กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องคุณผู้อ่านทุกผู้ทุกท่าน อันว่าเวลาชีวิตของคนเรานั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืนดังคำพระว่า หาได้ใครคนใดนั้นจะอยู่ค่ำฟ้า ต่อให้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่หรือต่ำเตี้ยเรี่ยดินก็ไม่อาจหลีกหนีหลุดพ้นได้ ผมไม่ได้จะพูดถึงเรื่องบุญกรรมบาปเวรใดๆ ทั้งนั้น เรื่องที่ผมเขียนต่อไปนี้ แทบจะไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยกับธรรมะธัมโม ขอให้สบายใจได้เพราะนั้นเป็นเพียงแค่เกรินนำ มันเป็นเรื่องราวชีวิตที่แสนจะธรรมดา ไม่ได้หวือหวา ไม่ได้มีความพิเศษพิโสอะไร มันเป็นเรื่องราวชีวิตของนักเรียนมัธยมที่หลายคนคงเคยได้สัมผัสและรับรู้มันดีถึงช่วงชีวิตวัยเรียน มันเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตที่มีทั้งอยากจำและอยากลืม ถึงกระนั้นมันก็คือความทรงจำอย่างหนึ่งในชีวิต...ครั้งหนึ่งในสังคมโรงเรียน
มาถึงตรงนี้แล้ว คงพอเดาออกแล้วใช่ไหมครับว่านิยายวายเรื่องนี้จะไปในทิศทางใด หรือไม่! ผมใคร่ขอเชิญทุกท่านทัศนาตัวอักษรที่ร้อยเรียงเป็นเรื่องราวได้ ณ บัดนี้ เชิญครับ
หมายเหตุ : มีการใช้คำศัพท์ที่เป็นภาษาถิ่นอีสานโดยเฉพาะกับบทสนทนาเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศของเรื่อง จึงอาจทำให้ผู้อ่านที่ไม่คุ้นชินกับภาษาไม่เข้าใจและเสียอรรถรสไปกับการอ่าน จำต้องขออภัยมา ณ ที่นี้
Guest
