ชีวิตอันแสนน่าจะรันทด
หนังสือก็ไม่ได้เรียน
แถมยังต้องเลี้ยงเด็กขี้ร้องขี้งอแงที่วันดีคืนดีมีคนเอามาทิ้งอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อที่ผมทำงาน
ก็ทำไงได้วะ!! เข้ากะทำงานตอนเที่ยงคืนแม่งมีผมคนเดียวไง!
ถ้าเอาไปส่งต่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันก็ไม่ได้ปะ!!ในเมื่อผมก็เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกันเข้าใจดีเมื่อไม่มีพ่อแม่ไม่มีพี่น้องญาติมิตรก็เดียวดายฉิบหายผมไม่ยอมให้ไอ้เด็กนี่ไปเผชิญเรื่องบัดซบคนเดียวเด็ดขาด!!
หน้าตาก็น่ารักซะเหลือเกินจะทิ้งก็ทิ้งไม่ลง
ข้าวแต่ละวันก็ไม่มีจะแดก!
หาเรื่องเข้าตัวไม่เลิกนะ ไอ้เต!!
เอาวะ! ใครจะบอกเราเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวก็ช่างแม่งสิ! กูเก่ง!!! ฮื้อออ วันสิ้นเดือนก็อยู่แสนไกลกว่าตังค์จะออกผมจะเอาตังไหนซื้อนมให้มันกินนนนนนน!!!