Imprison จองจำ

Imprison จองจำ

ไคโร เหมรัชต์ กิจธาดา

เขาเติบโตและใช้ชีวิตอยู่ ตปท. เป็นส่วนใหญ่

พ่อแม่ของชายหนุ่มเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก และได้ทิ้งมรดกเอาไว้ในเมืองไทย เป็นที่ดินห้าพันไร่ ในจังหวัดเชียงราย

หลังจากกำพร้าพ่อแม่ เขาต้องอยู่ภายใต้ความดูแลของคนที่เขาเรียกว่า 'น้าสาว' มาโดยตลอด

ญา 'กิตติญา' น้าสาวบุญธรรม คนที่มารดาของเขารักเสมือนน้องสาวแท้ ๆ

ฉากหน้าที่แสดงต่อสังคม เหมรัชต์ และ กิตติญา คือน้าหลานที่สนิทชิดเชื้อ ร่วมกันสร้างอาณาจักร 'กิจธาดา' จนยิ่งใหญ่

แต่ภายใต้หน้ากากที่สวมเอาไว้ ทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน

กิตติญา 'จองจำ' เหมรัชต์ เอาไว้ด้วยคำว่า 'ผู้มีพระคุณ'

คำนี้กรอกใส่หูเขามาตลอดระยะเวลาสามสิบกว่าปี

ชายหนุ่มเติบโตมาท่ามกลางความรักที่แสนบิดเบี้ยว เขาไม่รู้ตัวเองเลยว่า นอกจาก 'รสสวาท' ที่กิตติญาปรนเปรอให้ หัวใจเขาต้องการอะไรมากกว่าเซ็กส์อันแสนร้อนแรงหรือไม่

เขาไม่รู้แม้กระทั่ง คิดกับ กิตติญา แบบไหน

วันหนึ่งชายหนุ่มได้กลับมาเมืองไทย เขาขี่ม้าเที่ยว สำรวจที่ดินแสนกว้างใหญ่ของตัวเอง เข้าไปในสวนแสนกว้างใหญ่ อุดมไปด้วยพืชผลหลากชนิด

เป็นเวลาเดียวกันที่ อีฟ 'นิสรินทร์' เข้ามาขโมยผลไม้และพืชผักในสวน เหตุผลเพียงเพราะต้องการเอาไปทำอาหารจุนเจือครอบครัว เลี้ยงดูพ่อแม่และน้อง ๆ อีกสองชีวิต น้องชายอายุ 10 ขวบ น้องสาวตัวน้อยมีอายุเพียงแค่ขวบเศษเท่านั้น

เพราะคำว่า 'ความจน' บีบบังคับให้เธอต้องทำ พ่อแม่หาเช้ากินค่ำ แต่ละวันแทบไม่มีเงินพอจะซื้อกับข้าวมาเลี้ยงดูคนถึงห้าชีวิต

และเป็นจุดเริ่มต้นทำให้ เหมรัชต์ และ นิสรินทร์ ได้พบกันเป็นครั้งแรก

เมื่อเขาจับได้ว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาขโมยทรัพย์สินในที่ดินอันเป็นกรรมสิทธิ์ของเขา

เหมรัชต์ ผู้ไร้ซึ่งความเมตตาปราณีต่อใคร ชายหนุ่มที่แสนเย่อหยิ่งจองหอง เขาจึงไม่ยอมปล่อยให้คนขี้ขโมยลอยนวลไปง่าย ๆ แน่นอน

+++++++

ฝากเรื่องที่กำลังวางขาย จิ้มเลยจ้า

https://shorturl.asia/0fRCm

Finally i met you เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

ดานิกาเม้มปากแน่น มองใบหน้าซ่อนความร้ายด้วยแววตาสั่นระริก

ใคร ๆ ก็บอกเขาเลวเสมอต้นเสมอปลาย นั่นไม่ใช่คำพูดเกินเลย เธอได้สัมผัสมาหลายครั้งแล้ว

"ถอดเสื้อผ้าของเธอซะ แล้วคลานเข่าเข้ามาหาฉัน อ้อนวอนฉันด้วยเรือนร่างของเธอ"

"พี่คีย์ สารเลวที่สุด! เราเป็นพี่น้องกันนะคะ"

"ฉันไม่สน ไม่เคยนับเธอเป็นญาติ"

ชายหนุ่มเอนกายพิงเดย์เบด สองแขนยกขึ้นพาดบนพนักพิง ใบหน้าหล่อเหลาเงยซบกับพนักนุ่ม ๆ อยู่ในท่าที่แสนผ่อนคลาย

"ทำให้ฉันพอใจ แล้วเราค่อยมาคุยกัน"

น้ำเสียงที่เอ่ยมาแสนทุ้มนุ่ม หากแต่มันแฝงไว้ด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้ดานิกาขนลุกเกรียวไปทั้งกาย

เธอยืนนิ่ง ข่มใจ สองมือที่กำเข้าหากันชื้นไปด้วยเหงื่อ ความรู้สึกสองอย่างกำลังตีกัน ระหว่างหันหลังเดินกลับไป หรือทำให้เขาพอใจ เพื่อที่จะได้มาซึ่งโปรเจกต์ที่ต้องการ

​