ภาคสอง ต่อจากคียาจอมใจฟาโรห์
“นั่น..ตรงจตุรัสเหมือนจะมีใครนอนอยู่หรือเปล่าขอรับ คุณอาเหม็ด”
ลีมูซีนสีดำสนิทซึ่งมีทายาทลำดับที่สอง อาเหม็ด ดราก็อซ โดยสารมาด้วย ชะลอความเร็วรถลงเมื่อสารถีประจำรถเห็นบางสิ่งบางอย่างตรงหน้า สารถีเหลือบตามองอาเหม็ดที่นั่งเอนกายอยู่ตรงเบาะหนังชามัวทางตอนหลังของรถเป็นเชิงถาม เขาเห็นเจ้านายคลึงแก้วบรั่นดีในมือเล่นก่อนยกขึ้นจิบ
สารถีวัยกลางคนเหลือบมองผ่านกระจกมองหลังนิ่ง รอคอย
“จอด เราจะลงไปดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าใช่โคมันหรือเปล่า” ผู้เป็นนายเอ่ยบอก
“ไม่ต้องหรอกครับคุณอาเหม็ด ผมจะลงไปดูเอง” ฟาคีห์เอ่ยค้านคลับคล้ายมีบางอย่างแฝงเร้น
“คุณอาเหม็ดเป็นทายาทอันดับสองหากเกิดอะไรขึ้นมาอีกคน ดราก็อซคงระส่ำระสาย ผมลงไปดูเองจะดีกว่า” มูฮัมหมัดฟาคีห์ ดราก็อซ ขันอาสา พร้อมเปิดประตูรถก้าวลงไปทันทีที่ลีมูซีนคันงามจอดนิ่งสนิทลงตรงฟุตบาธตรงข้ามกับวงเวียนใหญ่ของจตุรัสทาห์รีร์(Tahrir Square)ใจกลางเมืองลักซอร์
ขณะที่ฟาคีห์ ข้ามถนนไปยังต้นไม้ใหญ่ตรงจตุรัส ชายผมขาวที่ก้าวลงจากรถอีกคันซึ่งวิ่งตามหลังลีมูซีนของ อาเหม็ด ดราก็อชมาติดๆก็กำลัง รีบร้อนข้ามถนนตรงรี่เข้าไปหาร่างไร้สติของหญิงชายคู่หนึ่งซึ่งนอนสลบไสลอยู่ตรงเงาไม้ตรงสนามหญ้าในวงเวียนตรงจตุรัสเช่นเดียวกับเขา
“มั่นใจหรือปาทาราว่าเขาจะไม่ผิดเพี้ยนไปจากโคมัน” ฟาคีห์กระซิบถามชายผมขาวนามปาทาราอย่างอยากจะให้แน่ใจ เมื่อเดินเคียงกันเข้าไปยังร่างปริศนาเบี้องหน้า
ชายวัยกลางคนเหลือบสายตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปยังชายหนุ่มคราวลูก มุมปากปรากฏรอยยิ้มละไม ชายวัยกลางคนนามปาทารา สาวเท้ายาวๆตรงไปยังร่างปริศนาอย่างมั่นอกมั่นใจ หากการคาดคะเนของเขาไม่ผิดพลาดทุกอย่างจะบรรจบกันลงตรงวงเวียนที่จตุรัสแห่งนี้ในเวลานี้ไม่ผิดเพี้ยนเขามั่นใจเกือบเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำว่ามุนาจะทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยมไม่ต่างจากเขา
ทันทีที่ร่างสูงโปร่งซึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ถูกพลิกให้หงายขึ้นด้วยมือของปาทารา แขนอีกข้างของเขาก็สอดเข้าไปประคองศรีษะที่ยังคงมีมงกุฎเนเมสสวมอยู่ขึ้นมาอย่างเบามือ เพียงใบหน้าของชายปริศนาปรากฏชัดแก่สายตาฟาคีห์ ก็ถึงกับต้องตกตะลึงพรึงเพริด ภายใต้เงาสลัวเลือนของไฟส่องทางริมถนนตรงจัตุรัสนั้น ชายปริศนาตรงหน้ามิได้มีสิ่งใดผิดเพี้ยนไปจาก คาร์ล โคมัน ดราก็อซทายาทอันดับหนึ่งของตระกูลดราก็อซแต่อย่างใดเลย
“หมอประจำตระกูลรออยู่แล้วที่คฤหาสน์ดราก็อซเพียงแต่..”
ฟาคีห์ เหลือบมองหญิงสาวผมดำที่เดินตามหลังชายวัยกลางคนมาหยุดยืนอยู่ตรงเงาไม้ใกล้กับที่คนทั้งสองยืนอยู่แล้วให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะเอ่ย แต่ทว่าปาทาราเข้าใจในท่าทีนั้นเขาจึงเอ่ยเรียก
“มุนา” หญิงสาวรูปร่างปราดเปรียวก้าวออกมาจากเงามืดทันทีที่ถูกขานชื่อ
“ฝากด้วยเถอะสหายข้า” ปาทาราเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงคล้ายจะวิงวอน
“อย่ากังวลเราย่อมรู้หน้าที่แห่งเรา เธอ” นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังร่างบอบบางที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ข้างๆทายาทตระกูลดราก็อช
“จะปลอดภัยเราสัญญา” เอ่ยจบหญิงสาวรูปร่างผอมเพรียวสะโอดสะองนามว่ามุนาก็ช้อนร่างเล็กบางของหญิงสาวปริศนาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เธอสาวเท้าเร็วๆเดินตรงไปยังยังรถตู้สีขาวซึ่งมีเครื่องหมายกากบาทสีแดงโดดเด่นอยู่ด้านข้างตัวรถซึ่งจอดรออยู่ อีกฟากหนึ่งของถนน
“มุนา..”ฟาคีห์พึมพำชื่อหญิงสาวในชุดกาวน์ ด้วยความฉงน วงหน้ารูปไข่นั้นงดงามประหลาด ทั้งที่วางท่าเรียบเฉยมิได้แย้มยิ้มทว่าใบหน้าคิ้วคางปากและตาของเธอกลับติดตรึงอยู่ในความทรงจำทันทีที่เห็น
“ใครกันปาทารา” ฟาคีห์เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ขณะมองดูคนรับใช้ชายร่างใหญ่ยกร่างไร้สติของ คาร์ล โคมัน ดราก็อซขึ้นแบกไว้บนบ่าและพาตรงไปยังรถที่ปาทารานั่งตามหลังมาตามคำสั่งของเขา
“ ฮึ ฮึ ฟาคีห์คุณน่าจะเห็นว่ามุนามาด้วยรถอะไร” ปาทารา หัวเราะอยู่ในลำคอ เมื่อเอ่ยย้อนกลับไป
“เธอเป็นหมอหรือปาทารา” ฟาคีห์มั่นใจว่าตนเองเห็นหญิงสาวคนนั้นใส่ชุดขาว ชายวัยกลางคนนามปาทารายังคงแย้มยิ้มบางเบาเมื่อเดินกลับไปที่รถซึ่งคนรับใช้ชายเดินนำไปก่อนแล้ว
ไม่แปลกหรอกที่คนหนุ่มอย่างฟาคีห์จะหลงเสน่ของมุนาแต่แรกเห็น เขาเองยังเคยเป็นเมื่อครั้งแรกที่เจอนาง นี่กระมังที่เรียกว่า ติดตรึงตา หรือบางทีฟาคีห์อาจจะติดตรึงใจไปแล้วก็ได้ ปาทาราแย้มยิ้มในหน้า
อาเหม็ด ดราก็อซมองตามร่างไร้สติที่ถูกแบกกลับไปขึ้นรถอีกคัน แล้วสบถเสียงดัง
“ระยำแท้ ไหนว่าโดนจังๆ” แก้วบรั่นดีในมือถูกเขวี้ยงลงบนพื้นรถตรงหน้าอย่างหงุดหงิด
“ซัยบามันยืนยันนะครับนายว่าลงจากรถตามไปกระหน่ำฟาดแบบไม่ยั้งมือจริงๆนะครับนายผมเห็นกับตา บางทีที่
แบกกลับไปนั่นอาจเป็นศพ” สารถีประจำตัวเอ่ยปลอบเสียงสั่นพร่าขณะหันรีหันขวางระแวดระวังเกรงว่าฟาคีห์จะ
กลับมาได้ยินบทสนทนาดังกล่าวของตนกับนายเหนือหัว
“ แล้วอีกคนใคร”
“ไม่ทราบครับ ดึกสงัดแล้วตอนซัยบากับเพื่อนวิ่งไล่กวดมาจากคอกเทลเลาท์ฝั่งโน้น”
“แต่ที่อุ้มไปนั่น..”
“ใจเย็นครับคุณอาเหม็ดคุณฟาคีห์มาโน่นแล้ว” นาธานสารถีคนสนิทเอ่ยท้วงเสียงแผ่วเมื่อเห็นร่างสูงผึ่งผายในชุดดิสดาชาสีดำสนิทเดินตรงมายังรถของเจ้านายตน
“ฟาคีห์ นี่มันอะไรกัน แล้วที่เห็นนั่น..” ฮาเหม็ดเอ่ยถามทันทีที่เห็นน้องชายต่างแม่เปิดประตูรถก้าวเข้ามานั่งคู่กับคนขับทางตอนหน้า
“เป็นคุณโคมันจริงๆครับคุณอาเหม็ดแต่อาการสาหัสน่าดู”ฟาคีตอบเสียงเรียบขณะงับประตูรถปิดลง จะมีใครสักกี่คนกันที่ไม่รู้ว่า ฮาเหม็ด ดราก็อซ นั้นเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงคนรับใช้ในบ้านก็แทบไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้สักเท่าไหร่ อย่าว่าแต่คนรับใช้เลยเขาเองที่เป็นน้องต่างแม่ยังไม่อยากเข้าใกล้ แต่ก็ดีไปอย่างที่ไม่ต้องถูกหมายหัวเหมือนอย่างโคมัน ไม่อย่างนั้นเขาคงตายสนิทตั้งแต่โดนลอบฆ่าครั้งแรกเสียด้วยซ้ำไป และทั้งๆที่ โคมัน เป็นลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวของอัคนัช ดราก็อชเสียด้วยซ้ำยังไม่รอดพ้นจาการถูกหมายหัวจากอีกฝ่าย ฟาคีห์ยิ้มเหยียดที่มุมปากเล็กน้อยให้กับโชคชะตาอันพลิกผันของฮาเหม็ด เขาแทบจะอดรนทนเห็นอีกฝ่ายนั่งเสงี่ยมหงิมอยู่อย่างนี้ไม่ไหวอีกต่อไป ความหวังที่จะได้ครอบครองทรัพย์สินมหาศาลของตระกูลมลายหายไปในพริบตา มีหรือฮาเหม็ดจะไม่คลั่ง
“ไอ้แก่นั่นใครกัน แล้วอีกคนที่อุ้มไป” น้ำเสียงขุ่นขึ้งของอาเหม็ดทำให้ฟาคีห์อดจะลอบยิ้มมุมปากนิดนึงไม่ได้
“อ๋อคุณอาเหม็ดคงหมายถึงปาทาราหรือครับ เป็นบอดี้การ์ดของคุณโคมันครับ ในรถอีกคันมีหมอมาด้วยผมเห็นว่าคงจะดีกว่าถ้าคุณโคมันจะได้อยู่ในมือหมอและทีมรักษาความปลอดภัยแบบเต็มรูปแบบเสียที ส่วนที่เห็นอุ้มไปก็แค่นักท่องเที่ยวขี้เมาคนนึงเลยให้พวกกู้ภัยเอาไป มีอะไรหรือเปล่าครับ” ประโยคหลังเอ่ยถามคล้ายจะยียวน
Guest
