เรื่อง เสน่หาพรางร้าย
โปรย
“จำไว้ โลกนี้จะใจร้ายกับยอมากแค่ไหนก็ตาม พี่จะใจดีกับยอเองเชื่อพี่นะ” ประโยคแสนอบอุ่นของเขาทำให้เด็กสาวยกหัวใจให้ด้วยความเต็มใจ
“หึงใช่ไหมตอบมา” คราวนี้เขาก้มหน้ามาแทบติดแก้มเนียนแล้วก็ยิ้มแต่ไม่ทันไรมือเรียวก็ผลักเขาออกเบาๆแต่รองเท้าเจ้ากรรมเชือกที่ผูกดันหลุดทำให้ยอแสงสะดุดเชือกรองเท้าแล้วล้มไปด้านหน้าจนริมฝีปากปะทะแผ่นอกอุ่นๆจนได้
“คือ” ยอแสงทำตัวไม่ถูกเมื่อปะทะอกอุ่นแบบนั้น
“ยอ เจ็บไหม” เขาย่อตัวลงแล้วมองหน้าเด็กสาว คราวนี้แววตาที่เต็มไปด้วยความหมายบางอย่างทำให้กองทัพที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนมองด้วยความสนใจ
“ไม่เจ็บ”
“มองพี่แบบนี้พี่คิดนะ”
“มองอะไรคะ” ยอแสงเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
“มองแบบมีความหมายบางอย่าง บอกได้ไหมรู้สึกยังไงกับพี่”
“ก็ไม่ได้รู้สึก…”
ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แม้จะไม่ได้เมามากมายแต่ก็พอทำให้เขายับยั้งใจตัวเองไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มมาใกล้แล้วแตะริมฝีปากอุ่นสัมผัสริมฝีปากนิ่มเบาๆ
“อุ๊ย”
“จูบได้ไหม จองเอาไว้ก่อน” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉยแต่คนฟังแทบเป็นลมล้มพับเพราะนี่เป็นจูบแรกของชีวิตและตัวเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะทำแบบนี้แต่หัวใจเจ้ากรรมดันยอมให้เขาจูบได้ตามใจโดยไม่ได้ขัดข้อง
“อือ” ดวงตาคู่ใสมองเขาแล้วค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ มือแข็งแกร่งช้อนร่างเพรียวไปที่เตียงนอนเล้วโน้มตัวลงมาทับพร้อมกับระดมจูบอย่างอ่อนโยน ร่างเพรียวสั่นสะท้านและเบิกตาลุกโตเมื่อมืออุ่นๆเลื่อนไปมาบนเนินอกแล้วเลื่อนไปด้านหลังและกำลังปลดบางอย่าง สติที่หลุดลอยกลับมาอย่างรวดเร็วแต่ริมฝีปากอุ่นยังคงสำรวจโพรงปากหวานนุ่มด้วยความสิเนหา
“มะไม่ได้ค่ะ” ยอแสงลุกพรวดพราดอย่างรวดเร็วจนหน้าผากชนที่ปลายจมูกโด่ง
Guest
