บ้านไร่...ปลายฟ้า

เมื่อไหร่ก็ตามที่ฝนเริ่มลงเม็ด เสียงหยดน้ำตกกระทบใบไม้สีเขียวกลายเป็นเสียงเพลงขับกล่อม กลิ่นดินที่ลอยล่องจากพื้นช่างหอมหวลยิ่งกว่ากลิ่นดอกไม้ ลมพัดไอเย็นและละอองฝนปลิดปลิวว่อนไปทั่ว “ปลายฟ้า” ยืนนิ่งสัมผัสกับฝนแรกของปี เขาก็เป็นเช่นเดียวกับต้นไม้พวกนั้นในไร่ที่รอคอยการมาของสายฝน สายฝนที่นำพาความชุ่มชื่นมาเยือนที่แห่งนี้อีกครั้ง

…. “ไร่อรุณรัตน์”....

แม้จะยังไม่ค่ำดีแต่วันที่เมฆหมอกหอบเอาหยาดฝนมาปกคลุมผืนป่าและไร่แห่งนี้ ทำให้เวลาบ่ายอ่อนๆดูราวกับพระอาทิตย์ได้คล้อยลับขอบฟ้าไปแล้ว ฝนที่ตกหนักตลอดช่วงบ่ายทำให้ทางในไร่เป็นกลายเป็นแอ่งน้ำและโคลนตมจนทำให้การเดินทางด้วยรถจักรยานสองล้อเป็นไปด้วยความลำบาก กว่าที่ปลายฟ้าจะกลับมาถึงเรือนใหญ่ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มวัยย่างยี่สิบต้นๆจอดรถจักรยานไว้ข้างล่างก่อนเดินขึ้นบันไดไม้มาบนโถงชั้นบน แม้ฝนจะหยุดตกไปแล้วแต่ละอองหยดน้ำที่เกาะตามไรผมของเขายังคงไหลลู่ผ่านเนินแก้มละเอียดใสผ่านริมฝีปากหยักบางนุ่มสีชมพูอ่อนก่อนตกลงบนพื้นไม้ระแนงใหญ่ เขาถอดรองเท้าก่อนเดินเข้ามาด้านใน

“ตายแล้ว! คุณปลายทำไมเปียกปอน เลอะเทอะอย่างนั้นล่ะคะ” เสียงป้าชื่นร้องออกมาเมื่อเห็นสภาพของเขา

“ฝกตกแล้วนะะป้าชื่น”

“รู้แล้วค่ะคุณปลาย แต่เปียกอย่างนี้รีบไปอาบน้ำล้างตัวก่อนจะไม่สบายดีกว่านะคะ คุณท่านถามหาด้วย คุณหนูก็รีบหน่อยนะคะ”

“บอกกี่ครั้งแล้วป้าชื่น ว่าปลายไม่ใช่คุณหนู อย่าเรียกปลายแบบนั้นอีก”

“ก็แหม คุณจอมไม่อยู่ไม่มีใครให้เรียกคุณหนูนี่คะ”

“ปลายไปแล้วดีกว่า เดี๋ยวคุณย่าเอ็ดเอา”

ปลายฟ้าเดินอ้อมมาด้านหลังของตัวเรือน ห้องของเขาอยู่ด้านหลังของโถงใหญ่ ห้องที่เล็กไม่ได้มีของมากมายหรือการตกแต่งพิเศษ ผ้าม่านสีขาวริมหน้าต่างปลิวเอื่อยตามแรงลมที่ยังคงพัดเรื่อยๆ เขาเปลี่ยนชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงผ้าย้อม ปลายกำลังง่วนกับการเช็ดผมให้แห้งจนสุดท้ายก็ถอดใจยอมออกจากห้องแม้ผมยังหมาดอยู่

ภายในโถงกลางลมพัดโกรกแรงกว่าห้องของเขาเรือนไม้ขนาดใหญ่กว้างขวาง หน้าต่างบานโตตั้งในทิศที่พระอาทิตย์ขึ้นยามเช้า หากมองออกไปไกลจะเห็นภูเขาสีเขียวตั้งสลับไปมา แต่ในยามใกล้พลบค่ำเช่นนี้พระจันทร์กำลังเปล่งแสงร่วมกับหมู่ดาว ปลายเดินย่องมาจนถึงร่างหญิงวัยหกสิบกว่าที่โซฟาสีครีมในโถงรับแขก

“คุณย่าครับจะให้ปลายตั้งสำรับเลยไหมครับ” เขานั่งลงกับพื้นพลางยื่นมือไปสะกิดบนหน้าตักย่าเล็ก เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้ว

“ไปเตร็ดเตร่ที่ไหนมาล่ะตัวดี ย่าให้คนไปตามตั้งนานสองนาน”

“ปลายเข้าไร่มาครับ ฝนตกใหญ่เลย คนงานกำลังเตรียมฝายเก็บน้ำอยู่ ปลายเลยไปช่วยลุงชม”

“แล้วไปตากลมตากฝนดี๋ยวก็ไม่สบายพอดี ยิ่งป่วยง่ายๆอยู่น่ะเรา บอกกี่ครั้งก็ไม่ฟัง”

“ขอโทษครับคุณย่า เดี๋ยวฝนตกครั้งหน้าปลายจะรีบมาอยู่กับคุณย่าเลย”  เขาขยับเข้าไปนั่งใกล้คุณย่าพลางเอาหน้าซบลงบนตัก

“ปากหวานนะเราน่ะ มิน่าใครๆก็รัก”

“ก็มีคุณย่านี่แหละที่เอ็นดูเด็กน้อยตัวเล็กๆอย่างปลาย”

“เราน่ะไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆอีกแล้วนะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว”

“คุณย่าก็พูดไปนั่น ว่าแต่ที่คุณย่าเรียกหาปลาย คุณย่าจะให้ปลายทำอะไรครับ”

“ไม่มีไรหรอก จะบอกให้เตรียมห้องใหญ่ไว้หน่อย แต่ย่าบอกชื่นไปแล้ว”

“คุณย่ามีแขกเหรอครับ แล้วเขาจะมาพักกี่วันล่ะครับ เดี๋ยวปลายไปช่วยป้าชื่นอีกแรง”

“ย่าก็ไม่รู้หรอกว่าจะมาอยู่นานแค่ไหน”

“ใครเหรอครับ?” ปลายเอียงคอด้วยความสงสัย

…

“เจ้าจอม” คุณย่าตอบเบาๆ