นิยายเรื่องนี้เป็นรุ่นลูกของ วิวาห์ลวง บ่วงซาตาน ค่า แต่อ่านแยกกันรู้เรื่องแน่นนอนค่ะ
“เอ่อ แพมมีเรื่องจะคุยกับพี่ไม้น่ะค่ะ” เธอเกริ่น “แพมขอบคะ...” ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยขอบคุณอย่างที่ตั้งใจ ร่างใหญ่ก็ผุดลุกขึ้น กระตุกยิ้มมุมปาก
“หาคนมานอนด้วยไม่ได้หรือไง ถึงได้มาเสนอตัวให้พี่ถึงนี่” อนาวรรธน์ทักทายด้วยถ้อยคำแสนเหยียดหยาม
พริมาตัวชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ใบหน้าเล็กเจ็บแปลบราวกับโดนเขาตบป้าบเข้าตรงแก้มจนเกิดรอยแดงขึ้น ก้อนแข็งๆ ขึ้นมาจุกตรงลำคอสวยจนตีบตันไปหมด
ช่างน่าแปลกที่เธอยังรู้สึกเจ็บปวดกับถ้อยคำของเขา ทั้งๆ ที่น่าจะชินชากับมันได้แล้ว
“เปล่าหรอกค่ะ คนจะนอนกับแพมมีมากจนเลือกไม่หวาดไม่ไหว แต่แพมอยากกลับมาลองชิมน้ำพริกถ้วยเก่าบ้าง ว่ารสชาติมันยังแซ่บปากอย่างที่เคยมั้ย”
แต่นักแสดงอย่างเธอ ก็เลือกจะตอกกลับไปอย่างเจ็บแสบไม่แพ้กัน ใบหน้าหวานเชิดขึ้นไม่สะทกสะท้านต่อคำที่ได้ยิน
ความตั้งใจที่จะกล่าวขอบคุณเขาพังทลายดังครืน ร่างเล็กหันหลังกลับ เดินไปคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้ว สาวเท้าไปยังประตู
ในเมื่อเขาไม่ต้อนรับ ก็ไม่รู้จะอยู่ให้รกลูกหูลูกตาเขาไปทำไม
แต่ไม่รู้เพราะท่อนขาแกร่งของเขายาวหรือเขาหายตัวได้ เพียงแค่อึดใจเดียว ร่างใหญ่ก็พุ่งมายืนดักตรงหน้าร่างเล็ก ยืนจังก้าขวางหน้าเธอไม่ต่างกับกำแพงใหญ่ๆ
“อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ ไหนว่าอยากลองน้ำพริกถ้วยเก่าไง”
อนาวรรธน์เค้นเสียงถามด้วยน้ำเสียงเย้าหยอก หากอารมณ์ข้างในเดือดปุดๆ มันเดือดดาลมาตั้งแต่เมื่อคืนด้วยมั้ง
“ไม่แล้วค่ะ แพมเปลี่ยนใจแล้ว เบื่อน้ำพริกถ้วยเก่า” เธอบอกปัด เย้ยสำทับไปด้วย ก่อนเดินเบี่ยงตัวไปอีกทาง รีบออกจากห้องไปดีกว่า
ทว่าร่างใหญ่ก็ย้ายตัวมายืนขวางเธอไว้อีกครา หน้าตาเขาก็ถมึงทึงเหมือนยักษ์มากกว่าคน
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็มาออกกำลังทบทวนความหลังกันหน่อยดีกว่า”
หัวใจพริมาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบเบี่ยงตัวหนีร่างใหญ่ คว้ามือไปเปิดประตูห้องที่อยู่ห่างไปแค่มือเอื้อม แล้วจะวิ่งหนีเขาไปให้เร็วที่สุด
เพราะพี่ไม้ในยามนี้ ดูน่ากลัวเหลือเกิน
ทว่าเธอก็ทำได้เพียงแค่คิด ชายหนุ่มโอบแขนของเขารอบเอวเล็ก แล้วยกเธอขึ้นอุ้มจนตัวลอย ร่างเล็กก็โดนโยนกลับไปนั่งอยู่บนโซฟาสีขาวที่เธอนั่งรอเขาจนรากเกือบจะงอกไปเมื่อสักครู่
“พะ พี่ไม้จะทำอะไรน่ะ ปล่อยแพมนะ” เสียงหวานตื่นตระหนก
ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง เมื่อเห็นเขารูดเนกไทออกจากลำคอแกร่ง พร้อมๆ กับค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาแพงลิบนั่นทีละเม็ดๆ แล้วถอดทิ้งไปกองบนพื้น
“มาลองน้ำพริกถ้วยเก่าสักน้ำสองน้ำจะเป็นไรไป คนมันเคยๆ กัน” เสียงเชื้อชวนแหบพร่า ดวงตาสีนิลคมกริบมีดวงไฟพิศวาสลุกโพลงอยู่
อนาวรรธน์ อัครศกุลไพศาล (ลูกไม้) ลูกชายคนเล็กของคุณกลางสุดหล่อ พ่อว่าหล่อแล้ว ลูกยิ่งหล่อหนักเข้าไปอีก
พริมา จิระวงศ์ (แพม) นางร้ายคนสวยทรงเสน่ห์ มีหัวใจให้พี่ไม้คนเดียวเท่านั้น
ฝากผลงานด้วยนะคะ เจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ
Guest
