ใช่ค่ะ...ฉันนี่แหละเมียเจ้าพ่อ

บทนำ 

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเมืองกรุง 

ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยเครื่องมือแพทย์ทันสมัยมากมาย มีร่างของผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าปีกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย สายน้ำเกลือ สายเครื่องมือต่างระโยงระยางเต็มไปหมด ข้างๆ กันมีหญิงสาววัยยี่สิบสองย่างสี่สิบสามปีนอนฟุบลงกับเตียงคนไข้ มือเรียวเล็กจับมือของคนบนเตียงเอาไว้ไม่ห่าง 

"อะ..เอวา" เสียงแหบแห้งของคนบนเตียงทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่น 

"แม่คะ วาอยู่นี่ค่ะ" ใบหน้าสวยหวานน่ารัก หม่นหมอง ค่อยๆ ยิ้มออกมาเมื่อมารดาของเธอตื่น 

"ทานน้ำหน่อยนะคะแม่" ร่างบางค่อยๆ ป้อนน้ำให้กับผู้เป็นมารดาด้วยความอ่อนโยน 

"วันนี้ไม่มีเรียนหรอลูก" คนป่วย ถามบุตรสาวเพียงคนเดียวของตน เมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว 

"มีค่ะ วามีเรียนช่วงบ่ายจนถึงห้าโมงเย็น " เธอตอบมารดาด้วยน้ำเสียงสดใส 

เอลลี่มองไปที่นาฬิกาภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี 

"วาไปเตรียมตัวไปเรียนเถอะลูก แม่อยู่ได้ เดี๋ยวคุณพยาบาลก็มาคุยเล่นกับแม่แล้ว " ด้วยความที่ไม่อยากให้บุตรสาวของตนนั้นขาดเรียนเธอจึงพยายามฝืนยิ้มออกมา เพื่อให้บุตรสาวของตนนั้นสบายใจขึ้น 

"แต่ว่า" 

"แม่อยู่ได้จริงๆ วาอย่าห่วงเลยเด็กดี " เธอยื่นมือที่ผอมจนหนังแทบจะติดกระดูก ค่อยๆ ลูบใบหน้าที่มีเคล้าโครงของชายที่ตนรักอยู่หลายส่วนเบาๆ 

"ค่ะแม่ วาไม่อยู่แม่ต้องทานข้าวให้เยอะๆ นะคะ แล้ววาจะรีบกลับมา แม่อยากทานอะไรไหมคะ" ดวงตากลมโตของเอวามองมารดาด้วยความรักเต็มเปี่ยมหัวใจ และแน่นอนว่าใบหน้าสวยหวานของเธอนั้นถอดแบบมาจากผู้เป็นมารดาเกือบทั้งหมด 

ตั้งแต่วันนั้น.....มีเพียงมารดาที่เลี้ยงดูเธอตามลำพัง ทำให้เธอรักและเทิดทูนมารดาของตนยิ่งกว่าสิ่งใด 

"แม่ขอเป็นผลไม้ก็แล้วกัน เอาล่ะเด็กดื้อรีบกลับไปเตรียมตัวไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวจะเข้าเรียนสายเอา" 

"ค่า~ วาจะรีบกลับมานะคะ รักแม่นะคะ จุ๊บ" ร่างบางสมส่วนของเอวาเข้าไปกอดมารดาดั่งเช่นทุกครั้ง 

"แม่ก็รักหนูจ้ะ จุ๊บ" 

เอลลี่มองตามร่างของบุตรสาวด้วยสายตารักใคร่ และมันแปลเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าหมอง ก่อนที่เธอจะคิดถึงภาพอดีตที่แสนโหดร้ายเป็นครั้งสุดท้าย 

สิบห้าปีแล้วสินะ ที่เธอกับลูกสาวออกมาจากเขา สิบห้าปีที่เธอกับลูกต้องหนีการตามล่า สิบห้าปีที่เธอกับลูกต้องใช้ชีวิตแบบหลบๆ ซ่อนๆ สิบห้าปีแห่งความเจ็บปวดทรมาน และอีกไม่นาน....ที่มันจะสิ้นสุดลง 

ภายในห้องโถง ณ คฤหาสน์หิรัญพนารัตน์ 

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานผสมผสานกันอย่างลงตัวของสองเชื้อชาติ เธอมีชื่อว่า เอลลี่ ชโรชา หิรัญพนารัตน์ (นามสกุลเดิม เบรย์เดน) 

ข้างกันคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของเธอ ทั้งเธอและบุตรสาวกำลังมองไปยังบุคคลมาใหม่สองคน ซึ่งมองแวบแรกก็รู้ว่าทั้งคู่เป็นแม่ลูกกัน 

เอลลี่มองไปทางสามีของเธอ ก่อนที่จะมองไปทางสาวสวยที่ดูแล้วอายุน่าจะน้อยกว่าเธอประมาณสองถึงสามปี เธอมีใบหน้าที่สวยคม แต่งตัวจัดจ้าน เธอมองมาที่เอลลี่ด้วยแววตาสะใจ แต่เอลลี่ก็หาได้ใส่ใจ ก่อนที่จะมองไปทางเด็กน้อยวัยไล่เลี่ยกับบุตรสาวของเธอ 

"คุณมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่าคะคุณคชากร" เอลลี่ถามผู้เป็นสามีด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง 

"แอล นี่คือ สร้อยมาลา ภรรยาอีกคนของผม" 

ตึง! 

เสียงตุ๊กตาตัวโปรดของเด็กหญิงวัยเก้าขวบหลุดออกจากอ้อมแขน 

เอลลี่มองไปทางบุตรสาว ตอนนั้นทำให้เธอได้เห็นแววตาเจ็บปวดของบุตรสาวอย่างชัดเจน และแน่นอนว่า คชากรก็เห็นมันเช่นกัน 

"เอวา..พะ..พ่อ" คชากรมที่เห็นแววตาเจ็บปวดของบุตรสาวทำให้เขาถึงกับใจหาย ไม่ทันให้เขาได้พูด ร่างเล็กๆ ของเอวาก็วิ่งหายไปเสียแล้ว 

"รีบพูดเรื่องของคุณมาเถอะค่ะ ฉันไม่มีเวลามานั่งฟังเรื่องไร้สาระของพวกคุณหรอกนะคะ" วาจาเชือดเฉือนของเธอยิ่งตอกย้ำความเลวของเขาเข้าไปอีกเท่าตัว 

"คะ...คือ...ต่อไปนี้สร้อยจะเข้ามาอยู่ที่นี่กับผม ในฐานะภรรยาอีกคนของผม " คชาการมองภรรยาสาวตรงหน้าของตน 

เขารู้ว่าเขามันเลว เขารู้ว่าเขามันชั่ว แต่ในเมื่อเขาทำแล้วก็ต้องรับผิดชอบ เขาไม่อยากให้สร้อยต้องทนเป็นขี้ปากชาวบ้านอีกต่อไป ไหนจะอิงดาวที่กำลังเติบโตขึ้นทุกวันอีก 

"ได้ค่ะ " คำตอบง่ายๆ ของเอลบี่ทำให้คชากรโล่งใจ แต่ก็ต้องตกใจกับคำตอบต่อมาของเธอ 

"แต่คุณกับฉันต้องหย่ากัน! " 

"ไม่ได้นะแอล! ผมไม่ยอม คุณเป็นเมียของผมนะ! " 

"เหอะ! เมียหรอ คุณยังจะกล้าพูดมันออกมาอีกหรอคุณคชากร ความเป็นสามีของคุณมันไม่เหลือตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าคุณนอกใจฉันแล้ว! หึหึ อย่ามายัดเยียดคำบัดซบนั่นให้ฉัน ฉันไม่ต้องการ! ในเมื่อคุณเลือกที่จะพาเธอเขาแล้ว คุณก็ต้องกล้ารับสิ่งที่จะตามมาเช่นกัน! " คชากรมองภรรยาสาวที่เคยอ่อนหวาน พูดเพราะ ของตนด้วยความไม่เชื่อสายตา 

"แอล! มันจะมากไปแล้วนะ! " 

"ทำไม! ฉันทำไม! คุณอย่าลืมนะว่าที่คุณมีทุกวันนี้เพราะใคร ฉันคิดผิดจริงๆ ที่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของท่านหญิงมาแต่งงานกับผู้ชายเลวระยำอย่างคุณ! " 

ด้วยความโกรธ โมโห ทำให้เขาพลั้งมือตบผู้เป็นภรรยาที่ร่วมทุกร่วมสุขกันมาหลายปีอย่างแรง 

เพี๊ยะ! 

ใบหน้างามหันตามแรงตบ เอลลี่เองไม่คิดว่าคนที่เธอรักจะกล้าทำร้ายเธอเช่นกัน น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลอาบหน้า เลือดสดๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากมุมุปาก 

คชากรที่ได้สติ ถึงกับตัวชาวาบ นี่เขาทำอะไรลงไป ตอนนี้ตัวจองเขาสั่นไปด้วยความกลัว 

เอวาที่แอบดูอยู่นานรีบวิ่งออกมากอดผู้เป็นมารดาของตนพร้อมดับน้ำตา ก่อนที่เธอจะแผดเสียงใส่ผู้เป็นบิดาด้วยความเสียใจ 

"วาเกลียดคุณพ่อ! คุณพ่อทำร้ายคุณแม่ คุณพ่อใจร้าย วาเกลียดคุณพ่อ! เกลียดผู้หญิงคนนั้น เกลียดเด็กคนนั้นด้วย! คุณพ่อนิสัยไม่ดี ว่าเกลียด เกลี๊ยดด!! " 

"หยุดนะเอวา! นั่นน้องลูกนะ! " 

"ฮึก....มันไม่ใช่น้องวา วาเกลียดมัน! เกลียดแม่ของมันด้วย! " 

เพี๊ยะ! 

เป็นอีกครั้งที่คชากรให้อารมณ์อยู่เหนือการควบคุมของตัวเอง ทำให้เขาพลั้งมือตบใบหน้าเล็กๆ ของบุตรสาวที่ตนทะนุถนอมเธอมาอย่างแรง 

เอลลี่ที่เห็นดังนั้นความอดทนของเธอขาดสะบั้นลงในทันที รีบเข้าไปกอดปลอบบุตรสาวที่กำลังเสียขวัญอย่างร้อนรน 

"คุณคชากร! คุณกล้ามากที่ทำร้ายลูกของฉัน! ดี! ในเมื่อคุณกล้าขนาดนี้ ต่อไปคุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก! " เธอรีบเข้าไปโอบอุ้มเอวาด้วยหัวใจแตกสลายไม่เหลือชิ้นออกมาจากตรงนั้น 

"ฮื่อออ....คุณแม่ขา ฮึก...ว่าเจ็บ..ฮื่ออออ" 

"ไม่เป็นไรนะคะเด็กดี เราจะออกไปจากที่นี่กันนะคะ" เอลลี่รีบเดินขึ้นไปบนห้อง เธอรีบเก็บของที่จำเป็นพร้อมเงินของเธออีกก้อนหนึ่ง จากนั้นก็พาลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอออกมาโดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกตามหลังเลยสักนิด 

"คุณกรขา ปล่อยให้นัง...เอ่อ...คุณเอลลี่ไปทำใจสักพักเถอะค่ะ เดี๋ยวเธอใจเย็นเธอก็กลับมาเองนะคะ" สร้อยมาลาพูดเสียงหวาน พร้อมทั้งออกแรงรั้งคชากรเอาไว้ 

"แอล! ผมขอโทษ แอลกลับมาเถอะ! ผมผิดไปแล้ว แอลผมขอโทษ! ฮื่อออ แอลลลล! " คชากรที่หัวใจแตกสลายไม่แพ้กัน เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายใคร ร่างหนาทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง 

"ใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวคุณเอลลี่ก็กลับมา" 

"คุณพูดจริงๆ หรอสร้อย แอลจะกลับมาหาผมจริงๆ หรอ...ฮึก..." คชากรสวมกอดสร้อยมาลาอย่างหาที่พึ่ง 

"จริงค่ะ" ด้วยความที่เขาซบอยู่ที่ซอกคอของเธอ ทำให้เขาไม่อาจเห็นแววตาสะใจของหล่อน 

'หึหึ ในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จ แกอย่าคิดว่าจะได้กลับมาอีกเลยนังเอลลี่' 

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเอลลี่และเอวาต้องหลบหนีการไล่ล่าของกลุ่มคนปริศนามาตลอด 

โดยที่คชากรไม่อาจรับรู้เลยว่าเมียคนที่เขาวางใจหนักหนา ภรรยาที่บอกกับเขาว่าจะส่งคนออกตามหาภรรยาเอกของตนนั้น เป็นเพียงคำกล่าวอ้างเท่าสิ้น ทั้งที่จริงแล้วมันคือการสั่งฆ่าเอลลี่กับเอวาต่างหาก! 

แหมะ! แหมะ! 

หมดน้ำตาไหลรินออกจากดวงตาสีน้ำตาลเทาของเอลลี่อย่างกลั้นไม่อยู่ 

นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายของเธอแล้วสินะที่เธอจะคิดถึงเขา 

เธอรู้ตัวเองดีว่าตัวเองคงจะมีชีวิตได้อีกไม่นาน เธอขอเก็บความเจ็บปวดนี้เอาไว้เพียงผู้เดียว ให้มันตายไปพร้อมกับเธอดีกว่า 

มือผอมที่แทบจะไม่มีเนื้อหนังค่อยๆ ยกขึ้นปาดหยดน้ำตาออกอย่างอ่อนแรง 

"เป็นยังบ้างคะวันนี้ " เสียงของคุณหมอสาวสวยหรือที่ทุกคนเรียกคุณหมอฟ้าเอ่ยถามคนไข้ของตน 

"มีเพลียๆ บ้างค่ะ คุณหมอคะ ดิฉันขอออกไปสูดอากาศได้ไหมคะ" เอลลี่เอ่ยถามคุณหมอที่หลังตรวจเสร็จ 

"ได้ค่ะ แต่แค่แป๊บเดียวเท่านั้นนะคะ เพราะถ้านานเดี๋ยวอาการจะทรุดเอาได้ เดี๋ยวหมอจะไปเป็นเพื่อนนะคะ" คุณหมอสาวยิ้มหวานให้เอลลี่ 

"ขอบคุณค่ะ" เธอยิ้มหม่นหมองออกมาน้อยๆ 

หลังจากนั้นสิบนาที ทั้งคุณหมอสาวและเอลลี่ก็มาถึงสวนดอกไม้ข้างๆ ตึกที่เธอพักพอดี 

"เป็นยังไงบ้างคะ สดชื่นขึ้นไหม" ฟ้าระดาเอ่ยถามคนไข้ของตน ตั้งแต่ที่เอลลี่ได้เริ่มเข้ารักษากับเธอมา ตอนนี้ก็เข้าปีที่ห้าแล้ว เธอเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ ทำให้เธอต้องดิ้นรนด้วยตนเองจนได้เป็นหมอตามที่ตนเองหวัง 

ห้าปีที่เธอดูแลคุณเอลลี่มา ทำให้เธอผูกพันธ์กับเอลลี่ได้อย่างแปลกประหลาด จนทำให้เธอสนิทกับเอวาไปด้วย 

"ดีขึ้นแล้วค่ะ หมอฟ้าคะ ถ้าฉันเป็นอะไรไปฉันจอฝากเอวาด้วยนะคะ ในครอบครัวนอกจากฉันแล้ว เอวาก็ไม่มีใครอีกเลย ถึงแม้ว่าเอวาจะมีเพื่อนสนิทก็ตาม " คำพูดของเอลลี่ทำให้หัวใจของฟ้าระดาหล่นตุ๊บไปอยู่ที่พื้น 

"คะ..คุณน้าคะ.." น้ำตาของฟ้าระดาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

"ฉันรู้ว่าฉันอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ถือว่าเห็นแก่ฉันนะคะ" ฟ้าระดามองรอยยิ้มหม่นหมองของคุณน้าที่เธอเคารพไม่ต่างจากมารดา แม้ว่าเธอจะรู้จักกันเอลลี่ได้ไม่นานก็ตาม 

"ค่ะ ฟ้าจะดูแลน้องเอวาให้คุณน้าเอง ฮึก..." 

"อย่าร้องเลยค่ะ มันเป็นปกติที่คนเรามีเกิดก็ต้องมีตาย เฮ้อ แค่นี้ฉันก็หมดห่วงแล้วล่ะค่ะ นี่ก็นานมากแล้วเรากลับกันดีกว่าค่ะ" 

"ดะ...ได้ค่ะ..." 

จากนั้นฟ้าระดาก็ค่อยๆ พาเอลลี่ขึ้นไปพักผ่อน เพราะอีกเจ็ดวันข้างหน้าเธอต้องเข้ารับการเลเซอร์ทำลายเซลล์มะเร็งเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว.... 

เปิดมาตอนแรกก็เศร้าแล้ว ทุกคนอย่างพึ่งสาปแช่งไรท์นะคะ ใจเย็นก่อนเด้อ 

หากมีสิ่งใดผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ🙏