เกิดใหม่อีกครั้งฉันมาแก้แค้น

[บทนำ] 

"...เฆี่ยนมัน!!! เอาให้แรงกว่านี้!! "

"แต่มันกำลังจะมิไหวแล้วนะขอรับ บ่าวเกรงว่ามันจักตายคาเรือนของคุณพริ้มนะขอรับ"

"ไอชด!! มึงกล้าขัดคำสั่งกูรึ ..เฆี่ยนมัน เฆี่ยนนังช้อยให้มันได้หลาบจำ ถึงมันตายก็อย่าได้หยุด"

สิ้นสุดคำสั่ง...บ่าวที่ถูกเฆี่ยนก็สิ้นลมหายใจคาหวาย

....กูทำผิดอันใด เวรกรรมแต่ชาติปางไหนทำให้กูต้องประสบพบเจอกับคนเฉกเช่นนี้ กูถูกใส่ความ ถูกข่มเหงรังแก...จนตาย หากชาติหน้ามีจริงกูจักกลับมาแก้แค้นพวกมึงทุกคน!!! 

.

.

"คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ..."

ฉัน..ฉันพึ่งตายไปไม่ใช่หรือ นี่สวรรค์หรือนรกกัน เหตุใดถึงมีเสียงก้องกังวาลเช่นนี้  

ฉันค่อยๆลืมตาและมองรอบๆตัวก็พบว่าฉันยังอยู่ในเรือนของคุณพริ้ม ผู้หญิงใจร้ายที่ใส่ความและฆ่าฉันอย่างทุกข์ทรมาณ เพียงแต่..ฉันไม่ได้ฟื้นในเรือนทาสของฉัน แต่เป็นห้องนอนในเรือนใหญ่ และมีบ่าวคอยเรียกว่า คุณหนู... 

นี่มันอะไรกัน หรือฉันเพ้อไปเอง ...ไม่สิ มันจริง ทุกอย่างมันคือของจริง ฉันมองไปรอบๆอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะพบว่าเนื้อตัว ร่างกาย และเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มอยู่บนตัวนั้นมีความสวยงามและคุ้นตามาก มากเสียจนฉันนึกอะไรขึ้นมาได้ ผ้าสไบผืนนี้... สีเฉกเช่นนี้...หรือว่า... 

ฉันพยุงตัวเองที่เหมือนจะวูบตลอดเวลามาที่หน้ากระจกในห้องที่ประดับไปด้วยของมีค่า มีราคา และสวยงาม แต่ล้วนชินตา .. 

"นี่..นี่ฉัน ...มิได้ฝันไปใช่หรือไม่...." ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง

"คุณ..คุณ...พร้อม.."ฉันมองไปในกระจกและพูดชื่อของคนที่อยู่ในนั้น ...นี่ฉัน...คือ..คุณพร้อม.. 

คุณพร้อมผู้ซึ่งเป็นลูกสาวของพระยาโกศลศานต์กับคุณหญิงแย้ม แลเป็นพี่สาวต่างแม่ของคุณพริ้ม ..นี่มันอะไรกัน ฉันดันตื่นขึ้นมาแล้ว กลับกลายเป็นพี่สาวของนังผู้หญิงสารเลวนั่น ... แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคุณพร้อมตัวจริงหล่ะ ...ไม่สิ ...ไหนๆฉันก็กลายมาเป็นลูกของพระยาแล้ว มิใช่ทาสต่ำต้อยที่ใครจะมากดขี่ขมเหงได้อีก แถมยังเป็นลูกเมียหลวงเมียแต่งเสียด้วย ทีนี้หล่ะฉันจะกดขี่แกบ้างนังพริ้ง!!!