ท่านพี่......เดี๋ยวข้าเลี้ยงท่านเอง

ชีวิตของนางเหตุใดถึงได้บัดซบเช่นนี้ ชาติก่อนถูกคนรักนอกใจไปนอนกับเพื่อนสนิท ชาตินี้จะมีสามีกับเขาทั้งคนสามีดันมานอนป่วยเป็นคนพิการไร้ความสามารถอยู่บนเตียง นอกจากจะมีสามีเป็นคนพิการแล้ว นางในชาตินี้ยังมีลูกน้อยวัยห้าขวบอีกหนึ่งคน 

ชีวิตของนางช่างบัดซบมาก ในเมื่อเธอตายมาแล้วครั้งหนึ่ง เธอจะตายครั้งที่สองก็คงไม่เป็นไร นางทนอยู่ในชีวิตเช่นนี้ไม่ได้ ขอตายดีกว่า ร่างบางหยิบมีดขึ้นมา 

"ฮือๆ ท่านแม่ ท่านแม่อยู่ไหน"เสียงร้องไห้ของเจ้าตัวน้อยทำให้นางหยุดชะงัก หันไปตามทิศทางของเสียงร้องไห้ของเจ้าตัวน้อยที่กำลังวิ่งหานาง 

"ท่านแม่"เจ้าก้อนแป้งที่วิ่งหามารดาไปทั่วจวน พอเห็นมารดานั่งอยู่หลังจวน รีบวิ่งเข้ามากอด 

"ท่านแม่ข้าหิวเหลือเกิน"เจียหลินมองเจ้าก้อนแป้งที่อยู่ในอ้อมกอดของนาง น้ำตาของนางถึงกับไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง และวางมีดลง บิดาก็นอนเป็นผักเน่าอยู่บนเตียง ถ้านางตายไป แล้วใครจะเลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยคนนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นนางจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายในทันที 

"หิวเหรอลูก มาเดี๋ยวแม่จะทำอาหารให้พวกเจ้ากิน" 

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจของรีดทุกคนด้วยนะคะ ส่วนนิยายเรื่องนี้ไรท์ได้แรงบันดาลใจจากพิพิธภัณฑ์ถ้วยตราไก่ที่ลำปาง สนุกไม่สนุกบอกกันได้น้า