สุดแค้นแสนเจ็บ
(ภาคต่อ หวงแหนแสนรัก)
เรื่องนี้ไม่ดราม่า มีแต่เรื่องอย่างว่าให้ฟินสุด ๆ
เน้นความฟิน ไม่เน้นความสมจริง
มารู้จักพระเอกคลั่งรักของโมกันเถอะค่า ทุกคนขาาาา
คำโปรย...
“กับการที่เธอหอบลูกหนี ไม่คิดว่าตัวเองเล่นแรงไปหน่อยเหรอ ย้ำนะว่าที่หอบไปตกระกำลำบาก...ในท้องของเธอมีหัวใจตั้งสองดวงเชียว ให้ย้ำอีกไหมว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องยังไงกับเด็กสองคนนั้น ทำไมจะให้ย้ำกับอะไรแบบนี้ไม่เข้าใจเลย”
เมลดาเงียบ หลุบมองก้มต่ำไม่ยอมสบตาคนหน้านิ่งที่สูงกว่าจ้องเธอด้วยความโกรธปนเป็นห่วง
“ถ้าก้าวขาเดินหนีฉันไปอีกก้าวเดียว ฉันจะแทงเธอให้จมเตียงเลยคอยดู!”
ใบหน้าของคนที่จะก้าวขาไปร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อ ๆ แล้วก็ยังยืนนิ่งไม่แม้แต่จะขยับ เธอรู้ว่าเขาทำจริง ๆ ไม่เคยขู่เลยสักครั้งตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา
“เธอคงรู้นะ ว่าสิ่งที่ฉันจะแทงเข้าไป มันไม่ใช่มีด”
---------
“ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า” เขาเตือนด้วยความหวังดี “นอนเฉย ๆ ฉันจะจัดการเธอเอง”
“จะฆ่าเมเหรอคะ”
“ใช่ ฆ่าให้ตายแล้วไปเกิดบนสวรรค์ชั้นหกสิบเก้า”
“คุณเต”
“หรือไม่เคย” เขายั่ว มองคนที่เม้มปากไม่ยอมพูด
----------
ตัวอย่าง...
“ทำไมต้องเดินไปที่เตียง” เมลดาโพล่งถามออกมาทันที
“หรือจะเอาที่ระเบียงล่ะ? ” เขาก้มหน้าถาม แต่ไม่ได้หยุดฝีเท้า ก้าวขาจนไปถึงเตียงนอนก็วางเมลดาลงอย่างนุ่มนวลจนมั่นใจว่าเธอปลอดภัยดีก็ยืนเต็มความสูง มือข้างขวา ข้างซ้ายยกขึ้นมาสลับกันปลดกระดุมข้อมือ
“เมท้องแก่ขนาดนี้คุณยังจะรังแกเชียวเหรอคะ”
“รังแก? เธอให้นิยามการมอบความสุขของฉันเป็นคำนั้นได้ยังไง ถ้าทำอย่างนั้นจริงเธอไม่ได้มานั่งค้อนหน้าคว่ำอย่างนี้หรอกเม แล้วก็ไม่ได้มาปากดีใส่ฉันด้วย”
เขาร่ายยาว จนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวถึงเม็ดสุดท้าย เปิดสาบเสื้อเล็กน้อยหรี่ตาให้แคบลงมองเมลดาที่เชิดหน้าตามฉบับของเธอ
“อีกสองวันจะต้องกลับสิงคโปร์นะ ฉันต้องไปบ่อน”
“ไปเถอะค่ะ เมจะอยู่กับลูกของเม น้องโมจิกับมิริน”
“สักเสี้ยวตัวอักษรก็ไม่มีของพ่อเลยนะ” เตโชบ่นทำหน้าไม่พอใจ เดินเข้าไปอาบน้ำ “อย่าคิดหนีนะ บอกก่อนเพราะเธอจะเหนื่อยเปล่าน่ะ”
“อย่าคิดว่าเมจะไม่หาทางอีก”
“งั้นก็อย่าคิดว่าเธอจะรอดพ้นสายตาฉันไปได้”
“คอยดู”
“ดูอยู่แล้ว มานี่ ดื้อนักก็มาพยศให้สาแก่ใจเดี๋ยวนี้เลย”
------------
เข้ามาแล้ว ฝากกดหัวใจ กดเข้าชั้น กดติดตามด้วยน้าาา
อ้อน ๆ
E-BOOK มา 1 มีนาคม 66 นะคะ
รักสุด ๆ
จากโมริน
Guest
