"เธอ เราว่า เราเลิกกันเถอะ" น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยออกมาจากปากของเด็กหนุ่มวัยเเรกรุ่นอายุ18ปีกว่าๆ แววตาที่คมดุจเหยี่ยวคลอไปด้วยน้ำใสๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำ
"เธอล้อเล่นอะไรเนี้ย555 วันนี้วันอะไรเหรอ อืมม วันเกิดเค้าเหรอ ก็ไม่นี่น่า เอ๋.. วันอะไรน้าา เฉลยหน่อยสิ^^"
ฉันพูดติดตลกและฉีกยิ้มกว้างเมื่อจู่ๆแฟนของฉันที่คบกันมา3ปี ก็เอ่ยประโยคที่แสนจะทิ่มแทงใจออกมา ฉันภาวนาขอให้สิ่งที่เขาพูดเป็นเพียงการหยอกล้อ เหมือนอย่างที่เขาเคยทำ
"เธอฟังเรานะ เราไม่ได้ล้อเล่น เราเลิกกันเถอะ"
"ทำไมล่ะ วาโย เค้าทำอะไรผิด ไหนว่าเราจะไม่ทิ้งกันไง เธอลืมคำสัญญาของเราแล้วเหรอทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮึก ฮรือ"
ฉันปล่อยโฮโดยไม่อายฟ้า อายดิน เมื่อแฟนที่ฉันคบมา3ปีมาบอกเลิกกันแบบนี้ ฉันพยายามหาเหตุผลที่พอจะเป็นไปได้ของการบอกเลิกของเขา แต่เราทะเลาะกันน้อยมาก ถึงจะทะเลาะกันเราก็จะใช้เหตุผลในการคุยกันเสมอ
"ลูกเจี๊ยบ... เราขอโทษ"น้ำเสียงที่เบาแผ่วบ่งบอกถึงความเศร้าเสียใจ ผมเม้มปากตัวเองเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ความเศร้าที่มันจุกอยู่ที่ลำคอ ผมมีเหตุผลของผม ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้
"แล้ว 3 ปี ที่ผ่านมาล่ะวาโย มันคืออะไร เธอไม่ได้รักเราเลยเหรอ คำสัญญาของเราที่เคยให้กัน มันไม่มีความหมายแล้วใช่ไหม ฮรืออ"
น้ำเสียงฉันสั่นเครือ ปนสะอื้นอย่างคุมไม่อยู่ เขาเอื้อมมือเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาของฉันอย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา มันคือสัมผัสที่ฉันคุ้นเคย แค่คิดว่าจะไม่มีเขาอยู่ในชีวิต หัวใจฉันก็แตกสลายแล้ว
"อย่าร้องนะครับ เราไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่อยากให้เธอรู้ ที่เราทำแบบนี้เพราะเรามีเหตุผล"
"เหตุผลอะไรทำไมบอกเค้าไม่ได้ ฮึก ฮรือ ไหนว่าเราจะไม่มีความลับต่อกันไง ฮรือ"
ตอนนี้ฉันไม่ต่างจากคนบ้าที่ยังคงยึดมั่นในคำสัญญา ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยม่านน้ำตาจนทำให้มองหน้าเขาได้อย่างเลือนลาง
"ดูแลตัวเองดีๆนะ จะไม่มีเราคอยปกป้องแล้วนะ อย่าดื้อ อย่านอนดึก ไม่มีเราคอยเตือน ก็เตือนตัวเองนะครับ" ผมเอื้อมมือไปจับปอยผมที่ล่วงลงมาอย่างคุ้นเคย มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ที่ผมจะได้ทำแบบนี้
"ไม่เอา เธอจะไปไหน"
"ลาก่อนนะลูกเจี๊ยบ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ^^" ผมส่งยิ้มให้ผู้หญิงที่ผมรักเป็นครั้งสุดท้าย ผมมองหน้าเธอที่เปรอะไปด้วยน้ำตา อยากจะเข้าไปกอดเพื่อปลอบคนตรงหน้า แต่ก็ได้แต่ยืนมองและข่มอารมณ์ความเศร้าเอาไว้
ผมตัดสินใจปัดมือลูกเจี๊ยบออก แล้วเดินจากมา โดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกเหมือนใจจะขาดของคนข้างหลัง น้ำตาของผมไหลลงอาบสองแก้ม สายตาผมมองเหม่ออย่างเลื่อนลอยออกไปข้างหน้า