พายุพ่ายตะวัน(Mpreg)

พายุ ลูกคนรวย หัวหน้าแก๊งค์ป่วนประจำโรงเรียนที่เหล่าคุณครูและฝ่ายปกครองต่างเข็ดขยาดเพราะมันดันก่อเรื่องไม่เว้นวันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะอำนาจบารมีของพ่อมันหนุนหลังอยู่

“จารย์ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ เที่ยววิ่งเต้นไล่ตามจับผมเนี่ย” พายุยกขาขึ้นมาไขว่ห้างเอนหลังลงบนพนักพิงนุ่ม ก่อนจะดีด ตัวกลับมาใช้สองแขนเรียวยาวค้ำข้อศอกลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับหัวหน้าฝ่ายปกครองโดยฝ่ามืออยู่ในระดับเดียวกับปลางคาง “ขี่รถแว๊นตามดิ จะได้ทุ่นแรงลงบ้าง”

“…” อาจารย์ฝ่ายปกครองถอนหายใจแรง ๆ เฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยหน่ายเอือมระอากับไอ้พ่อคนนี้เต็มที

ถ้าไม่ติดว่าคุณพ่อของพายุคือผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียนเขาคงไม่มีหน้ามานั่งต่อปากต่อคำสบายใจเฉิบอยู่ในห้องปกครองรอบที่ร้อยหรอก

เพี๊ยะ!!! ฝ่ามือคุณธาราเทพฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายคนเล็กอย่างแรงจนเลือดกลบมุมปาก

“พ่อ…” ตั้งแต่จำความได้ไม่ว่าเขาจะก่อเรื่องก่อราวไว้มากมายขนาดไหน ทว่าคุณธาราเทพผู้เป็นบิดาก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับเขาสักครั้ง

แต่เป็นเพราะไอ้หมอนั่นคนเดียว!! ไอ้สารวัตรนักเรียนห้องมอหกทับหนึ่งที่ดันทำตัวจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง คาบข่าวไปฟ้องอาจารย์ฝ่ายปกครองจนได้

แม่งคอยดูเถอะ กูจะยกพวกไปตีแม่ง! หน้ายับกลับบ้านซุกหว่างขาแม่แทบไม่ทัน

“ฉันเหลืออดกับแกเต็มทีแล้วไอ้พายุ!! ฉันไม่เคยว่าอะไรเลยนะต่อให้แกจะโดดเรียนหรือเกเรสักแค่ไหน แล้วทำไมแกต้องไปยุ่งกับยาเสพติด!!! ไอ้ลูกไม่รักดี อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยเห็นแก่หน้าตาของฉันที่ต้องถ่อไปห้องปกครองทุกอาทิตย์ด้วยเถอะ” คุณธาราเทพไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหนแล้วเหมือนกันที่ไอ้ลูกชายมันทำงามไส้ไว้ซะขนาดนี้ “ดูตัวอย่างพี่แกบ้าง รายนั้นเขาไม่เคยทำให้ฉันกลุ้มใจผิดหวังเลยสักครั้ง ตอนนี้ยังไงล่ะสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้สำเร็จ ส่วนแก!! แกเนี่ย เคยทำอะไรให้ฉันภาคภูมิใจบ้าง”

เขาใช้ปลายนิ้วจิ้มลงบนหน้าผากของลูกชายคนเล็กอย่างเหลืออด

“เชี่ย เหยดแม่ มันคนละคนกันครับพ่อ มาเรียนเองเอาไหมไอ้สัส กูเหนื่อยจะเป็นลูกมึงแล้วว่ะ” พายุกลืนประโยคเหล่านี้ลงคอทำเพียงพยักหน้าสองสามครั้งแล้วเดินกระแทกไหล่ขึ้นกลับไปชั้นบนของบ้าน

…

ตะวัน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกทับหนึ่ง หัวหน้าฝ่ายสารวัตรนักเรียนที่คอยทำหน้าที่สอดส่องดูแลความเรียบร้อยอย่างสุดความสามารถ แต่ดันไปสร้างความรำคาญใจรกลูกหูลูกตาใครอีกคนเข้า หลังจากนั้นจึงทำให้ชีวิตของเขาไม่สงบสุขอีกเลย

“ถ้ามึงไม่ชอบขี้หน้ากูขนาดนี้ ก็ต่างคนต่างอยู่สิวะ จะมาตามรังควานกันอีกทำไม ประสาทแดกเหรอไง” ตะวันตะคอกใส่หน้าไอ้รูปหล่อพ่อรวย แต่ทำเฮงซวยสุดเหวี่ยงอย่างแรงด้วยความโมโห

“มึงหลงตัวเองหรือเปล่า สารรูปแทบดูไม่ได้แบบมึงมีอะไรเย้ายวนใจให้กูต้องเดินตามต้อย ๆ” ว่าแล้วก็หยิบบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาสูบต่อหน้าสารวัตรนักเรียนหน้าตาเฉย

“งั้นก็ไสหัวไปสิ!”

“คิดว่าตัวเองน่ากลัวมากเลยหรือไง ถึงได้ทำหน้าทำตาถลนแบบนี้! อ้อ! และที่สำคัญกูจะเตือนความจำให้ เผื่อโรคอัลไซเมอร์ ที่กูต้องมาติดแหง๊กอยู่กับมึงเนี่ย ก็เพราะความจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่องของมึงไม่ใช่เหรอ คxย” เขาสบถด่าด้วยน้ำเสียงหยาบโลน

ตะวันมองหน้าพายุอีกครั้งด้วยความเอือมระอา เขาอยากจะลาออกจากตำแหน่งสารวัตรนักเรียนและออกจากโรงเรียนนี้ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป หลังจากที่พายุโดนพักการเรียนหนึ่งสัปดาห์เพราะข้อหามั่วสุมสารเสพติดในสถานที่ราชการโดยสถานภาพยังคงเป็นนักเรียน แนวโน้มของเขาแต่ละวิชาถึงเส้นยาแดงผ่าแปด ศูนย์ รอ มอสอ มอผอ

อาจารย์สายสมรและอาจารย์วิสุทธ์คุณครูฝ่ายปกครอง รวมถึงคุณธาราเทพบิดาของอีกฝ่ายร้องขอให้เขาซึ่งมีผลการเรียนเป็นอันดับหนึ่งของระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกคอยดูแล เคี่ยวกรำไอ้หมอนี่ให้เป็นผู้เป็นคนและจบไปพร้อม ๆ กัน

แม่งเอ้ย!! นรกชัด ๆ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อคุณธาราเทพผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียนยื่นข้อเสนอหากเขาสามารถทำให้ไอ้พายุกลับมาเป็นผู้เป็นคน เรียนจบชั้นมอหก เขาก็จะได้ทุนเรียนต่อจนจบปริญญาตรีโดยไม่ต้องพึ่งพาเงินพ่อแม่สักบาทเดียว

ฐานะทางบ้านแม้ไม่ได้อับจนหนทางถึงขั้นไม่สามารถส่งเสียลูกชายคนเดียวให้เรียนจบปริญญาตรี แต่ก็ใช่ว่าจะร่ำรวยมีเงินล้นฟ้า ทุกวันนี้ทำงานหาเช้ากินค่ำ เหน็ดเหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็น สิ่งใดที่คิดว่าจะช่วยแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ลงได้บ้างเขาก็ยินยินดีทำ

แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า…ยิ่งใกล้ชิดเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหลงเสน่ห์ไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ทำตัวเละเทะแทบไม่มีอะไรดีคนนี้ไปโดยปริยาย จนคืนหนึ่งเผลอตัวเผลอใจด้วยฤทธิ์ของสุราเมไรดันได้เสียกันถึงรุ่งเช้า!!!

สิ่งที่น่ากังวลนั้นนั่นก็คือ!! เขาเป็นเพศชายที่มีลักษณะพิเศษ!! หนึ่งในสิบล้านถึงจะหาเจอสักคน ร่างกายของเขาแม้นเป็นชาย มีไอ้จ้อน แต่สามารถสืบพันธุ์มีลูกได้!!!!!