เปงหมาอีกแล้ววว...
บทนำ
มอปลาย...
“...มึง กูเลิกกับพี่เขาอีกแล้ว ฮึก...”
มหาลัยปีหนึ่ง
“ฮืออออ เขามีคนอื่นอ่า ฮืออออ”
ปีสอง...
“มึง ฮึก...”
ปีสาม...
“มันไปมีคนอื่นอีกแล้วมึง ฮึก ทำไมมันเหี้ยแบบนี้วะ...”
ปีสี่
“มึง ทำไมพี่มันทำกับกูแบบนี้วะ กูจะเลิกๆ!”
...ครับ ละทุกครั้งที่ “เพื่อนสนิท” ของผมที่มักปรึกษาเรื่องความรักระหว่างมันกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ทุกครั้งที่มันมาร้องไห้เพราะผู้ชายคนนี้ และก็เป็นผมทุกครั้งที่ปลอบมัน ให้กำลังใจมัน และใช่ครับ ‘ผมกลายเป็นหมา’ ทุกครั้งเหมือนกัน...
ก๊อกๆ
ตามคาด ผมมองบนก่อนจะผละออกจาก ‘ซัน’ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู พร้อมหลีกให้คนด้านนอกเข้ามา มองหน้าผมเล็กน้องก่อนจะเดินตรงไปหาคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน ผมผิดประตูก่อนจะนั่งลงที่โซฟาแล้วมองทั้งคู่ง้องอนกัน มันเป็นแบบนี้ทุกปีครับ และผมก็เป็นคนปลอบมันทุกปี เฮ้อ...
“ขอบใจมากที่ดูแลซันแทนพี่”ผมพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนจะเหล่ตามองอีกคนที่ขอบตายังแดงๆอยู่ มันส่งยิ้มให้ผมน้อย ๆ ผมส่งยิ้มกลับก่อนจะปิดประตูลง แล้วพ่นลมหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย สุดท้ายผมก็เป็นหมาอีกแล้ว...
#เปงหมาอีกแล้ววว...
#เบลนด์ซัน
Guest
