บทนำ
“เธอมันก็แค่เด็กกาฝากอยากได้สมบัติของแม่ฉันมากซินะ”
“ฉันไม่เคยอยากได้ของคุณน้าเลยนะคะ”
“ตอแหล! แล้วที่หอบข้าวหอบของตามพ่อเธอมาเนี่ยเพื่ออะไร ถ้าไม่หวังสมบัติ”
“……..”
“เงียบหรอ! คือไรวะ ตอบดิ!”
ลักษิกา นาถฤทัย หรือ ลัก เธอตามพ่อของเธอเข้ามาอาศัยอยู่ในบสิงหราช และเกิดความเข้าใจผิดว่าเธอกับพ่อของเธอนั้นเข้ามาเพื่อแย่งชิงสมบัติและคิดคบกับแม่ของตนและยิ่งไปกว่านั้นเกิดความเข้าใจผิดเรื่องการตายของหิรัญบิดาของ ราม รามสูร สิงหราช
รามสูร อายุ 28 ปี
ลักษิกา อายุ 23 ปี
ลักษิกาเธอไม่ทันฉันเลยแม้แต่เรื่องเดียวเธอก็เป็นผู้หญิงหน้าโง่คนหนึ่งที่ฉันจะลอกใช้ในข้างหน้า
ฉันจะยอมเขาเพื่อให้เขาไม่ทำร้ายพ่อของฉันขอเพียงเขาให้คำสัญญากับฉันว่าเขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อของฉันฉันก็ย่อมทำตามเขาคุณพ่อคะลักขอโทษ
ภาพในเรื่องเป็นเพียงการสมมุติเท่านั้นไม่มีเจตนาคัดลอกงานของผู้ใด
อุ๊แวะ อุ๊แหว~
“หิรัญพาลูกหนีไปอย่าให้ใครตามตัวลูกเจอไปซิไป”ท่ามกล่างสายฝนที่ตกกระหนำกับบ้านที่ถูกไฟไหม้
“ไม่เราต้องไปด้วยกัน”
“ไม่ได้คุณเอาลูกไปฝากไว้กับพี่สมัยเชื่อฉันไป ไปอย่าได้หันกลับมาไป!”หลังจากนั้นหิรัญก็อุ้มเด็กทารกวัย3เดือนแข่งสายฝนไปแล้วรีบขึ้นรถไม่นานพอหันกลับมาโรงงานทอผ้าก็ระเบิดทำให้หิรัญแทบอยากตายตรงนั้นแต่ด้วยความที่ตนได้รับคำของน้องสาวจึงต้องรีบนำตัวของเด็กทารกไปหาพิสมัยให้เร็วที่สุดไม่นานหิรัญก็ไปถึงสนามบินพิสมัยรออยู่ที่หน้าประตูแล้วรีบนำผ้าเปล่าห่อตุ๊กตาให้หิรัญไปส่วนเด็กทารกอยู่กับพิสมัย
หลายปีต่อมา
“คุณพ่อ!”เสียงเด็กสาวน่ารักวัย 7 ขวบวิ่งมาหาคุณพ่อแล้วเข้าสวมกอดคุณพ่อทันที
“ว่าไงคะลูก “
“ของฝากลักละคะ”เด็กน้อยแก้มแดงอ้อนคุณพ่อถามถึงของฝาก
“เอ๊ อยู่ไหนน๊าาของฝากลักอยู่ไหนน๊า~”
“อุจุ้ยย อยู่นี้”เด็กสาวดีใจยิ้มจนแก้มจะระเบิด
หลังจากนั้น10ปีพ่อของรามสูรก็กลับมาเมืองไทยได้นัดพบกับพิสมัยได้พูดคุยกันกับพิสมัยเรื่องลูกของเหมพอเล่าจบคนสุดท้ายที่อยู่กับหิรัญก็คือพิสมัยหลังจากนั้นหิรัญจึงขับรถกลับบ้านโดยที่ตัวเองก็เอะใจถึงความเร็วของรถผิดปกติยิ่งเหยียบเบรกยิ่งรู้สึกว่ามันเร็วยิ่งขึ้นจนมาถึงถนนเส้นที่มีทางโค้งเยอะและะมีรถขนไม้ขับสวนมาพอดีจึงรู้ว่ารถของตนนั้นถูกตัดสายเบรกทันใดนั้นในหัวของหิรัญก็ขาวโพลนไปหมด
หวี่หว่อ~ๆท่ามกลางผู้คนมากมายกับเสียงรถฉุกเฉินนั้นยังมีรถที่คุ้นตาพิสมัยเป็นอย่างมากแต่พอพิสมัยเข้าไปถามกับคนที่อยู่ในเหตุการณ์
“เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับคือคนที่เกิดอุบัติเหตุใครครับพอทราบมั้ยครับ”พิสมัยได้เอ่ยถามกับชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้น
“อ่อ พ่อเลี้ยงหิรัญนะพึ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่นานก็มีเคราะห์ซะแล้วเห้อน่าสงสารจริง”พิสมัยได้ยินแบบนั้นถึงกับไม่อยากเชื่อเมื่อกี้ก่อนหน้าเราคุยกันอยู่เลยแต่พอหิรัญขับรถออกมาได้ไม่นานหิรัญก็เกิดจากไปซะแล้ว
“ไม่จริง ไม่จริง มันเป็นไปไม่ได้หิรัญนายอย่าเป็นอะไรไปนะหิรัญ”
ผมไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองหิรัญได้จากโลกนี้ไปแล้วแล้วไหนหิรัญบอกว่าอยากเจอหลานไงทำแบบนี้ทำไมมันเป็นฝันฝันที่ไม่มีวันตื่นฝันที่ฟ้าเป็นผู้ลิขิตนายจากไปแบบนี้ลูกของนายจะอยู่ยังไงไหนจะไร่กาแฟไร่ที่นายรักลูกนายเป็นเด็กหัวสมัยใหม่จะมาอะไรกับกาแฟสมัยเก่าโบราณๆแบบนี้ “
“หิรัญนายจากไปเร็วเกินไปมันเร็วเกินไปหิรัญนายอยากเจอหลานไม่ใช่หรอแล้วทำไมนายทำแบบนี้”พิสมัยกับน้ำตาลูกผู้ชายไหลเอ่อเต็มสองตา
“คุณรามคะใจเย็นๆค่ะ คุณราม”ในวันที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและชุดดำนั้นรามสูรจำได้ขึ้นใจ
“มึงขับรถ เหี้ย*ไรของมึงมึงทำให้พ่อกูต้องตายห๊ะมึงตอบกูดิวะ”รามสูรกระชากคอเสื้อคนขับรถขนไม้
“คุณรามครับ ใจเย็นๆก่อนครับ ทางเรามีหลักฐานว่าคนขับรถขนไม้ไม่ใช่คนผิดครับแต่รถของคุณหิรัญโดนตัดสายเบรกครับแล้วที่เกิดอุบัติเหตุนั้นเป็นเพราะถนนเส้นนั้นโค้งค่อนข้างเยอะแล้วรถขนไม่ขับสวนมาจึงทำให้เบรกไม่ทำงานครับ”ตำรวจอธอบายให้กับรามสูฟัง
“ใครมันทำ ใครมันตัดสายเบรกพ่อกู”รามสูปล่อยคอเสื้อคนส่งไม้แล้วทรุดลงกับพื้นทันที