เท่าที่ใจจะรัก

     “น้องเนยตัดสินใจดีแล้วเหรอคะที่จะลาออก งานสมัยนี้หายากนะคะ” พนักงานคนหนึ่งถามเธออย่างนึกห่วงใย 

               “อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยครับ ที่เนยตัดสินใจลาออก เพราะลำพังผมทำงานแค่คนเดียวเราก็มีเงินเหลือใช้” ธนาธิปตอบข้อซักถามแทนนงค์นภัสเมื่อเดินออกมาได้ยินพอดี ก่อนที่เขาจะจับจูงมือเธอเดินเข้าไปคุยกันที่ห้องทำงานของตน 

               “เนยตัดสินใจได้หรือยังเรื่องของเรา”  

               “เรื่องอะไรละคะ เพราะมันหลายเรื่องมาก” ถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจ 

               “ก็ทั้งเรื่องแต่งงาน และเรื่องที่จะไปภูเก็ตกับพี่ไง”  

               “เรื่องแต่งงานเนยยังไม่พร้อมค่ะ ส่วนเรื่องไปภูเก็ตเนยก็ขอปฏิเสธ” ตอบเขาออกไปเสียงเรียบ โดยไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ ผ่านทางสีหน้าแม้จะรู้สึกโกรธอยู่มากก็ตาม 

               “ทำไมล่ะเนยเรารู้จักกันมาสามปีได้แล้วนะ พี่ว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราต้องแต่งงานกัน เพราะระหว่างเราไม่ต้องเรียนรู้อะไรซึ่งกันและกันอีกแล้ว”  

               “เหรอคะ” ถามออกไปพร้อมกับยิ้มหยันที่มุมปากอย่างนึกสมเพชตัวเอง เพราะตอนนี้เธอแทบจะมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเองเลย  

               “ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะเนย” ถามออกไปเสียงขรึมอย่างรู้สึกโกรธ หลังจากได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเจ้าหล่อน 

               “พี่โอมคิดว่าเรารู้จักกันดีพออย่างนั้นเหรอคะ ทั้งที่จริงแล้วไม่ใช่เลย ยิ่งนับวันเนยก็ยิ่งมีความรู้สึกว่าเนยไม่รู้จักพี่โอมเลย และพี่โอมก็ไม่เคยรู้จักเนยเลย ทุกวันนี้เนยแทบจะมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเองด้วยซ้ำ” บอกออกไปเสียงดังด้วยความโกรธก่อนจะพูดต่อ 

               “เพราะอะไรอยากรู้ไหมคะ เพราะไม่ว่าอะไรพี่โอมก็ตัดสินใจเองหมดทุกอย่าง เนยไม่เคยมีสิทธิ์ได้ออกเสียงหรือออกความคิดเห็นอะไรเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเนยต้องคล้อยตามที่พี่โอมบอก และต้องทำตามที่พี่โอมตัดสินใจให้”  

               “มันก็ใช่แล้วไงเนย หากแต่งงานไปพี่ก็เป็นหัวหน้าครอบครัว อะไรที่พีเห็นว่าดีหรือไม่ดีกับตัวเนย พี่ตัดสินใจทั้งหมดแทนเนยเองได้ เนยจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเลย”  

               “แต่เนยไม่ต้องการแบบนั้นค่ะ เนยมีความคิดเป็นของตัวเอง อะไรควรไม่ควรเนยตัดสินใจเองได้ วุฒิภาวะเนยก็มี พี่โอมเองก็ควรให้เกียติและเคารพในการตัดสินใจของเนยด้วย เราถึงจะไปกันรอด”  

               “แต่พี่ไม่เห็นด้วยหากเนยจะคิดแบบนั้น”  

               “งั้นเราก็เลิกกันเถอะค่ะ” บอกออกไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่อยากเอ่ยคำ ๆ นี้เลย แต่ถ้าจะให้เธอทนต่อไปมันก็คงจะทนไม่ไหว 

               “อะไรนะ เนยกล้าพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง เอาเป็นว่าเนยสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนดีไหมแล้วเราค่อยคุยกันอีก”  

               “ไม่ค่ะเพราะเนยไม่โอเค หากเราฝืนคบกันต่อไปมันจะยิ่งทำให้เราเกลียดกัน จากกันทั้งที่ยังรักแบบนี้แหละคะดีแล้ว แม้จะเจ็บปวด แต่อย่างน้อยเราก็ยังพูดคุยกันได้ และยังพอได้นึกถึงสิ่งดี ๆ ที่เราเคยทำให้กัน”  

               “แต่พี่ว่าตอนนี้เนยกำลังพูดไปด้วยอารมณ์โกรธ เพราะฉะนั้นเนยนั่งพักสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ดีไหมครับ เนยจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง”  

               “เนยมีสติดีทุกอย่างค่ะ และที่พูดมาไม่ได้ใช้อารมณ์เลย เนยใช้เหตุผลล้วน ๆ และเนยก็ขอยืนยันตรงนี้ว่าเนยยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานกับพี่โอมและเนยก็จะไม่ไปภูเก็ตกับพี่ด้วย” บอกเขาก่อนจะหันหลังให้ 

               “เนยจะไปไหน”  

               “เนยจะกลับค่ะ เพราะงานทุกอย่างเนยเคลียร์เรียบร้อยและส่งมอบหมดแล้ว”  

               “พี่บอกให้นั่งพักก่อนไงแล้วเราค่อยคุยกัน เรายังคุยกันไม่จบเลยนะเนยจะรีบไปไหน” บอกออกไปเสียงเข้ม 

               “เราคุยกันจบแล้วค่ะ”  

               “พูดแบบนี้จะเลิกกับพี่ให้ได้จริง ๆ ใช่ไหม พี่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ หากเนยก้าวออกไปจากห้องนี้แม้เพียงก้าวเดียว เนยจะไม่มีโอกาสได้กลับเข้ามาในชีวิตของพี่อีก”  

               นงค์นภัสนิ่งฟังคำพูดของแฟนหนุ่มด้วยความปวดใจ ก่อนที่เธอจะปล่อยให้ม่านน้ำตาไหลรดรินลงมาอาบสองแก้มเนียน จากนั้นจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องของเขา นับจากนี้เธอและเขาตัดขาดกันโดยสิ้นเชิงและจะไม่มีวันหวนกลับมาคบกันอีก