บทนำ
“นายดูดีขึ้นแล้วหนิ งั้นฉันกลับละ”
ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับไป มือใหญ่ของคนป่วยคว้าตัวของเธอเข้ามาในห้องเขาทันเวลา และประตูก็ปิดลงขังสองหัวใจอยู่ในห้องเดียวกันไปแล้วเรียบร้อย
“เป็นห่วงผมหรอ” เขาแกล้งถามหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยคำถามที่เขาเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว ใบหน้าและหูของหญิงสาวร่างบางร้อนขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ “ผมขาดทุนนะครับคุณ เมื่อตอนเย็นคุณฉวยโอกาสตอนที่ผมอ่อนแอ แทะโลมผมจนหนำใจ ผมเสียหายนะครับคุณเจ้านาย คุณจะจ่ายค่าเสียหายให้ผมยังไง”
...เขารู้ O_O...หญิงสาวเขินจนทำตัวไม่ถูก และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาสีน้ำทะเลคู่นั้นเพราะเธอเองก็ไม่ไว้ใจตัวเองเหมือนกัน เธอพยายามดิ้นอย่างสุดแรงออกจากอ้อมกอดของเขา แต่รู้สึกเหมือนว่ายิ่งดิ้นเท่าไร แขนเขาก็ยิ่งรัดร่างของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น
“... นี่นาย ปล่อยฉันนะ...” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาด่าทอเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายที่พ่วงมากับความต้องการในตัวเขาที่เธอพยายามอย่างสุดฤทธิ์ที่จะต้านทานมัน นายปากดีหยุดการแผดเสียงของหญิงสาวด้วยการประกบปากของเขาลงที่ริมฝีปากของเธออย่างดุดัน เขาได้บดขยี้ริมฝีปากเล็กๆ นั้นด้วยความกระหาย และในขณะนั้นเองเธอก็ต้านความต้องการในตัวเขาไม่ไหวแล้วเช่นกันเมื่อเกิดการปลุกเล้าจากฝ่ายตรงข้ามอย่างต่อเนื่อง ริมฝีปากของเธอตอบสนองรับการบดขยี้จากริมฝีของเขาด้วยความสมัครใจ ทั้งสองได้พังทะลายกำแพงความต้องการที่มีให้ต่อกันและกันจนหมด โดยเธอเริ่มอ้าปากเพื่อส่งสัญญาณไฟเขียวให้ฝ่ายชายได้แทรกลิ้นเข้ามาและต่างฝ่ายต่างได้ลิ้มรสของกันและกัน เขาลุกเธอรับ เธอลุกเขารับ ต่างฝ่ายต่างแสดงความปรารถนาต่อกันและกันแบบนี้อย่างลืมเวลา แรงจูบของเขาค่อย ๆ ช้าลง และเขาก็ถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของเธอ ดวงตาของทั้งคู่ได้มาพบบรรจบกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างจากตั้งอื่น ๆ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เกิดจากความสมัครใจของทั้งคู่
“ถือว่าเราหายกันแล้วนะครับ”……
Guest
