะลงเรียนเศรษฐศาสตร์เหมือนกับฉันจบมาจะได้มาช่วยงานแม่ กลับไปเรียนเหมือนเพื่อน…….ลูกคนนี้นี่” หลิวพูดพร้อมกับคำบ่น

“เอาน่าคุณ อย่างน้อยลูกจบมาเขามีวิชาติดตัวเขาจะได้มีการมีงานทำดีกว่ามาแบมือขอเงินจากพ่อจากแม่นะคุณ” ดนัยพูดเพื่อเปลี่ยนความคิดหลิว

“ขอบคุณนะคะ  คุณนี่พูดให้กำลังใจฉันตลอดเลยนะคะ คุณยังเสมอต้นเสมอปลายตลอดเลยนะคะ'’

“อ่าวววว…ผมก็ชอ ออออ เอ้ยยย!!! คุณเป็นเพื่อนผมนี่” ดนัยพูดพร้อมกับคิดในใจ (เกือบไปแล้วมั้ยหละ) หายใจด้วยความตื่นเต้นเบาๆ

“ถึงบ้านฉันแล้ว…ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ”

“ครับ”  “หลิว" ดนัยเรียกเพื่อหลิวหันมาอีกครั้ง "คะ" "ฝันดีนะครับ”

“ค่ะ ฝันดีเช่นกันนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ” หลิวกล่าวก่อนที่จะเปิดประตูรถและก้าวลงจากรถหลิวยืนโบกมือให้ดนัยที่กำลังจะขับรถกลับบ้านเขาไป