ฟู่หลางน้อยผู้น่ารัก

หลู่กู๋ แต่งงานในนามของพี่ชายของเขาและแต่งงานกับนักล่าที่ดุร้ายในหมู่บ้านชิงซี ไม่ว่าเขาจะทำดีแค่ไหน ภายใต้การเฆี่ยนตี เขายังคงถูกวางบนเก้าอี้เสลี่ยง

ครอบครัวเสิ่นจะยอมแพ้ในการแต่งงานกับสิ่งที่ไร้สาระได้อย่างไร หลังจากการต่อสู้ที่วุ่นวาย หลู่กู๋ ถูกพากลับไปที่ตระกูลเสิ่นเขาพร้อมที่จะสั่นสะท้านและแสวงหาชีวิต

ใครจะรู้ว่าวันหลังการแต่งงานนั้นลำบากน้อยกว่าที่เขาคิดไว้มาก เขาสามารถอิ่มท้องได้โดยไม่ต้องถูกทุบตี เสิ่นเสวียนชิงยังซื้อไก่และลูกเป็ดให้เขาด้วย และสร้างรั้วในสวนหลังบ้านเพื่อเลี้ยงไก่และเป็ดให้เขา หลู่กู๋นั่งยองๆ ในสวนหลังบ้านสัมผัสไก่และเป็ด หลังจากความตื่นตระหนก เขาก็เต็มไปด้วยความสุข เสิ่นเสวียนชิง กล่าวว่าทั้งหมดนี้เป็นของเขา

เสิ่นเสวียนชิงที่กำลังจะออกไปล่าสัตว์ถูก หลู่กู๋หยุดอย่างเขินอายจับมุมเสื้อผ้าของเขา เขาเห็นฟู่หลางตัวน้อยของเขาแสดงรอยยิ้มสั้น ๆ อย่างเขินอาย ยื่นถุงขนมแป้งละเอียดถุงเล็ก ๆ โดยบอกว่ามันเป็นอาหารสำหรับเขาที่จะขึ้นไปบนภูเขา

เสิ่นเสวียนชิงกำลังแทะแป้งทอดบนภูเขาอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่ในใจเขาคิดว่าฟู่หลางตัวเล็กนั้นเก่งและขยัน เขาดูดีเมื่อเขายิ้ม แต่เขาผอมเกินไป

ปล. เป็นนิยายที่เข้าไปอ่านแล้วชอบ จึงแปลเล่นๆเอาไว้อ่าน ไม่ใช่นักแปลอาชีพ ไม่ได้เก่งภาษา ใช้googleแปล 

ขออย่าให้ทุกคนคาดหวังความลื่นไหล สำนวนทางภาษา เกินไป

ขอบคุณค่ะ