จบ เล่ห์...รอรัก
44
ตอน
36.7K
เข้าชม
37
ถูกใจ
3
ความคิดเห็น
103
เพิ่มลงคลัง

เรื่อง เล่ห์...รอรัก 

มี E-Book วางขายเป็นที่เรียบร้อย 

เรื่องนี้ 65,815 คำ ราคา179บาท 

หากใครสนใจไปอุดหนุนกันได้นะคะ 

http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzU5Nzg2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTI4NTM2Ijt9 

 

ใน E-Book จะมีตอนพิเศษอีก2ตอน 

ส่วนในเว็บเราจะลงถึงตอนจบ (20ตอน) 

ทิ้งให้อ่าน 3 วันแล้วจะลบนะคะ 

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ 

 

บทนำ 

ตวิษาสอบตก 

ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเทียนธีรนันท์ สาวน้อยร่างบางกำลังนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวนุ่มสบาย เธอเผชิญหน้ากับผู้เป็นพี่ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม บรรยากาศในห้องตึงเครียด 

“ทำไมอยู่ๆ สอบตก” เป็นประโยคที่ติณณภพเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นผลการเรียนของน้องสาวในเทอมนี้ 

ตวิษานั่งตัวเกร็ง ด้วยความที่อายุห่างจากพี่ชายคนเดียวเป็นสิบปี ทำให้เธอไม่สนิทกับติณณภพมากนัก มือคู่บางเริ่มบีบเข้าหากัน หลังจากรวบรวมความกล้า เสียงแผ่วๆ จึงเอ่ยตอบ 

“ฟิสิกส์ มันยากนี่คะ ตาล...” 

“ก่อนหน้านี้ตาลเรียนดีมาตลอด แล้วตอนนี้เป็นอะไรไป แบบนี้จะมาช่วยงานพี่ที่บริษัทได้ยังไง” ติณณภพ ตัดบทน้องสาว เขาลุกขึ้นและสาวเท้าไปทางบันไดอย่างรวดเร็ว โดยมีร่างท้วมของหญิงสูงวัยรีบลุกขึ้นเดินตาม 

“คุณต่อให้คนมาสอนพิเศษคุณหนูดีไหมคะ ถ้ามีคนสอนคุณหนูต้องสอบผ่านแน่” คุณแม่บ้านที่พ่วงสถานะแม่นมของตวิษารีบเอ่ยกับติณณภพ 

“แล้วแต่นมอิ่มเห็นสมควรเถอะ ค่าใช้จ่ายอะไรยังไงก็มาเบิกกับผม” กล่าวจบก็สาวเท้าขึ้นบันไดอย่างรีบเร่ง เวลาทุกวินาทีของเขาเป็นเงินเป็นทอง 

คุณแม่บ้านเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นเพื่อจะพบว่าตวิษานั่งก้มหน้าน้ำตาคลอ เมื่อสาวน้อยมองเห็นแม่นมของตนจึงรีบโผเข้าหา 

“นมอิ่มขา...” ต่อให้อยากร้องไห้อย่างไร แต่ด้วยความที่เธอเคยสัญญากับมารดาไว้ว่าจะเข้มแข็ง จึงพยายามกลั้นสะอื้นอย่างเต็มที่ 

ใครใช้ให้พี่ชายบังคับเธอล่ะ เธอรักในการทำขนม แต่ติณณภพอยากให้น้องสาวเรียนหนังสือให้ดี เพื่อปูพื้นฐานไว้รับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว อันที่จริงการเรียนต่อเพื่อบริหารธุรกิจครอบครัวนั้น สามารถเลือกเรียนด้านศิลป์-คำนวณได้ แต่ติณณภพเลือกที่จะให้เธอเรียนสายวิทย์-คณิตเพราะมองว่าตวิษามีความสามารถและหัวดีพอที่จะเรียนในสิ่งที่ยากกว่า 

ติณณภพไม่ค่อยมีเวลาให้น้องสาว ในขณะเดียวกันก็ไม่อนุญาตให้ตวิษาคบเพื่อน เลิกเรียนเธอต้องกลับบ้าน มีคนขับรถมารอรับตรงเวลาทุกวัน ส่งผลให้ตวิษาไม่มีเพื่อนสนิท ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป พี่ชายของเธอไม่เคยรับรู้ว่าเธออยากมีเพื่อนมากแค่ไหน ครั้งหนึ่งเธอเคยขอเรียนพิเศษ แต่ติณณภพไม่อนุญาต โดยอ้างว่าไม่อยากให้กลับบ้านผิดเวลา ตอนนี้ตวิษาจึงแปลกใจมากเมื่อนมอิ่มพูดขึ้น 

“คุณต่อให้นมหาคนสอนพิเศษให้คุณหนู คุณหนูไม่ต้องกลัวไปนะคะ ลองดูอีกสักครั้งนะคะทูนหัวของนม” 

ตวิษาเงยหน้าสบตาแม่นมของตน ถ้าถามว่าเธอรักใครมากที่สุดในบ้านหลังนี้ ตอบได้อย่างไม่ลังเลเลยว่า แม่นมร่างท้วมคนนี้ไง คนที่เป็นกำลังใจและคอยปลอบใจเธอมาตลอด 

“นมอิ่มจะให้ใครมาสอนตาลคะ นมรู้จักติวเตอร์เก่งๆ หรือคะ ตาลขอแบบไม่ดุเหมือนพี่ต่อนะ” ว่าพลางกะพริบตาปริบๆ ใส่คุณนมของตน 

“คุณหนูลืมนึกถึงอรรถได้ยังไงคะ ว่าที่วิศวกรที่ใกล้ตัวที่สุด นมได้ยินสาวๆ ในครัวคุยกัน เห็นว่าปีนี้จบแล้วน่าจะได้เกียรตินิยม” 

นั่นสิ...เธอลืมนึกถึงคนคนนี้ไปได้ยังไง คนที่ใกล้ตัว เนื่องจากอรรถอาศัยอยู่ที่เรือนหลังเล็กในรั้วคฤหาสน์เดียวกันนี่เอง ได้แต่หวังว่าติณณภพจะไม่อาละวาดหากรู้ว่านมอิ่มหาใครมาเป็นครูสอนพิเศษน้องสาว 

“พี่ต่อจะยอมหรือคะ...พี่อรรถเป็นผู้ชายนะ” 

สีหน้ากังวลของสาวน้อยทำให้คุณนมต้องรีบปลอบ 

“ไม่ต้องบอกสิคะว่าใคร แค่คุณหนูทำผลการเรียนดีๆ คุณต่อก็คงพอใจแล้วล่ะค่ะ เดือนๆ นึงคุณต่อกับคุณหนูพบกันแค่ไม่กี่ครั้ง อย่างวันนี้ถ้าไม่มีเรื่องคะแนนสอบ ก็คงไม่ได้เห็นหน้ากัน” 

รักก็รักหรอกนะ แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ตั้งแต่บิดามารดาเสียไป ก็ส่งผลกระทบกับพี่น้องสองคนนี้ คนพี่กลายเป็นคนจริงจัง มุ่งมั่นทำแต่งานและเข้มงวดกับทุกคนในบ้าน ฝ่ายคนน้องจากที่เคยร่าเริงสดใส ก็กลายเป็นคนเก็บงำ ไม่ค่อยพูดค่อยจา 

“ตกลงตามนี้นะคะคุณหนู เดี๋ยวนมจะไปคุยกับอรรถให้เอง ไม่ต้องกังวลไปนะคะ” กล่าวพลางตบหลังมือตวิษาเบาๆ “นมไปพูดให้เลยดีกว่า เผื่อว่าอรรถจะกลับมาแล้ว” แม่นมร่างอวบผละออกไปที่เรือนเล็กบริเวณด้านหลังคฤหาสน์ โดยมิได้สังเกตเห็นถึงรอยยิ้มมุมปากและประกายในแววตาของสาวน้อยที่มองตามหลังตน 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว