เนื้อเรื่องนี้อาจจะใช้คำไม่สุภาพ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“คุณหนู คุณหนูครับ!” โอ้ยปวดหัวชะมัดเลยเเล้วใครมันเรียกวะเนี่ย
เอ่อ ว่าเเต่ที่นี่มันที่ไหนวะเนี่ย จำได้ว่ากินลูกอมอยู่เเล้วดันติดคอ เพราะดูละครคอมเมดี้อยู่ก็เลยหัวเราะเกินไปจนลูกอมไหลเข้าคอก็เลยขาดอากาศหายใจ
โอ้ย! เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังไม่ได้เลยนะเนี่ย ใครจะคิดว่าหัวหน้าองกรนักฆ่าอย่างเขาที่ผ่านทั้งลูกปืนทั้งมีดสารพัดสิ่ง เเถมยังขึ้นชื่อว่าตายยาก จะมาตายเเค่ลูกอม พูดถึงไหนอายถึงนั้นเลยนะโว้ย เเต่ก่อนอื่นผมขอกลับไปสถานการณ์ปัจจุบันก่อน
เเต่ดูจากคร่าวๆ ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลอยู่ เเต่ผมว่ามันเเปลกตรงที่ไอ้ผู้ชายร่างกำยำตรงเนี่ยมันมาเรียกผมว่าคุณหนูนะสิ ว่าเเต่มันเป็นวะเนี่ย?
“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครหรอครับ”
“คุณหนูจำผมไม่ได้หรอครับ ผมเป็นมือขวาของคุณพ่อคุณหนูไงครับ”
“ผมว่าต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันเเน่เลยครับ อีกอย่างผมไม่ใช่คุณหนูของพวกคุณนะครับ” ผมว่ามันชักจะเเปลกเเล้ว
“นี่คุณหนูจำอะไรไม่ได้เลยหรอครับ งั้นหรอสักครู่เดี๋ยวผมเรียกคุณหมอมาตรวจนะครับ”
ชั่งเเม่งขี้เกียจอธิบายเเล้ว ตอนนี้ผมโครตปวดฉิงฉ่องเลย ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค้าบ
“งั้นเดี๋ยวขอเข้าห้องน้ำสักเเปปนะครับ”
“เชิญเลยครับคุณหนู” เออ! จะเรียกอะไรก็ช่าง ตอนนี้ผมไม่ไหวเเล้ว เพราะตอนนี้ผมต้องการฉิ่งฉ่องมาก
หลังจากเปิดประตูเข้าห้องก็ได้เกิดเสียงดังขึ้นเเละท่านอ่านทุกท่านก็น่าจะเดาออกว่ามาจากใคร
จ๊ากกก! นี่ใครวะเนี่ย อย่าบอกนะว่าผมเข้ามาอยู่ในร่างใหม่เนี่ย ก็ว่าอยู่ว่าทำไมไอ้นั้นมันเอาเเต่เรียกผมว่าคุณหนู
“คุณหนู! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมได้ตะโกนกลับไป
เเต่ในหนังมันบอกว่าถ้าได้มาอยู่ในร่างใหม่มันต้องมีความทรงจำสักหน่อยนี่หว่า เเต่ทำไมไม่เห็นจำอะไรได้เลย
อึก! อือฮือ พูดปุปก็มาปัปเลยไอ้ความทรงจำเนี่ย ปวดหัวโว้ยยย
อ่าตอนนี้ผมรู้เเล้วว่าผมมาอยู่ในร่างใคร เอาเป็นว่าผมขอเเนะนำตัวเองเเละเด็กคนนี้ให้รู้จักก่อนนะครับ งั้นผมขอเเนะนำไอ้เด็กคนนี้ก่อนเเล้วกัน
ไดมอนด์ อายุ 19 ปี สูง 175 ซม. ลูกครึ่งไทยนอว์เวย เป็นลูกคนเล็กสุดของบ้าน หน้าตาน่ารักขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม มีนิสัยเป็นคนเงียบๆ ขี้กลัว ไม่ค่อยกล้าพูดกล้าคุย จนโดนไอ้พวกเเย่บางคนในโรงเรียนเอาเเต่เเกล้ง ส่วนสาเหตุที่เด็กคนนี้ตายก็เพราะเกิดจากความเครียดจนก้าวบรรไดพลาดตกลงมา
ส่วนผมในร่างเก่าชื่อ วิคเตอร์ อายุ 29 ปี สูง 190 ซม. ลูกครึ่งอเมริกันนอวเวย์ ผมไม่มีพ่อมีเเม่เเละต้องดิ้นรนด้วยตัวเองจนขึ้นเป็นหัวหน้าองกรนักฆ่า เห็นไหมละชีวิตผมมันไม่ได้ปูด้วยดอกกุหลาบหรอก ชีวิตคนเรามันต้องดิ้นรนจนถึงที่สุดเพื่อให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นเเละต้องสูญเสียอะไรบางอย่างในบางครั้ง เเต่มันก็คุ้มค่า คิดไปก็คิดถึงลูกน้องเเละเพื่อนสนิทผมที่นั่นจัง พวกเขาเปรียบเสมือนครอบครัวผมด้วยนะสิ รวมทุกข์รวมสุขด้วยกันมาตั้งนาน ตอนนี้พวกมันคงนั่งปิ้งไก่ย่างฉลองผมตายรึเปล่าเนี่ย 555
เเต่ไหนๆก็ได้มาเกิดใหม่เเล้ว งั้นผมขอใช้โอกาสนี้เต็มที่กับร่างใหม่นะค้าบ
จุ๊ๆ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะใช้ชีวิตเเบบสงบสุขไม่เอาคืนไอ้พวกเเย่ๆที่มันกลั่นเเกล้งร่างไอ้เด็กนี่เหมือนในละครนะครับ เพราะผมนะชอบความตื่นเต้นเเละบันเทิงซะมากกว่า เเล้วพี่จะสอนพวกหนูเองว่าอะไรคือของจริง หึหึ
จบไปเเล้วกับบทนำนะจ้ะ นี้เป็นเรื่องเเรกของไรท์เลย ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน่าค้าบ
นี่เป็นครั้งเเรกที่เขียนนิยาย อาจจะมีข้อผิดพาดเยอะไปหน่อย เเต่ไรท์ก็จะพยายามฝึกให้ดีขึ้นเรื่อยๆ เเล้วถ้ามีข้อติชมอย่างไงก็คอมเม้นกันได้เลยนะคะ