กลิ่นไอรักร้าย

“ไร่โน้นเขาปลูกอะไรเหรอแม่ เห็นมีหลายอย่าง คนเยอะแยะไปหมด” 

จำปีเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปตามสายตาของลูก 

“ที่เห็นไกลๆ เขาทำไร่ข้าวโพด ถัดมาสงสัยเป็นมัน” 

“แล้วตรงนี้ล่ะ ที่ติดกับที่ของเรา เขาเว้นเอาไว้ทำไม” 

“ว่าจะเอาไว้รวมกับไร่นี้นี่แหละ แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อทีหลัง” 

คำตอบจากเสียงทุ้มๆ คุ้นหูทำให้คนถามหันขวับกลับไปมอง แล้วก็ต้องหน้าร้อนผ่าวตึงเปรี๊ยะเมื่อพบกับเจ้าของร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำ ยืนจังก้าอยู่อีกด้านหนึ่งของลำธาร ซึ่งไม่รู้ว่าเขาเดินมาจากทางไหนและตั้งแต่เมื่อไร 

“ฉันไม่ขาย” นิลินตอบพลางเชิดหน้า 

------------------------------ 

“พี่รักลิน ต่อให้ลินเกลียดพี่ พี่ก็ยังรัก” เขากระซิบพร้อมกับยกใบหน้าของตนขึ้นจูบลงบนนวลแก้มนุ่มที่มีหยาดน้ำตาไหลริน  

“ถ้ารักกันจริง ก็ต้องเสียสละได้ พี่คมน์ปล่อยลินเถอะนะ” 

พยายามหว่านล้อมด้วยการเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่คมน์รู้ดีกว่านั้น เขาไม่อาจทนได้หากหล่อนต้องเป็นของใครคนอื่น โดยเฉพาะมาโนช 

“พี่รักลินจริง รักและต้องการ นิยามของคนอื่นอาจเป็นอย่างที่ลินพูดมา แต่ไม่ใช่กับพี่ เพราะรักของพี่คือต้องได้ ไม่ใช่เสียสละ”