หน้าไม่หวาน ส่วนปากไม่ต้องถาม หมาแน่นอน!
หญิงคนไหนก็อยากถูก ‘พี่เซฟ’ หรือกรกันต์ เชาวกรกุล ผู้ชายทรงแบด ๆ กร้าวใจ ว้ากใส่ทั้งนั้น
แต่เขามันคนช่างเลือก เลยเล็งเป้าใส่ยัยตัวจิ๋วคนเดียว
เมื่อตกเป็นเป้าหมายของคนขี้แกล้ง ชีวิตเด็กทุนอย่าง ‘พัดพารัดชา’ เลยลำบากยากแค้นขึ้น
คนทั่วไปราหูคงเข้าแค่ปีเดียว แต่ดูเธอสิ!
ราหูเข้ามาตั้งแต่ผูกคอซองจนโตเป็นสาวสะพรั่ง ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหมดเคราะห์หมดโศกสักที
แถมต้องรายงานตัวกันวันละสามเวลา เขางอน เธอก็ต้องง้อ
“พี่เซฟ ดุหนูหน่อย”
“ฮะ?!”
“ดุหน่อย ว้ากใส่เหมือนเมื่อก่อนน่ะ แต่อย่ายิ้มแบบนั้น อย่ามองหนูอย่างนี้นะ”
“อย่างไหน”
“มองหนูเหมือนหิว”
เออ! ก็หิวสิวะ อีกนิดจะจับปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้องละนะ
เอ...หรือจะแกล้งหนักไป
ยัยพัดพาเลยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว เซฟไม่ได้ประสงค์ร้าย แต่เซฟประสงค์รัก
โปรยแซ่บ ๆ
พัดพาใบ้กินไปเลย ถึงตอนที่จูบกัน กอดกัน นั่งตักเขา จะรับรู้ได้ถึงร่างกายส่วนนี้ แต่ดูไปแล้วก็คงจะปวดจริง ๆ มันพองตัวขึ้นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา
โธ่...เธอต้องไปล้างตากี่วันถึงจะลืมภาพนี้ได้!
‘เอ่อ ก็...ก็พี่เซฟนะ ที่ชวนหนูกลับห้องมาดูหนัง’
เซฟส่ายหน้าให้คนที่กระอ้อมกระแอ้มเถียง เอาแต่เสมองไปทางอื่น ทั้งที่ตัวตนของเขาจ่ออยู่ใกล้แค่ครึ่งช่วงแขน
‘ก็ดูหนังไง’
คราวนี้คนขี้สงสัยบังคับสายตาให้มองเฉพาะใบหน้าของเขา เพราะคำตอบแบบกำปั้นทุบดินไม่ทำให้เธอเข้าใจ
‘ไม่เห็นได้ดูเลย หนังอะไร’
‘หนังสดครับน้อง’
‘พี่เซฟ!’ มันน่าทุบให้ตายนัก รู้ว่าคนกำลังเขินก็ยิ่งแหย่ให้เขินอยู่นั่น
Guest
