จิ๊กกก!ๆๆๆ
จิ๊กจั๊ก จิ๊กจั๊ก จิ๊กจั๊ก
เสียงจิ้งจกจากที่หลบซุกอยู่บนเพดานตรงจุดไหนสักแห่งหนึ่งร้องขึ้นขณะที่ สักวากำลังจะเดินเข้าไปด้านในของสำนักงานใหญ่ที่เขากำลังจะเข้าไปอยู่นั้น
“อะไรกันปกติเข้ามีแต่จิ้งจกทักเวลาจะออก แต่นี่จิ้งจกพวกนี้ดันมาทักตอนกำลังจะเข้าไป บ้ารึเปล่าวะไอ้จิ้งจกพวกนี้หรือว่าปากว่างมากก็เลยแหกปากร้องแก้เซ็ง?”
หนุ่มฉกรรจ์บ่นพึมพำขณะที่ใช้สายตากวาดมองขึ้นไปด้านบนเพดานของสถานที่แห่งเพื่อค้นหาที่มาของเสียง
“มีอะไรหรือคะคุณสักวา?”
ทรวงสุดาเลิกคิ้วก้มหน้าหน่อยหนึ่งแล้วมองลอดแว่นตามายังเขาถามอย่างสงสัย
“เปล่าครับ”
คนถูกถามสั่นหน้าปฏิเสธตามความเคยชินของปากมากกว่าก่อนที่จะว่าความจริงออกมา
“พอดีผมได้ยินเสียงจิ้งจกร้อง”
“จิ้งจก”
สาวใหญ่ทวนคำ ก่อนที่จะตอบโต้เสียงฉงน
“หูฝาดหรือเปล่าคุณ ฉันนั่งอยู่ตั้งนมตั้งนานไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย”
“ไม่ได้ยินหรือครับ?”
“ใช่ค่ะ”
“ช่างเถอะครับ!”
สักวาตัดบทเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วหนังสือแนะนำตัวที่จะให้ผมนำไปให้ผู้จัดการอาคารที่ผมจะต้องไปทำงานด้วยล่ะครับ”
“นี่ค่ะ”
บอกพร้อมกับยื่นซองขาวซึ่งด้านในมีเอกสารจดหมายแนะนำตัวอยู่ภายในนั้นอีกที สักวายิ้มรับพร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วพูดเพิ่มเติม
“ผมไปเลยนะครับ”
“ไปทำไมล่ะเลย ไปที่อาคารสนทยาคอมเพล็กซ์สิคุณ”
อีกฝ่ายบอกน้ำเสียงเข้มสีหน้าเฉยๆ ทั้งที่ฟังดูแล้วเป็นการเอ่ยแบบพูดทำนองเล่นหัวมากกว่า แต่พอสักวามองหน้าอีกฝ่ายทำสีหน้าเฉยเมยราวกับไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาเสียหยั่งงั้นแหละ
“แปลกพูดกวนแล้วทำเฉย”
Guest
