รอยแค้นแสนเสน่หา

รอยแค้นแสนเสน่หา

"แค่ฉันเอาเธอไปทิ้งไว้ข้างทาง พ่อถึงกับตบหน้าฉัน"

พีรทัชผลักร่างหญิงสาวให้ราบไปกับที่นอนนุ่ม ยึดแขนทั้งสองข้างของพิมลพัสไว้เหนือศีรษะ จ้องมองใบหน้านวลที่กำลังตกใจกับการกระทำของเขา ด้วยแรงโทสะที่อัดแน่นอยู่ในอก

"แล้วถ้าฉันข่มขืนเธอ ฉันอยากจะรู้นัก ว่าพ่อจะเอาปืนมายิงหัวฉันไหม"

ชายหนุ่มก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอขาวของคนใต้ร่าง ที่ดิ้นพล่านด้วยความตกใจและกลัวกับสิ่งที่กำลังเผชิญ มือหนาอีกข้างดึงกระชากเสื้อตัวสวยของหญิงสาวจนเม็ดกระดุมขาดหลุดร่วงออกมาจากตัวผ้า เผยให้เห็นบราสีขาวที่ปกปิดทรวงอกคู่งาม ชายหนุ่มกำลังโกรธจัดผสมกับสัมผัสที่แปลกใหม่จากเนื้อนวลใต้ร่าง แต่พีรทัชก็ไม่คิดจะผ่อนปลนความเจ็บปวดไปจากตัวเธอ หลงมัวเมาในความรู้สึกที่แฝงลึกอยู่ภายใต้จิตใจอันมืดบอด

"พี่กิตปล่อย!! อย่าทำกับวีแบบนี้ พี่กิตออกไปจากตัววีเดี๊ยวนี้นะ วีกลัว ฮือ ๆ"เสียงหวานที่ผสมไปกับเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาว ไม่ได้ทำให้สติฝ่ายดีของพีรทัชนั้นผุดขึ้นมาได้เลย เขาไม่ฟัง ไม่รับรู้อะไรรอบกายทั้งสิ้น ไม่ได้ยินแม้กระทั้ง เสียงเปิดประตูจากหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนสนิทของตน ที่รีบวิ่งถลาเข้ามาฉุดดึงตัวพีรทัชให้หลุดออกมาจากร่างของน้องสาวต่างสายเลือดของชายหนุ่ม

"ไอ้กิต หยุดนะ ปล่อยน้องวีเดี๊ยวนี้ ไอ้กิตตั้งสติหน่อย"มัทธราดึงร่างของเพื่อนชายด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี แต่ดึงเท่าไรก็ดึงตัวชายหนุ่มออกมาไม่ได้ พีรทัชกำลังโมโห เขาดึงแรงบุรุษเพศของตนที่มีออกมาใช้ทั้งหมด มีหรือหญิงสาวตัวเล็ก ๆ จะฉุดเขาได้

"พี่กิตปล่อยวีนะ พี่กิตวีขอร้อง"หญิงสาวที่ถูกพีรทัชกำลังใช้แรงข่มเหงอยู่นั้น ได้แต่ใช้สายตาขอความช่วยเหลือมองมาที่หญิงสาวผู้เข้ามาใหม่ ให้ช่วยหยุดพีรทัชได้เสียที ด้านมัทธราเมื่อใช้แรงฉุดดึงไม่ได้ เธอจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง

"ถ้าแกไม่หยุด แกต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แกต้องแต่งงานกับวี ผู้หญิงที่แกเกลียดมากที่สุด และอยากไล่ไปให้ไกลมากที่สุด"

โฉมงามราตรี