“มุ่งมั่น” เสียงของใครคนหนึ่งที่เรียกผมมาจากด้านหลัง ทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปตามเสียงนั้นทันที
“อ้าว...พี่...ปังปอนด์” ผมเว้นนึกชื่อของพี่เขาอยู่สักครู่ก่อนจะเรียกชื่อออกไป
“แค่นี้ก็ลืมกันซะแล้ว น่าน้อยใจนะเนี่ย” พี่มันพูดออกมาแล้วทำหน้าหงอยๆใส่ผม
“ไม่ได้ลืมนะครับ แค่...”
“ช่างเถอะ มา พี่ผูกแขนให้” พี่มันพูดตัดบทขึ้นมาแล้วยกฝ้ายผูกแขนยื่นมาหาผม
“แบบนี้ก็ได้หรอครับพี่ น้องตัวเองไม่เห็นจะผูกให้เลย แต่แอบหนีมาผู้ให้น้องต่างคณะ เนี่ย มันยังไง ยังไงอยู่น๊า” เป็นเสียงไอ้บอสที่ดังมาจากด้านหลังของพี่ปังปอนด์ แต่ไอ้นี้ก็พูดแปลกๆนะครับ
“อะไรของมึง ไอ้บอส” ผมหันไปว่าให้เพื่อน
“ก็ไม่อะไร แค่น้อยใจที่พี่รหัสไม่ยอมผูกแขนให้เฉยๆ” ไอ้บอสมันพูดกลับผม แต่สายตากลับจ้องไปที่พี่ปังปอนด์
“แล้วมึงไปไหนมาไม่ทราบไอ้น้องรหัส กูเดินหามึงก็ไม่เจอ แต่ก็ดีที่มาเจอเพื่อนมึงแทน” พี่ปังปอนด์พูดแนบแนมไอบอสไป ดูเหมือนว่า ไอ้บอสเองก็น่าจะรู้ตัว เพราะมันยืนส่งยิ้มแหยๆมาให้พี่ปังปอนด์ที่ยืนอยู่ข้างๆมัน
Guest
