ส่วนหล่อน...มีเงาลางๆ ของเจ้าของคำพูดน้อยคำแต่การกระทำมากมายอยู่ในใจ ทุกครั้งที่หล่อนมองหา เขาจะยืนอยู่ในสายตา ทุกครั้งที่มีทุกข์ เขาจะคอยบรรเทา ทุกครั้งที่มีปัญหา เขาจะช่วยแก้ไข ไม่เคยมีคำพูดหวานๆ แต่สิ่งที่เขาทำ สายตาที่เขามองบ่งบอกความอาทรห่วงหา
ทว่า...ทำไมกวนประสาทนักก็ไม่รู้
“ขอบคุณมากนะคะ ตาปลั่งกับยายจันทร์ฟองบอกว่าคุณเชนไปพูดท่าไหนไม่รู้คุณปาลยอมให้สร้างบ้านใหม่ คืนเฟอร์นิเจอร์มาหลายชิ้น แถมยังฝากเงินมาให้ลักษณ์เป็นค่าวัสดุตั้งหมื่นหนึ่งแน่ะ”
“ก็แค่สงสารตาปลั่งกับยายจันทร์ฟอง สองคนนั้นต้องลำบากตอนแก่เพราะคุณไปแย่งบ้านเขาอยู่ เงินนั่น...ผมก็แค่บอกสามีคุณว่าถ้าไม่จ่ายค่าวัสดุ ผมจะเลาะฝากับหลังคาบ้านเขามาสร้างบ้านให้คุณ ส่วนเฟอร์นิเจอร์มันก็ของๆ คุณแท้ๆ ผมแค่ส่งคนไปยกออกมา ก็ไม่เห็นมีใครกล้าว่าอะไรนี่”
“แต่ที่นอนของฉันคุณไม่ได้ยกมาด้วย เพราะรู้ว่าฉันรังเกียจที่จะใช้...เอ่อ...ที่นอนร่วมกับคนอื่นใช่ไหมคะ”
“เพราะที่นอนอันนั้นไม่คู่ควรกับคุณต่างหาก” เขาตอบขณะสบตาเน้นย้ำ แต่พอเห็นหล่อนน้ำตาปริ่มก็เอ่ยต่อหน้าตายและน่าตบ “แล้วก็เพราะว่าผมดันทำเกินหน้าที่ แอบไปสั่งเตียงกับที่นอนใหม่ให้คุณ ขืนเอาอันเก่ากลับมาผมก็ต้องจ่ายค่าของใหม่อ่วมสิคุณ”
“บ้านหลังนี้เสร็จลงด้วยน้ำพักน้ำแรงของคุณกับลูกน้องแท้ๆ ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณอย่างไรดี”
“ไม่ยากนี่ครับ ผมขอแค่ข้าวก้นหม้อกับกับข้าวที่เหลือจากมื้อเย็นทุกวันไม่เว้นวันหยุด กับช่วยอนุญาตให้จอดรถข้างบ้านคุณฟรีไม่คิดค่าเช่าก็พอ ตรงนี้มันมีร่มไม้ จอดทั้งวันก็ไม่ร้อน”
“ได้สิคะ แต่บ้านพักคนงานก็สร้างใกล้เสร็จแล้ว ไม่คิดจะสร้างบ้านพักหัวหน้าคนงาน ไม่อยากมีบ้านเป็นของตัวเองบ้างหรือคะ คุณปาลน่าจะกันงบไว้ให้แล้ว”
“บ้านฟรีแต่มื้อเย็นไม่ฟรี สู้ผูกเปลนอนในรถแล้วเดินไม่กี่ก้าวไปกินอาหารที่บ้านคุณทุกเย็นดีกว่า”
ผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องการอะไรมากกว่าการได้รู้และมั่นใจว่ามีคนใส่ใจไยดี ที่พูดมารู้แหละว่าเป็นห่วง อยากเห็นหน้า อยากมานอนเฝ้า อยากมากินข้าวด้วยทุกวัน ถ้าลดความกวนลงอีกนิดก็คงจะฟังแล้วใจฟู ไม่คันหูคันใจ พานให้คันมืออยากจะฟาดต้นแขนแกร่งแรงๆ สักป้าบ
**ย้อนยุคประมาณช่วง 2513-2525
Guest
